Η κυβέρνηση έχει επιστρατεύσει όλα τα μέσα για να σταματήσει τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες και κυρίως των εργαζομένων στην ΕΘΕΛ…
… στις 19/2
προσπάθησε να στήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό, βάζοντας τη διοίκηση να ανακαλέσει τα ρεπό των εργαζομένων και να τους καλέσει σε εργασία τις ώρες που είχαν οριστεί οι στάσεις εργασίας. Η κίνηση αυτή προκάλεσε την οργή των εργαζομένων και η απεργοσπασία ακυρώθηκε από την άμεση και μαζική αντίδρασή τους.
… στις 25/2
κατέστειλε το δικαίωμα των εργαζομένων της ΕΘΕΛ να διαδηλώσουν, στέλνοντας τα ΜΑΤ στην πλατεία Κοτζιά για να εμποδίσουν τη διεξαγωγή μηχανοκίνητης πορείας. 5 διμοιρίες ΜΑΤ κύκλωσαν τους εργαζόμενους που είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται και τους «συνόδεψαν» μέχρι τα γραφεία του σωματείου…
… στις 22/2
έδωσε εντολή για «ανακατατάξεις» στην ΠΑΣΚΕ. Η θέση του γραμματέα της ΠΑΣΚΕ πέρασε στα χέρια του Μ. Λιαγούρη, ενώ στη συνέχεια ο τέως γραμματέας της ΠΑΣΚΕ Ν. Κουλουμπαρίτσης παραιτήθηκε και από πρόεδρος του Συνδικάτου. Από τότε ο Κουλουμπαρίτσης στο ρόλο του «μικρού ήρωα» δηλώνει ότι τον «φάγανε» επειδή ήταν μπροστά στους αγώνες του κλάδου και δεν στήριζε την κυβέρνηση…
Ποιο ρόλο παίζει ο Κουλουμπαρίτσης;
Πότε ακριβώς ήταν ο Κουλουμπαρίτσης μπροστά στους αγώνες της ΕΘΕΛ; Όταν οι εργαζόμενοι ήθελαν να δώσουν σκληρή μάχη ενάντια στο νομοσχέδιο – ταφόπλακα για τις συγκοινωνίες και αυτός πρότεινε 2-3 στάσεις εργασίας κάθε βδομάδα για «ξεκάρφωμα»; Όταν πρότεινε αναστολή των κινητοποιήσεων για να πάει σε διάλογο με την κυβέρνηση; Όταν στη γενική συνέλευση στις 16/2 – μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου – πρότεινε «στάση αναμονής» δηλαδή σταμάτημα των κινητοποιήσεων και ξεπούλημα του αγώνα των εργαζομένων;
Αλλά και πέρα απ’ όλα αυτά… αν ο Κουλουμπαρίτσης ήθελε πραγματικά ο κλάδος να συνεχίσει να αγωνίζεται, δεν θα παραιτούνταν από πρόεδρος του Συνδικάτου για λόγους «ευθιξίας» την πιο κρίσιμη στιγμή. Θα παρέμενε στη θέση του βάζοντας το συμφέρον των εργαζομένων και τις ανάγκες του αγώνα πάνω από τους προσωπικούς «εγωϊσμούς» και τις υποτιθέμενες ενδοπαραταξιακές διαμάχες και θα πάλευε μαζί με τους εργαζόμενους ενάντια στις απεργοσπαστικές τακτικές και τα ξεπουλήματα της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ.
… την τελευταία βδομάδα του Φλεβάρη
έδωσε εντολή στο ακέφαλο πλέον προεδρείο της ΠΑΣΚΕ να αρνηθεί να εφαρμόσει την απόφαση που πάρθηκε στη γενική συνέλευση στις 16/2 και καλούσε σε κοινή συγκέντρωση όλων των ΜΜΜ. Έδωσε εντολή στο προεδρείο να κρυφτεί και να σαμποτάρει έτσι κάθε προσπάθεια για σύγκληση ΔΣ και για διεξαγωγή γενικής συνέλευσης. Η κυβέρνηση προσπάθησε μέσω των εντολοδόχων της να παραλύσει το Συνδικάτο για να μην μπορέσει να παρθεί καμία απόφαση για συνέχιση των κινητοποιήσεων.
Δευτέρα 28/2: Οι εργαζόμενοι παρακάμπτουν το Προεδρείο του ΔΣ και προχωρούν σε ΓΣ
Οι εργαζόμενοι όμως συνέχισαν να αντιστέκονται. Το τελευταίο σαββατοκύριακο του Μαρτίου οι παρατάξεις «Ανεξάρτητη Παρέμβαση» (1 έδρα στο ΔΣ), «ΕΑΣ», «Ανεξάρτητοι της ΕΘΕΛ», «Σύνδεσμος Οδηγών» (2 έδρες στο ΔΣ) καθώς και πολλοί εργαζόμενοι, παρέκαμψαν το προεδρείο του ΔΣ που προσπαθούσε να παραλύσει το σωματείο και πήραν την πρωτοβουλία να καλέσουν γενική συνέλευση η οποία και πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 28/2.
