Της Μαριάννας Τσακίρη
Χτες τα ξημερώματα, μετά από 72 μέρες κατάληψης, δυνάμεις των ΜΑΤ εισέβαλαν στο κτίριο διοίκησης του Α.Π.Θ. και συνέλαβαν έντεκα εργαζόμενους συμμετέχοντες στην κατάληψη μεταφέροντάς τους στην ΓΑΔΘ. Εναντίον των εργαζομένων έχει σχηματιστεί δικογραφία για διατάραξη οικιακής ειρήνης από την ασφάλεια Θεσσαλονίκης.
Από την περασμένη Τρίτη ο Ευάγγελος Μαδεμλής (ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης) είχε δώσει παραγγελία στην Αστυνομία να κάνει επέμβαση στο ΑΠΘ και να συλλάβει τους καταληψίες, ενώ είχε προηγηθεί επιστολή 44 πανεπιστημιακών προς τον εισαγγελέα με την οποία ζητούσαν τη συνδρομή της Δικαιοσύνης, προκειμένου να λήξει η κατάληψη.
Χθες, Παρασκευή, έξω από τα δικαστήρια κατέληξε πορεία εργαζομένων και φοιτητών η οποία είχε ξεκινήσει από τα πανεπιστήμια προς συμπαράσταση των συλληφθέντων. Τελικά οι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι μέχρι την Δευτέρα, όπου έχει οριστεί η δίκη.
Σε όλη αυτή την ιστορία δύο είναι τα γεγονότα που πρέπει να τονιστούν. Αφενός είναι η λάσπη και ο χλευασμός που έχουν εισπράξει οι απεργοί από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, από τις πρυτανικές αρχές, από μερίδα καθηγητών και φοιτητών. Είναι αλήτες, εγωιστές, υποκινούμενοι και εκβιαστές επειδή δεν δέχονται άλλη εκμετάλλευση, επειδή αδυνατούν να ζήσουν με 400 ευρώ ή χωρίς να πληρώνονται, επειδή παλεύουν για δικαιώματα κατεκτημένα που τώρα τους τα παίρνουν πίσω.
Παράλληλα στην πλάτη τους στήνεται ένα ολόκληρο παιχνίδι προβολής στα ΜΜΕ, οργανώνονται εθελοντικοί καθαρισμοί από την πρυτανεία οι οποίοι στηρίζονται από ιδιώτες και περιλαμβάνουν και δώρα ταξίδια σε τυχερούς1 ενώ φυσικά οι δυνάμεις καταστολής κάνουν επίδειξη ισχύος καθώς βρίσκουν πάτημα να ξαναεισβάλλουν στο πάλαι ποτέ «άσυλο» λίγες μέρες μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ζούμε σε μια εποχή που πλέον ο καθένας μας πρέπει να πάρει θέση και μείς είμαστε δίπλα στον αγώνα όλων των εργαζομένων που μάχονται ενάντια στα νέα μέτρα και την καταπίεση. Όποιος θέλει μπορούμε να συζητήσουμε για το αν ο τρόπος του αγώνα ήταν ο καλύτερος, αν η στοχοθεσία του ήταν αυτή που έπρεπε και άλλα θέματα που προκάλεσαν αντιδράσεις. Αλλά αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να αναιρέσει ότι έχουμε εργαζόμενους που έδωσαν μια μάχη, και χρειάζονται την στήριξη όλης της κοινωνίας.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο επίσης και ποιοι ήταν ενάντια στον αγώνα αυτό: Όλοι αυτοί που καιρό τώρα θέλουν ένα ιδιωτικοποιημένο πανεπιστήμιο και… η «αντισυστημική» Χρυσή Αυγή. Η οποία μάλιστα εξέδωσε και ανακοίνωση στην οποία λέει ότι τα ΜΑΤ έπρεπε να επέμβουν νωρίτερα2…
Ο αγώνας των εργολαβικών μπορεί να σταμάτησε για λίγο αλλά θα συνεχιστεί γιατί οι συνθήκες το επιβάλλουν και τότε πρέπει να οργανωθεί μαζί με τους εργαζόμενους σε άλλους χώρους που δίνουν τον δικό τους αγώνα (αυτή τη στιγμή είναι οι εργαζόμενοι στους δήμους) και μαζί με τους φοιτητές που βλέπουν την δημόσια και δωρεάν παιδεία να γίνεται παρελθόν, που η στέγαση και η σίτιση τους δυσκολεύει όσο πάει και που το μέλλον τους φαίνεται να συνοψίζεται σε μια κάρτα ανεργίας.
Μόνο όλοι μαζί , μόνο συντονισμένα και με διάρκεια μπορούμε να βάλουμε τέλος σε αυτή την κατάσταση.
_____________________________________________________________________
