Της Άννα Κλείτσα, "Ματσέτα" στο Ψυχολογικό ΑΠΘ
Οι επιλογές στις φετινές φοιτητικές εκλογές είναι για ακόμα μια φορά οι ίδιες. Μπορεί το κλίμα που εκφράζεται τελευταία προς την αριστερά, ειδικά στη νεολαία, να λειτουργήσει βοηθητικά ώστε να γίνει η υπέρβαση; Ας δούμε καταρχήν τις επιλογές στο χώρο των σχολών:
Η ΔΑΠ- ΝΔΦΚ
Η «πρώτη και καλύτερη». Η «μεγάλη παράταξη» των πάρτυ, των εγγραφών, των δηλώσεων μαθημάτων, των εκδρομών στην Μύκονο. Οι ίδιοι άνθρωποι που κόπτονται για να βοηθήσουν τους πρωτοετείς, που προσφέρονται να μας κάνουν τις δηλώσεις, που απαξιώνουν τις γενικές συνελεύσεις, είναι οι ίδιοι που παίζουν τον ρόλο της κυβέρνησης μέσα στα πανεπιστήμια. Την κυβέρνηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, του Ζαχόπουλου, της siemens, της επίθεσης στο ασφαλιστικό, των αμέτρητων σκανδάλων. Της κυβέρνησης που την ίδια ώρα, ένα χρόνο μετά την ψήφιση του νόμου-πλαίσιο, ψάχνει τρόπους να εφαρμόσει τις αντιδραστικές του διατάξεις στις σχολές. Όμως δεν μπορούν να μας κοροϊδεύουν για πάντα. Όσο «συμπαθές» και «εξυπηρετικό» να είναι το προφίλ τους, αυτή η δυσαρέσκεια που φτάνει τα όρια της οργής στην κοινωνία θα μεταφραστεί με κάποιον τρόπο στα πανεπιστήμια και πρέπει να μεταφραστεί και στις φοιτητικές εκλογές.
Η ΠΑΣΠ
Εδώ το πράγμα είναι λίγο πιο σύνθετο. Στο επίπεδο των θέσεων δεν έχει σπουδαίες διαφορές από την ΔΑΠ. Θα προσπαθήσει όμως να καρπωθεί ένα μέρος της δυσαρέσκειας από την κυβερνητική παράταξη. Θα προσπαθήσει να εμφανιστεί σαν το αντίπαλο δέος απέναντι στη διαφθορά, κτλ. Ας μην ξεχνάμε όμως πως η ΠΑΣΠ ακόμα και αν στη βάση της έχει πιο προοδευτικούς ανθρώπους, είναι η παράταξη του ΠΑΣΟΚ στα πανεπιστήμια και πως η κυβέρνηση της ΝΔ το 2004 βρήκε απόλυτα στρωμένο το δρόμο από αυτήν του ΠΑΣΟΚ για όσα μέτρα ήθελε να περάσει και στον χώρο της παιδείας (ειδικότερα ας αναφέρουμε απλά τους νόμους για την αξιολόγηση των πανεπιστημίων ή την «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ). Η ουσία της πολιτικής δεν αλλάζει.
Και η Αριστερά
Μέσα σε αυτό το κλίμα, το πραγματικό αντίπαλο δέος είναι αυτό που θα μπορέσει να δώσει την προοπτική των ζωντανών συλλόγων, των κινητοποιήσεων, της προώθησης της σκέψης, των συλλογικών αγώνων. Είναι αυτό της αριστεράς.
Όμως η πραγματικότητα μας δείχνει πως μέσα στα πανεπιστήμια υπάρχουν πολλά διαφορετικά σχήματα και παρατάξεις. Αυτό από μόνο του δεν είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα προκύπτει όταν η αριστερά αναλώνεται σε μια διαρκή κοκορομαχία, όταν δίνει την εικόνα φτωχών συγγενών που μαλώνουν για τα κληρονομικά.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ας πάμε ένα χρόνο πίσω, όταν βάζαμε το ζήτημα η αριστερά – και εννοούσαμε όλη η αριστερά – να κατέβει σε ένα ενιαίο, κοινό ψηφοδέλτιο. Φυσικά, οι αριστερές παρατάξεις με τα μεγαλύτερα ποσοστά και τον περισσότερο κόσμο, δηλαδή η ΠΚΣ και τα ΕΑΑΚ, ήταν αυτές που πρώτα και κύρια έπρεπε να πάρουν αυτή την πρωτοβουλία,. Όταν έχουμε τόσο μεγάλες επιθέσεις στον χώρο της παιδείας, όπως ο νόμος – πλαίσιο και το άρθρο 16, δεν υπάρχουν περιθώρια για αντιλήψεις του τύπου «μόνο εμείς είμαστε πραγματικά αριστεροί». Η ευθύνη των αριστερών παρατάξεων είναι να ρίξουν όλες τους τις δυνάμεις στο να δώσουν προοπτική στους αγώνες. Και απαραίτητη προϋπόθεση γι αυτό, είναι η αριστερά να μη φοβάται τις συνεργασίες (κάτι που κατάφερε σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια του κινήματος).
Οι εκλογές ως όχημα
Οι εκλογές μπορεί να είναι ένα τέτοιο όχημα. Μπορεί να αποτελέσει ένα μέσο που θα βοηθήσει την αριστερά να κάνει όσα προσπαθεί τόσα χρόνια: να συσπειρώσει κόσμο, να εμπνεύσει, να προωθήσει τους αγώνες. Όταν το γενικό πολιτικό πλαίσιο είναι ήδη ευνοϊκό για την αριστερά, ένα κοινό ψηφοδέλτιο της αριστεράς στα πανεπιστήμια θα μπορούσε πραγματικά να απελευθερώσει μια πολύ μεγαλύτερη δυναμική από το απλό άθροισμα των περσινών ποσοστών της. Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται στον ορίζοντα μέχρι αυτή τη στιγμή και δυστυχώς δύσκολα θα φανεί άμεσα. Είναι όμως ένας στόχος που πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε.
Και λοιπόν τι;
Τα σχήματα μας, και τα μέλη του Ξ, κατεβαίνουμε στις εκλογές σκοπεύοντας να προωθήσουμε την λογική των αγώνων και της ενότητας. Αυτό το κάνουμε συνεργαζόμενοι, είτε με σχήματα της ΑΡΕΝ είτε της ΕΑΑΚ, είτε κατεβαίνοντας αυτόνομα. Η επιλογή αυτή, εντάσσεται στη λογική της προώθησης της ενότητας, και καθορίζεται από τις διαφορετικές συνθήκες και ανάγκες από σχολή σε σχολή. Την ίδια ώρα, εξακολουθούμε να καλούμε σε πιο πλατιές (εκλογικές και όχι μόνο) συνεργασίες, κρατώντας ταυτόχρονα τις θέσεις και τις διαφορές μας, πιστεύουμε όμως ότι αυτές οι διαφορές δεν είναι σοβαρή δικαιολογία για να αρνούμαστε να οργανώνουμε κοινές δράσεις και κοινούς αγώνες.