Παρότι δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για να προετοιμαστεί η συνέλευση και να γνωστοποιηθεί σ’ όλους τους εργαζόμενους, συγκεντρώθηκαν γύρω στους 800 οδηγούς. Στη συνέλευση αναγκάστηκαν επίσης να συμμετέχουν ΔΑΚΕ (ΝΔ) και ΔΑΣ (ΚΚΕ) ενώ η ΠΑΣΚΕ έλαμψε δια της απουσίας της.
Το κλίμα της συνέλευσης ήταν πολύ μαχητικό και οι εργαζόμενοι αποφάσισανομόφωνα τη συνέχιση των κινητοποιήσεων με 4 στάσεις εργασίας για τις επόμενες δυο βδομάδες και νέα γενική συνέλευση στη συνέχεια.
Η ΠΑΣΚΕ αντεπιτίθεται
Η γενική συνέλευση που οργάνωσαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι χωρίς την έγκριση του προεδρείου ήταν ένα γερό χαστούκι για την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ. Ο Μ. Λιαγούρης κατάλαβε ότι όχι μόνο δεν μπορεί να σταματήσει τις απεργιακές κινητοποιήσεις με κόλπα που αδρανοποιούσαν και παρέλυαν το σωματείο, αλλά και ότι οι εργαζόμενοι ήταν αποφασισμένοι να παρακάμψουν τους επίσημους θεσμούς, να βάλουν στο περιθώριο το προεδρείο και οποιονδήποτε εναντιωνόταν στον αγώνα τους.
Η απάντηση της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ ήταν άμεση. Αρνήθηκε ως προεδρείο να επικυρώσει την απόφαση της γενικής συνέλευσης για συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεων και έστειλε δελτίο τύπου στα ΜΜΕ «ενημερώνοντας» ότι δεν υφίστανται στάσεις εργασίας.
Την ίδια στιγμή όμως αναγκάστηκε να συγκαλέσει Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) του σωματείου – κι’ αυτό καταγράφεται σαν μια μερική επιτυχία των εργαζομένων καθώς αν δεν προχωρούσαν στην σύγκλιση γενικής συνέλευσης «από τα κάτω», η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ θα ήταν ακόμα «διακοπές»…
Στο ΔΣ που συγκλήθηκε την 1/3, η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ έθεσε ζήτημα αντικατάστασης προέδρου, ενώ οι υπόλοιπες παρατάξεις έθεσαν ζήτημα ανασύνθεσης προεδρείου και πρότειναν «αντιπροσωπευτικό – αναλογικό προεδρείο».
Η ΠΑΣΚΕ αφού ζήτησε να ψηφιστεί νέος πρόεδρος του Συνδικάτου ο Μ. Λιαγούρης, παρέπεμψε την συνολική ανασύνθεση του προεδρείου σε επόμενο ΔΣ …. και όταν το επόμενο ΔΣ συγκλήθηκε δυο μέρες αργότερα (3/2), αρνήθηκε να συζητήσει το θέμα, παραπέμποντάς το και πάλι σε επόμενη συνεδρίαση. Αυτή είναι οι «δημοκράτες» που έχουν το θράσος να ονομάζουν τους εαυτούς τους και σοσιαλιστές!
Στόχος της ΠΑΣΚΕ ήταν ένας. Να αποφύγει τη συγκρότηση προεδρείου τουλάχιστον μέχρι τις 9/3. Την Τετάρτη 9/3 τα υπόλοιπα ΜΜΜ έχουν αποφασίσει 24ωρη απεργία. Και η ΠΑΣΚΕ κάνει τα αδύνατα για δυνατά για να μην πάρει η ΕΘΕΛ απόφαση για συμμετοχή σε αυτήν και για να κάμψει το ηθικό των εργαζομένων που θέλουν να συνεχίσουν να αγωνίζονται.
Οι υπόλοιπες παρατάξεις που συμμετέχουν στο ΔΣ κατέθεσαν αμέσως μετά την άδοξη λήξη της συνεδρίασης έγγραφο που καλούν σε σύγκλιση του ΔΣ με θέμα την ανασύνθεση του προεδρείου.
Αξιοσημείωτη ήταν η τοποθέτηση του Ν. Κουλουμπαρίτση στο ΔΣ της 1/3
Ο Ν. Κουλουμπαρίτσης δήλωνε στην τελευταία γενική συνέλευση του κλάδου (28/2): «δεν μπορούσα να μείνω στη θέση του προέδρου του Συνδικάτου… δεν κηδεμονεύομαι». Και στη συνέχεια συμπλήρωσε: «μπορεί να φύγω και από το ΠΑΣΟΚ»…
Ωστόσο στη συνεδρίαση του ΔΣ την 1/3 δήλωνε μεταξύ άλλων: «δεν θα απεμπολήσω ποτέ την σοσιαλιστική μου ταυτότητα, αλλά ούτε και ότι ανήκω στην παράταξη της ΠΑΣΚΕ…δεν θα απεμπολήσω τίποτα…».
