Στις 4 Νοεμβρίου 2015 πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές για την ανάδειξη του διοικητικού συμβουλίου στο επιχειρησιακό σωματείο εργαζομένων της Cyta Hellas. Τα αποτελέσματα καθώς και ενημερώσεις υπάρχουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://cytahellasse.blogspot.gr/.
Το «Ξεκίνημα» μίλησε με τον πρόεδρο του σωματείου, σύντροφο Βαγγέλη Κολτσίδη.

• Βαγγέλη το σωματείο των εργαζομένων στη CYTA είναι αρκετά πρόσφατο. Μπορείς να αναφερθείς στις αιτίες που οδήγησαν και έκαναν δυνατή τη δημιουργία του σωματείου;

Η σύσταση του σωματείου ξεκίνησε πριν από δύο περίπου χρόνια όταν ανακοινώθηκαν επιλεκτικές μειώσεις μισθών σε συναδέλφους, όχι σε στελέχη, με πρόσχημα την εξομοίωση των οικονομικών ανισοτήτων (προς τα κάτω) μεταξύ εργαζομένων στον ίδιο χώρο. Ενώ το ίδιο χρονικό διάστημα υπήρχε επιλεκτική αύξηση μισθών σε άλλους συναδέλφους – στελέχη. Η προσπάθεια δημιουργίας του σωματείου δεν ολοκληρώθηκε για διάφορους λόγους (ιδεολογικών διαφορών, γραφειοκρατία διαδικασίας).

Το έναυσμα για την συνέχιση της προσπάθειας και την ολοκλήρωσή της ήταν τον περασμένο Μάρτιο η ανακοίνωση από την μεριά της διοίκησης οριζόντιας μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων κατά 5%.

Σε συνδυασμό με τις εξελίξεις των τελευταίων ετών στην κοινωνία αλλά και στις εταιρίες του κλάδου, στις οποίες είχαν ξεκινήσει οι απολύσεις και μειώσεις μισθών μερικά χρόνια πριν, γνωρίζαμε πολύ καλά ότι έπεται και συνέχεια. Θεωρήσαμε αυτονόητο ότι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας, τον κόπο μας, την δουλειά μας.

• Πόσοι είναι οι εργαζόμενοι στη CYTA συνολικά και πόσοι είναι γραμμένοι στο σωματείο;

Οι εργαζόμενοι στην Cyta Hellas, επινοικιαζόμενοι και μη, είναι περίπου 850. Μέλη του σωματείου είναι 150 άτομα τα οποία είναι στην συντριπτική πλειοψηφία άτομα από την Αττική καθώς δεν έχουμε προλάβει να μεταβούμε στην επαρχία για να επικοινωνήσουμε με την παρουσία μας τους λόγους ύπαρξης του σωματείου και οι συνάδελφοι σε εμάς τις ανάγκες τους και τους προβληματισμούς τους.

• Ποιες δυνάμεις κατέβηκαν στις εκλογές για το ΔΣ του σωματείου;

Στις εκλογές υπήρχαν δύο παρατάξεις. Η μία με ανεξάρτητους υποψηφίους με ενιαίο ψηφοδέλτιο, η οποία κέρδισε 6 έδρες στο 7μελές Διοικητικό Συμβούλιο, και η δεύτερη η  «Ταξική Ενότητα» με υποψηφίους συναδέλφους που πρόσκεινται πολιτικά στο χώρο του ΚΚΕ, η οποία κέρδισε 1 έδρα.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφερθώ στο γεγονός ότι ανεξαρτήτως της πολιτικής ταυτότητας και των ιδεολογιών που κουβαλάει ο κάθε ένας από εμάς ο στόχος οφείλει να είναι κοινός. Πρέπει να είναι η προάσπιση των συμφερόντων και η διασφάλιση των δικαιωμάτων μας σαν εργαζόμενοι. Θα πρέπει να παραμερίσουμε τις όποιες ιδεολογικές διαφορές και να εστιάσουμε στον κοινό αγώνα και στα κοινά μας συμφέροντα, κάτι το οποίο γίνεται  σε ικανοποιητικό βαθμό μέχρι στιγμής.

• Υπάρχει μια φιλολογία ότι η μητρική στην Κύπρο θα πουλήσει την θυγατρική στην Ελλάδα για να λύσει οικονομικά προβλήματά της. Πόσο ισχύει αυτό και τι θα σήμαινε για τους εργαζόμενους;

Υπάρχουν διάφορες φήμες που ακούγονται κατά καιρούς σχετικά με την αποκρατικοποίηση της μητρικής εταιρίας στην Κύπρο και τις συνέπειες που θα έχει στην θυγατρική εταιρία στην Ελλάδα. Από το ότι μπορεί να υπάρξει ενιαίος αγοραστής και των δύο εταιρών, ανεξάρτητος, ή ότι μπορεί η εταιρία με μια σειρά αναδιαρθρώσεων να σταθεί αυτόνομη. Όλα είναι πιθανά ενδεχόμενα.

Και στις τρείς περιπτώσεις ο μόνος χαμένος στην όλη υπόθεση είναι οι απλοί εργαζόμενοι.

Στην περίπτωση εξαγοράς της εταιρίας, όπως έχει συμβεί και σε εταιρίες του κλάδου στο παρελθόν, θα υπάρξουν μαζικές απολύσεις, μειώσεις μισθών, αύξηση του ποσοστού των επινοικιαζόμεων, εντατικοποίηση της εργασίας.

