Του Θανάση Μαρίνη,
Αναπλ. μέλους στο ΔΣ του Συλλόγου Υπαλλήλων της Εθνικής Τράπεζας
Ολοκληρώθηκε η εθελούσια έξοδος στην Εθνική Τράπεζα με την αποχώρηση 2.510 εργαζομένων. Όπως αναφέρει η Διοίκηση της ΕΤΕ το κέρδος της τράπεζας θα ανέρχεται ετησίως στα € 150 εκ.
Τόσο η ΕΤΕ όσο και οι λοιπές τράπεζες (Alpha, Πειραιώς, Eurobank) με την καθοδήγηση της Τρόικα, την στήριξη της κυβέρνησης και την ανοχή των συνδικαλιστικών ηγεσιών αντί να χρησιμοποιήσουν τα δισ. του Δημοσίου χρήματος που έχουν λάβει την τελευταία 3ετία για να χρηματοδοτήσουν την οικονομία, τα αξιοποιούν για να απαλλαχθούν από το 25% του προσωπικού τους, προσφέροντας ως «τυράκι» τα «υψηλά» μπόνους αποχώρησης.
Μεγάλη η συμμετοχή
Η μεγάλη συμμετοχή στην «εθελουσία» (η Διοίκηση της ΕΤΕ στις πιο αισιόδοξες προβλέψεις της μιλούσε για 2.200 αποχωρήσεις) είναι από τη μία αποτέλεσμα του κλίματος τρομοκρατίας που καλλιεργείται εδώ και καιρό στους εργασιακούς χώρους ότι η μη εθελοντική συμμετοχή στο πρόγραμμα θα οδηγήσει σε βίαιες απολύσεις.
Από την άλλη η πλήρης αποδοχή της λογικής της «εθελούσιας» (επί της ουσίας μιλάμε για απολύσεις με φαντεζί περιτύλιγμα) από την ηγεσία του ΣΥΕΤΕ* και η απουσία ενός συλλογικού σχεδίου αντίστασης στις επιθέσεις των τραπεζιτών αφήνουν χώρο σε ατομικές «λύσεις» με την εθελούσια έξοδο σήμερα να φαντάζει ως η μοναδική λύση σε ένα εργασιακό περιβάλλον που γίνεται ολοένα και πιο εχθρικό.
Η εθελούσια εργαλείο στα χέρια των τραπεζιτών
Η εθελούσια έξοδος εντάσσεται σε ένα συνολικότερο σχέδιο συντριπτικής μείωσης των θέσεων εργασίας αλλά και πλήρους ανατροπής του εργασιακού μας περιβάλλοντος όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Πιο συγκεκριμένα:
-
Στόχος των Δοιηκήσεων είναι η αντικατάσταση των ισχυρών Συλλογικών Συμβάσεων με ελαστικές μορφές απασχόλησης, αναζητώντας ένα φθηνό και πειθήνιο εργατικό δυναμικό.
-
Τα ασφαλιστικά ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων θα δεχθούν τρομακτικές πιέσεις με στόχο να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την είσοδο ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών.
-
Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες η λύση της Σύμβασης εργασίας δεν συνδέεται με τη συνταξιοδότηση γεγονός που από τη σκοπιά των τραπεζιτών νομιμοποιεί την ιδέα των μαζικών απολύσεων με ανυπολόγιστες συνέπειες στο εγγύς μέλλον.
-
Ήδη σε μια σειρά καταστήματα οι ελλείψεις προσωπικού είναι τεράστιες, το ωράριο καταπατάται και η εντατικοποίηση και το στρες τείνουν να γίνουν εργασιακή καθημερινότητα.
Μπροστά σε όλα αυτά τι μπορούμε να κάνουμε:
-
Σαν εργαζόμενοι πρέπει να πάρουμε θέση ότι δεν θα δεχτούμε περαιτέρω μείωση των θέσεων απασχόλησης και ότι απορρίπτουμε κατηγορηματικά οποιαδήποτε σκέψη για νέες μαζικές αποχωρήσεις.
-
Με βάση την εικόνα διάλυσης που επικρατεί στα καταστήματα και την τρομερή εντατικοποίηση της εργασίας απαιτούμε η ΕΤΕ να προχωρήσει άμεσα σε νέες προσλήψεις. Σε τελική ανάλυση αυτός είναι ένας τρόπος να επιστρέψει στην κοινωνία ένα ελάχιστο κομμάτι των δισ. € των δημόσιων «πακέτων στήριξης» που έχει λάβει όλα αυτά τα χρόνια.
-
Επιπλέον, να παλέψουμε μαζί με τα σωματεία του δανειζομένου προσωπικού για πέρασμα των ενοικιασμένων στο τακτικό προσωπικό της Εθνικής με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
-
Μιας και η ηγεσία του ΣΥΕΤΕ είναι πλήρως ταυτισμένη με τις επιθυμίες της εργοδοσίας, πρέπει «από τα κάτω» οι αγωνιστικές παρατάξεις και οι αγωνιστές της «βάσης» να συγκροτήσουμε και να ενεργοποιήσουμε στους εργασιακούς χώρους, ειδικά τους μεγάλους, επιτροπές καταστημάτων (όπου είναι εφικτό κοινές με τους ενοικιασμένους) προκειμένου να ανακόψουμε φαινόμενα παραβιάσεων του κανονισμού εργασίας. Για να γίνει αυτό εφικτό χρειάζεται συντονισμός μεταξύ των ΕΑΚ**, των Νομαρχιακών Παραρτημάτων, και μεμονωμένων συναδέλφων σε επίπεδο πόλεων ή περιοχών (για την περίπτωση της Αθήνας).
-
Στη φάση που βρισκόμαστε κάθε διεκδίκησή μας, από τη μικρότερη (πχ περιορισμός της εντατικοποίησης) μέχρι τη μεγαλύτερη (πχ σταμάτημα των απολύσεων, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, κα) παίρνει αναγκαστικά πολιτικό χαρακτήρα καθώς μας φέρνει σε ευθεία σύγκρουση με την κυβέρνηση, τους τραπεζίτες και την Τρόικα. Η εξασφάλιση λοιπόν του εργασιακού μας μέλλοντος προϋποθέτει να αμφισβητήσουμε ριζικά το ιδιοκτησιακό καθεστώς και τον τρόπο λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος με πρώτο βήμα την εθνικοποίηση των τραπεζών με αποζημίωση μόνο των μικρομετόχων και των ασφαλιστικών ταμείων και κάτω από καθεστώς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου για πραγματική δημοκρατία, διαφάνεια και πάταξη της κακοδιαχείρισης με την οποία είχε ταυτιστεί το δημόσιο όλα τα προηγούμενα χρόνια.
