Οι θέσεις του "Ξ" για μια ταξική και διεθνιστική απάντηση στην ΕΕ του κεφαλαίου, των πολυεθνικών και του πολέμου
Όταν οι Έλληνες και οι Ευρωπαίοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου προωθούσανε την ιδέα της οικονομικής και νομισματικής ένωσης της Ευρώπης είχαν υποσχεθεί τα πάντα στους εργαζόμενους. Με μελέτες επί μελετών, "εξηγούσαν" πως η δημιουργία της ΕΕ θα σήμαινε οικονομική ανάπτυξη, ευημερία, απασχόληση και σταθερότητα.
Σήμερα οι εργαζόμενοι ξέρουν πως όλα αυτά ήταν ψέματα.
Οι επιθέσεις ενάντια στο βιοτικό επίπεδο δεν σταμάτησαν ποτέ, και ούτε πρόκειται.
Το κτύπημα του δημόσιου τομέα, οι ιδιωτικοποιήσεις, το κτύπημα της Υγείας, της Παιδείας και των συντάξεων, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων με τα σπαστά ωράρια και τα ολιγόμηνα συμβόλαια, η κατάργηση στην ουσία του 8ωρου, είναι οι πολιτικές που εφαρμόζονται απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ όλη την Ευρώπη.
Αντί για ανάπτυξη των ευρωπαϊκών οικονομιών, έχουμε οικονομική στασιμότητα. Αντί για αύξηση της απασχόλησης, έχουμε σταθεροποίηση της ανεργίας κοντά στο 10%, πανευρωπαϊκό μέσο όρο. Ο συντριπτικός όγκος των νέων θέσεων εργασίας που δημιουργούνται είναι επισφαλούς απασχόλησης. Η μονιμότητα έχει μπει στο δρόμο της σταδιακής κατάργησης ακόμα και στο δημόσιο τομέα. Η είσοδος του ευρώ δεν έφερε σταθερότητα στις τιμές αλλά πληθωρισμό. Οι υποσχέσεις τους αποδείχτηκαν ένας σωρός από ψέματα.
Πέρα από το οικονομικό και κοινωνικό, στο πολιτικό επίπεδο η ΕΕ αποδείχτηκε ένας χώρος στον οποίο τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες διαρκώς συρρικνώνονται, στο όνομα της καταπολέμησης της εγκληματικότητας (στην αρχή) και της τρομοκρατίας (σήμερα). Ο ρατσισμός είναι σε άνοδο και τα νεοφασιστικά και ακροδεξιά κόμματα ενισχύουν τις θέσεις τους. Ο περιβόητος δε φιλειρηνισμός της Ευρώπης κατάντησε ένα αστείο, αφού σε όλους τους πολέμους που οι ΗΠΑ αναλάβανε, η Ευρώπη στήριξε ολόψυχα, με μοναδική εξαίρεση τον τελευταίο πόλεμο στο Ιράκ, στον οποίο η Ευρώπη απλά διασπάστηκε (λόγω διαφορετικών συμφερόντων).
Για το ελληνικό εργατικό κίνημα τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Το 2006 τα κονδύλια από την ΕΕ σταματούν (συρρικνώνονται αποφασιστικά) και τότε θα φανούν οι πλήρεις συνέπειες των πολιτικών που εφαρμόζονται. Σ’ όλο το προηγούμενο διάστημα η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας έχανε έδαφος σε σχέση με τις ανεπτυγμένες χώρες της ΕΕ (πράγμα που αντανακλάται στο εμπορικό ισοζύγιο).
Ο λογαριασμός θα πληρωθεί στα επόμενα χρόνια. Και θα είναι: νέα ανεργία, νέες επισφαλείς θέσεις εργασίας, νέες ιδιωτικοποιήσεις, νέες επιθέσεις ενάντια στο βιοτικό επίπεδο.
Καμιά αυταπάτη δεν πρέπει να υπάρχει για το μέλλον που επιφυλάσσει η ΕΕ για τον Έλληνα εργαζόμενο και νέο. Αυτή η Ευρώπη δεν έχει να προσφέρει παρά μόνο στους Ευρωπαίους καπιταλιστές οι οποίοι μέσα από τη συνένωση επιδιώκουν να μπορέσουν να ανταγωνιστούν από καλύτερες θέσεις τον αμερικάνικο καπιταλισμό και του Ασιάτες, κύρια Ιάπωνες, ανταγωνιστές τους. Το κόστος θα το πληρώνουν οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι.
Η απάντηση στην επιθετικότητα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, η απάντηση στην ΕΕ των καπιταλιστών, είναι ο αγώνας για μια Ευρώπη στην υπηρεσία των εργαζομένων, μια Ευρώπη σοσιαλιστική.
Αυτή θα έπρεπε να ήταν η απάντηση της Αριστεράς.
Όμως ο κύριος όγκος της Αριστεράς στην Ευρώπη βρίσκεται σε διαφορετικά μήκη κύματος.
Άλλοι υποστηρίζουν τον "εξανθρωπισμό" των κακών πτυχών και πολιτικών της ΕΕ – μια αυταπάτη, που δεν κατανοεί τον ταξικό χαρακτήρα της ΕΕ, και τους οδηγεί σε κεντροαριστερές κυβερνήσεις, όπου αναλαμβάνουν την εφαρμογή των ίδιων πολιτικών λιτότητας που υποτίθεται θα διορθώναν.
Κι άλλοι περιορίζονται ή ρίχνουν όλη την έμφασή τους στο "έξω από την ΕΕ", κάτι όμως που αποτελεί μια εθνικο-κεντρική προσέγγιση, η οποία αποπροσανατολίζει από την ταξική, σοσιαλιστική προσέγγιση στο θέμα της ΕΕ.
Έτσι αντί να αναπτύσσεται η διεθνιστική, σοσιαλιστική συνείδηση μέσα στο μαζικό κίνημα, αναπτύσσεται η εθνο-πατριωτική ("καλύτερα μόνοι μας") συνείδηση, την οποία τελικά καρπώνονται οι εθνικιστές.
Το Ξεκίνημα παλεύει ενάντια στον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ, επιδιώκοντας το συντονισμό των αγώνων των εργατικών, νεολαιίστικων, κοινωνικών, κλπ, κινημάτων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Το κάνει αυτό από κοινού με τις οργανώσεις και τα κόμματα που είναι ενταγμένα στις γραμμές της CWI – της Επιτροπής για μια Διεθνής Οργάνωση των Εργαζομένων (με παρουσία σε 15 τουλάχιστον από τις χώρες της ΕΕ). Για να αντιμετωπιστούν από κοινού οι διαρκείς επιθέσεις του κεφαλαίου, για να μπει το μαζικό κίνημα στην αντεπίθεση, για να γίνει κατανοητό σε μαζικό επίπεδο ότι υπεύθυνος τελικά είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, κι ότι χρειάζεται η ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα της εξουσίας από τους καπιταλιστές στα χέρια των εργαζομένων, ο σοσιαλισμός, στην Ευρώπη.
Για το κτίσιμο μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας των ευρωπαϊκών κρατών, σε εθελοντική βάση, με πλέρια δημοκρατία, πολυφωνία και πολυκομματισμό – για να ξεκαθαρίζουμε από την πρώτη στιγμή πως το σταλινικό μοντέλο της πρώην ΕΣΣΔ δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό σοσιαλισμό και με τις ιδρυτικές αρχές του Μαρξισμού.
Αυτή η προσέγγιση είναι για μας η μόνη ταξική και διεθνιστική απάντηση στην ΕΕ των μονοπωλίων των πολυεθνικών και του πολέμου.
