Στη Γάνδη του Βελγίου πραγματοποιήθηκε η ετήσια συνάντηση της Επιτροπής για μία Εργατική Διεθνή –CWI από 1 – 5 Αυγούστου. Η συνάντηση ήταν ιδιαίτερα μαζική, αφού συμμετείχαν πάνω από 300 άτομα που ταξίδεψαν από ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και από Βραζιλία, Βενεζουέλα, Η.Π.Α., Ισραήλ. Το πρόγραμμα των συζητήσεων ήταν ιδιαίτερα πλούσιο. Οι σύντροφοι παρακολούθησαν με ενδιαφέρον τις συζητήσεις για τις διεθνείς εξελίξεις με επίκεντρο τα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, για την παγκόσμια οικονομία, για τις εξελίξεις στην Ευρώπη, για τον επαναστατικό αναβρασμό που επικρατεί στην Λατινική Αμερική, καθώς και για το χτίσιμο της Διεθνούς. Υπήρξαν όμως και επιμέρους συζητήσεις με θέματα όπως η Γερμανία, η Ουγγαρία του 1956, η δουλειά που κάνουμε στα συνδικάτα, για τον ρατσισμό, το πολιτικό άσυλο και την ακροδεξιά, για το πρώην ανατολικό μπλοκ, για την δουλειά που κάνουμε στην Νιγηρία και τη Μ. Ανατολή, για την νεολαία και τα κινήματα.
Σίγουρα μία από τις πιο ζωντανές συζητήσεις ήταν η συζήτηση για την Λατινική Αμερική. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν οι σύντροφοι από τη Βενεζουέλα και τη Βραζιλία οι οποίοι μετέφεραν την εικόνα που επικρατεί στις χώρες τους. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία πανηπειρωτική εξέγερση. Οι μάχες που θα δούμε στη Λ.Α. την επόμενη περίοδο θα είναι σκληρές και θα αποτελούν τον προάγγελο για ανάλογες μάχες στην Ευρώπη και αλλού.
Η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας σήμερα αποτελεί και το κλειδί των πολιτικών εξελίξεων στην παγκόσμια σκηνή. Μετά την οικονομική φούσκα του 2000 τα κέρδη των μεγάλων εταιριών σήμερα έχουν φτάσει στα επίπεδα της δεκαετίας του 1960. Αντίθετα η κατάσταση για την εργατική τάξη συνεχώς χειροτερεύει.
Στην Ευρώπη οι πολιτικές που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις προκειμένου να λύσουν τα προβλήματα που το ίδιο το σύστημα γεννά έχουν αποτύχει, ενώ η οργή του κόσμου έχει συσσωρευτεί. Στη Γερμανία οι μισθοί έχουν πέσει πάνω από 5% τα τελευταία 5 χρόνια. Ενώ είναι η πρώτη χώρα σε εξαγωγές έχει λιμνάζουσα εσωτερική αγορά λόγω των μέτρων που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Την ίδια ώρα οι υπόλοιποι καπιταλιστές χρησιμοποιούν το παράδειγμα της Γερμανίας για να ρίξουν τους μισθούς των χωρών τους. Στη Γαλλία η κοινωνική κρίση πήρε τη μορφή εξέγερσης στα προάστια λόγω της καταπίεσης των νεολαίων στα γκέτο για ένα σύστημα που δεν μπορεί να τους προσφέρει τίποτα. Η κοινωνική κρίση εκφράστηκε και με το CPE, που ήταν μόνο ένα κεφάλαιο της γενικότερης καταπίεσης. Το κίνημα ενάντια στο CPE έδειξε τη δυναμικότητα της νεολαίας και τόνισε την ανάγκη της να συνδέσει τον αγώνα της με τον αγώνα των εργαζομένων ενάντια στη κυβέρνηση. Οι αγώνες της Γαλλίας ενέπνευσαν και πυροδότησαν άλλους αγώνες τόσο στην Ευρώπη (π.χ. Ελλάδα), όσο και στον υπόλοιπο κόσμο (π.χ Χιλή). Οι αγώνες που θα αναπτυχθούνε την επόμενη περίοδο δεν θα βασίζονται μόνο σε οικονομικά θέματα, αλλά οι εργαζόμενοι μαζί με τη νεολαία θα μετατρέψουν την οικονομική κρίση σε πολιτική και έχοντας βγάλει σοσιαλιστικά συμπεράσματα θα είναι σε θέση να αμφισβητήσουν το σύστημα.
Πάτρα Αποστολία
