Προκήρυξη του «Ξ» Θεσσαλονίκης
Τα φετινά Φεστιβάλ Υπερηφάνειας δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν αναφορά στα 50 χρόνια από την εξέγερση στο Stonewall Inn, του γκέι μπαρ στις ΗΠΑ, όπου τα ξημερώματα της 28ης Ιουνίου του 1969, μετά από επιδρομή της αστυνομίας, ξέσπασαν αυθόρμητες διαδηλώσεις ενάντια στην καταπίεση και την ομοφοβία. Τα επόμενα χρόνια, καθιερώθηκαν οι πορείες υπερηφάνειας, που είχαν αγωνιστικό και διεκδικητικό χαρακτήρα.
50 χρόνια μετά το Stonewall συχνά ακούμε την εξυπνακίστικη ατάκα «Να κάνουμε και εμείς οι straight ένα δικό μας Pride!» από διάφορους/ες που ισχυρίζονται ότι δεν καταλαβαίνουν γιατί τα ΛΟΑΤ* άτομα πρέπει να βγαίνουν στους δρόμους και τι ακριβώς χρειάζονται τα Pride. Ας απαντήσουμε λοιπόν γιατί χρειαζόμαστε τα Φεστιβάλ Υπερηφάνειας…
Ένας κόσμος γεμάτος κινδύνους…
– Γιατί τα σχολεία μας δεν είναι ασφαλή για τους/ις ΛΟΑΤ μαθητές/τριες. Σύμφωνα με έρευνα που διήρκησε 2 χρόνια και στην οποία συμμετείχαν 3.747 μαθητές και μαθήτριες από 13 έως 20 ετών που φοιτούσαν σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία:
84% των ΛΟΑΤ μαθητών/τριων ακούν στο σχολείο τη λέξη «γκέι» να λέγεται με αρνητικό τρόπο
74% των ΛΟΑΤ μαθητών/τριών ακούν ομοφοβικά σχόλια από άλλους μαθητές/τριες
58% των ΛΟΑΤ μαθητών/τριών ακούν ομοφοβικά σχόλια και από καθηγητές/τριες
– Γιατί οι επιθέσεις σε ΛΟΑΤ άτομα σε δημόσιους χώρους αποτελεί καθημερινό φόβο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επίθεση σε ζευγάρι λεσβιών σε μπαρ της Χαλκιδικής τον προηγούμενο Αύγουστο γιατί «τόλμησαν» να φιληθούν, ενώ δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από την άγρια και σοκαριστική δολοφονία του Ζακ από καταστηματάρχες στην Ομόνοια. Και αυτά τα φαινόμενα δεν είναι μόνο «ελληνικά». Πρόσφατα ζευγάρι γυναικών δέχτηκε επίθεση σε λεωφορείο στο Λονδίνο όταν αρνήθηκαν να φιληθούν προς τέρψιν ομάδας αντρών.
– Γιατί την τελευταία μέρα του φετινού Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη, όταν θα ξεκινάει η πορεία και θα κορυφώνονται οι εκδηλώσεις, οι «Ενωμένοι Μακεδόνες» διοργανώνουν το «1o Straight Pride Parade Θεσσαλονίκη» για να στηρίξουν -όπως λένε- «τις παραδόσεις, τις διαχρονικές αξίες και το κλασικό πρότυπο της οικογένειας». Στην πραγματικότητα επιδιώκουν να σπείρουν το μίσος και τη ρατσιστική τους προπαγάνδα στους δρόμους της πόλης, συσπειρώνοντας και κάθε λογής ακροδεξιούς.
…Αλλάζει μόνο με αγώνες!
Κουτσουρεμένα ή ανύπαρκτα δικαιώματα, σωματικές και λεκτικές επιθέσεις, δολοφονίες: αυτοί είναι οι λόγοι που τα Φεστιβάλ Υπερηφάνειας είναι απαραίτητα! Σήμερα βέβαια, η διεξαγωγή των Pride σε πολλές χώρες, ανάμεσα τους και η Ελλάδα, έχει χάσει δυστυχώς τον αγωνιστικό χαρακτήρα που είχε τα πρώτα χρόνια μετά την εξέγερση του Stonewall. Σήμερα τα Φεστιβάλ Υπερηφάνειας έχουν πάρει περισσότερο τη μορφή «γιορτής», με μεγάλες εταιρίες, κόμματα και πρεσβείες να δηλώνουν χορηγοί και «υποστηρικτές». Έτσι, κυβερνήσεις και εταιρίες θέλουν να τα μετατρέψουν σε βαλβίδες εκτόνωσης και «ροζ ξεπλύματος» (pink washing) αντί να είναι η φωνή αντίστασης των αδυνάμων.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε δεν είναι -προφανώς- εάν χρειαζόμαστε Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, αλλά τί Φεστιβάλ Υπερηφάνειας χρειαζόμαστε. Φεστιβάλ Υπερηφάνειας που θα ξαναπιάσουν το νήμα της κληρονομιάς του Stonewall, που θα έχουν αγωνιστικό και διεκδικητικό χαρακτήρα, που θα εκφράζουν και οργανώνονται από τα ίδια τα ΛΟΑΤ άτομα, μακριά από τις πολιτικές τον χορηγιών και των συμφερόντων του πολιτικού κατεστημένου. Φεστιβάλ που θα συνδέονται με την υπόλοιπη κοινωνία και τα αγωνιζόμενα στρώματα της, για να παλέψουμε όλοι μαζί για έναν κόσμο απαλλαγμένο από τις διακρίσεις και τον ρατσισμό απέναντι σε κάθε τι θεωρείται «διαφορετικό», ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