«Έξω» το παίζουμε αντίσταση και «μέσα» δίνουμε όρκους πίστης στο ΠΑΣΟΚ και την ΠΑΣΚΕ λοιπόν…
Όταν οι ηγεσίες «δεν θέλουν», οι εργαζόμενοι… τις ξεπερνούν.
Η ανασύνθεση προεδρείου μπορεί να αργήσει αρκετά (φροντίζει η ΠΑΣΚΕ γι’ αυτό). Την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι ανησυχούν για τις προθέσεις του νέου αντιπροσωπευτικού προεδρείου εάν και όποτε συγκροτηθεί. Και δικαίως. Δεν έχει αποδείξει η πλειοψηφία των μελών του ΔΣ ότι οι προτάσεις που κάνουν έχουν γνώμονα άλλα συμφέροντα, μικροπαραταξιακά, κλπ, και όχι το πραγματικό συμφέρον των εργαζομένων και του αγώνα; Το έχουν κάνει ξανά και ξανά!
Δεν είναι η πρώτη φορά που στο συνδικαλιστικό κίνημα τα θεσμικά όργανα των εργαζομένων και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες μετατρέπονται σε εμπόδιο για τον αγώνα. Το εργατικό κίνημα έχει βρει τον τρόπο να ξεπερνά αυτά τα εμπόδια και να δίνει μεγάλες μάχες: Δημιουργεί επιτροπές αγώνα και δικά του συντονιστικά όργανα «από τα κάτω».
Επιτροπές αγώνα…
…που εκφράζουν την πλειοψηφία και τις πραγματικές διαθέσεις των εργαζομένων.
…που καλούν οι ίδιες γενικές συνελεύσεις και αναλαμβάνουν στη συνέχεια να εφαρμόσουν τις αποφάσεις αυτών των συνελεύσεων.
…που οργανώνουν την περιφρούρηση των κινητοποιήσεων, την επαφή με άλλους εργατικούς χώρους κοκ.
Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα αγώνων που οργανώθηκαν «από τα κάτω» παρά τη θέληση των επίσημων ηγεσιών και νίκησαν. Και τα πιο πρόσφατα παραδείγματα προέρχονται από χώρες όπως η Αίγυπτος και η Τυνησία όπου τα επίσημα συνδικάτα έκαναν ότι μπορούσαν για να φρενάρουν την επανάσταση των λαϊκών στρωμάτων.
Το καθήκον του να περάσει ο έλεγχος της πορείας του αγώνα στα χέρια της βάσης του συνδικάτου προκύπτει σήμερα για τους εργαζόμενους στο χώρο των συγκοινωνιών, που αποτελούν, αυτή τη στιγμή, το πιο προχωρημένο τμήμα του εργατικού κινήματος συνολικά, στη μάχη ενάντια στις πολιτικές του μνημονίου – της κυβέρνησης του ΔΝΤ και της ΕΕ.
Η δύναμη πρέπει να περάσει στις γενικές συνελεύσεις και σε εκλεγμένες επιτροπές βάσης των εργαζομένων – επιτροπές που να είναι ανοιχτές σε όλους όσους θέλουν να δώσουν και να οργανώσουν τη μάχη, επιτροπές που να ελέγχονται από τις γενικές συνελεύσεις και να αντικαθιστούνται εφόσον χρειάζεται.
Μέσα από τις επιτροπές βάσης και τις γενικές τους συνελεύσεις οι εργαζόμενοι μπορούν να αποφασίσουν:
- συνέχιση του αγώνα με στόχο την ανατροπή του νέου νόμου για τις συγκοινωνίες.
- συντονισμό με άλλους χώρους που βρίσκονται ή θα μπουν σύντομα σε κινητοποιήσεις. Κανένας κλάδος δεν μπορεί να δώσει τη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ, μόνος του. Την προηγούμενη περίοδο υπήρξε ένας στοιχειώδης συντονισμός με τους εργαζόμενους στην Υγεία και την Παιδεία. Αυτό όμως είχε προκύψει τυχαία. Χρειάζεται να επιδιωχθεί συνειδητά και στη βάση σχεδίου.
- συντονισμό πρώτα και κύρια με όλες τις ΔΕΚΟ, σαν πρώτο μεγάλο βήμα, καθώς όλες δέχονται ή θα δεχτούν εξοντωτική επίθεση. Αν οι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ δώσουν τον αγώνα συντονισμένα και από κοινού δεν θα ανατραπούν μόνο τα νομοσχέδια και οι νόμοι που αφορούν τις ΔΕΚΟ, αλλά η κυβερνητική πολιτική συνολικά.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες δίνουν μια μάχη την οποία παρακολουθεί όλο το εργατικό κίνημα και στηρίζει πολλές από τις ελπίδες του σ’ αυτήν. Παρότι έχουν περάσει 3 μήνες κινητοποιήσεων με τεράστια ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού, και παρά τον οχετό λάσπης που έχει ρίξει η κυβέρνηση εναντίον των εργαζομένων στις συγκοινωνίες, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ούτε για μια στιγμή ότι το 60% σε πρόσφατη δημοσκόπηση της VPRC στηρίζει και συμπαραστέκεται στον αγώνα των εργαζόμενων στα ΜΜΜ.
