Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε η μετάδοση της ΕΡΤ μέσα από το Πολυτεχνείο την πρώτη μέρα των επετειακών εκδηλώσεων για τη 17η Νοέμβρη 1973.
Tα ξημερώματα της 7ης Νοέμβρη εισέβαλαν τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ. Μετά το «μαύρο» στις τηλεοράσεις μας, η κυβέρνηση έβαλε λουκέτο στο κτίριο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, κάνοντας επίδειξη δύναμης και αυταρχισμού, χτυπώντας ευθέως το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση.
Η κυβέρνηση περίμενε οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να κουραστούν, να εγκαταλείψουν από μόνοι τους. Κάποιοι το έκαναν. Πολλοί πήγαν συμβασιούχοι και στην ΔΤ (το μόρφωμα – πρόδρομο της ΝΕΡΙΤ). Υπάρχουν πολλοί άλλοι όμως που δεν έσκυψαν το κεφάλι και από τον Ιούνιο μέχρι σήμερα δίνουν καθημερινά τη μάχη να μείνει η ΕΡΤ ζωντανή.
Η νέα επίθεση στην ΕΡΤ ήταν μια επίθεση στο μόνο τηλεοπτικό μέσο όπου η πληροφορία και η ενημέρωση δεν «φιλτραριζόταν» και δεν διαστρεβλωνόταν από τους επιχειρηματίες–μεγαλοκαναλάρχες και λοιπούς συνεργάτες της κυβέρνησης και της Τρόικας.
Ήταν επίσης μια επίθεση σ’ ένα πετυχημένο πείραμα αυτοδιαχείρισης. Η ΕΡΤ έδειξε – παρά τις όποιες επιμέρους αδυναμίες – ότι οι εργαζόμενοι μπορούν χωρίς αφεντικά, χωρίς αυστηρές επιβεβλημένες ιεραρχίες. Μπορούν να δουλέψουν και να δημιουργήσουν συλλογικά και να παράγουν έργο, το οποίο είναι σε πολλά επίπεδα ανώτερο από αυτό που μπορούσαν να εκπέμψουν πριν τον Ιούνιο.
Ήταν ομως και μια επίθεση «προειδοποιητική» με στόχο να σπάσει εκ το προτέρων το ηθικό όσων εργαζόμενων θα μπουν στο στόχαστρο της κυβέρνησης και της Τρόικας τις επόμενες βδομάδες και τους επόμενους μήνες και θα «θυσιαστούν» στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας». Οι χειροπέδες αντί λουκέτου στην πύλη του ραδιομέγαρου αποτέλεσαν σ’ αυτές τις συνθήκες είτε συνειδητά από την πλευρά των επιτεθέμενων είτε ασυνείδητα εικόνα ύψιστου συμβολισμού.
Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ συνεχίζουν να εκπέμπουν. Τα δελτία ειδήσεων που έστησαν μπροστά από τα ΜΑΤ και το αποκλεισμένο από αυτά ραδιομέγαρο, όπως και οι εκπομπές μέσα από το πολυτεχνείο, προκάλεσαν ρίγη συγκίνησης και θα αποτελούν εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες στις μνήμες της γενιάς μας. Οι τελευταίοι της ΕΡΤ – καθόλου λίγοι αριθμητικά – έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν μαθήματα αγώνα.
Αυτόν τον αγώνα η ελληνική κοινωνία τον αγκάλιασε και συνεχίζει να τον αγκαλιάζει με όποιον τρόπο μπορεί. Με συγκεντρώσεις συμπαράστασης κάθε φορά που καλείται από τους εργαζόμενους και κυρίως δίνοντας στις εκπομπές των αγωνιστών πολύ μεγαλύτερη θεαματικότητα από αυτή που είχε η ΕΡΤ όσο ελεγχόταν από την κυβέρνηση.