Η προσπάθεια αποφυγής της πώλησης της εταιρίας δεν μας σώζει βέβαια από τους ίδιους κινδύνους. Ήδη έχουν γίνει μειώσεις μισθών και απολύθηκαν όσοι δεν δέχτηκαν να υπογράψουν την καινούργια σύμβαση, τρέφοντας επιπλέον την αβεβαιότητα και τον φόβο των εργαζομένων για το μέλλον τους.

• Πέρα από το θέμα της αβεβαιότητας για το μέλλον της επιχείρησης και τα γενικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι εργαζόμενοι στη χώρα λόγω των μνημονιακών πολιτικών, ποια θα έλεγες ότι είναι τα βασικά προβλήματα των εργαζομένων στο χώρο;

Ένα από τα βασικότερα προβλήματα στον χώρο εργασίας αφορά συναδέλφους μερικής απασχόλησης οι οποίοι ενώ αποδεδειγμένα καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες υποχρεώνονται σε υπερωρίες και υπερεργασία καθημερινά χάνοντας σημαντικά οφέλη και δικαιώματα όπως ένσημα, οικονομικές απολαβές και κοινωνική ασφάλιση.

Ακόμη εντονότερο είναι το πρόβλημα στους ενοικιαζόμενους συναδέλφους οι οποίοι ενώ εκτελούν την ίδια ακριβώς εργασία με τους υπόλοιπους συναδέλφους τους αμείβονται λιγότερο και με επισφαλείς σχέσεις εργασίας καθώς συνάπτουν συμβάσεις μερικών μηνών πάντα υπό την απειλή μη ανανέωσης της επόμενης σύμβασης.

Αυτό είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται και στις υπόλοιπες εταιρίες του κλάδου αλλά και σε άλλους κλάδους με αυξητική τάση τα τελευταία χρόνια. Αποτελεί ένα σύγχρονο δουλεμπόριο εργαζομένων, σε συνθήκες εξαθλίωσης και οικονομικής αφαίμαξης των λαϊκών στρωμάτων με στόχο τον ανταγωνισμό και την αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων εταιριών.  

• Πώς νομίζεις ότι πρέπει να προχωρήσουν οι εργαζόμενοι την επόμενη περίοδο;

Οι εργαζόμενοι πρέπει να εμπιστευτούν τους συναδέλφους τους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα, έχουν κοινά συμφέροντα και καθημερινό κοινό μόχθο για την επιβίωση τους. Μέσω διαλόγου και ενεργής συμμετοχής στις διαδικασίες του σωματείου να αναδείξουν τους προβληματισμούς τους ώστε συλλογικά και με κοινή στρατηγική να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τις δυσκολίες που βιώνουμε και αφορούν όλους μας.

Η ατομικιστική αντιμετώπιση του προβλήματος καθενός ξεχωριστά δεν οδηγεί σε λύσεις. Η «ατομική» συνείδηση πρέπει να μετεξελιχθεί σε συλλογική και σε ταξική.

Να διεκδικήσουμε με ενότητα και αποφασιστικότητα την υπογραφή επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης εργασίας, ώστε ο κάθε εργαζόμενος να έχει εξασφαλισμένες ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, βιοτικό επίπεδο, ελευθερία έκφρασης της γνώμης του και να μην γίνεται έρμαιο των ορέξεων και να υποκύπτει στις απειλές του κάθε εργοδότη.

• Υπάρχουν βήματα σ’ αυτή την κατεύθυνση; Είναι ρεαλιστική η προοπτική συντονισμένης πάλης των εργαζομένων στο χώρο των τηλεπικοινωνιών;

Υπάρχουν ήδη κάποια πρώτα βήματα στην προσπάθεια δημιουργίας ενός συντονισμού μεταξύ 6-7 σωματείων (Vodafone, Nokia, Wind, Πλαίσιο, Σ.Μ.Τ, Intracom, κ.α. ) που δραστηριοποιούνται στον κλάδο τηλεπικοινωνιών και πληροφορικής μακριά από ηγεμονεύσεις και μεθοδεύσεις που αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων πολιτικών συμφερόντων.

Υπάρχει προοπτική εφόσον εστιάσουμε στον κοινό μας στόχο, στην απολαβή των δεδουλευμένων μας, στην διατήρηση των δικαιωμάτων και ελευθεριών μας, που έχουν κατακτηθεί μέσα από διαρκείς μαζικούς αγώνες και εφόσον παραμερίσουμε τις τυχόν πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές και παλέψουμε για τα κοινά προβλήματα που μας ενώνουν.

Οι λογικές που επιβάλλουν τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές σε βάρος των κοινών προβλημάτων και της συγκρότησης των αγωνιστικών μετώπων που απαιτούνται, διχάζουν το εργατικό κίνημα και το αποπροσανατολίζουν με μοναδικό κερδισμένο το σαθρό κατεστημένο της άρχουσας τάξης και των πολιτικών εκπροσώπων της.

Η συντονισμένη πάλη είναι μονόδρομος, είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική και απάντηση στις επιθέσεις που δεχόμαστε.

Αυτός είναι, τελικά, και ο λόγος ύπαρξης και δημιουργίας των συνδικάτων, παρά το γεγονός ότι οι σημερινές κεντρικές συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι εκφυλισμένες και υποταγμένες στο κατεστημένο.  

Η αλληλεγγύη και η ευαισθητοποίηση στα προβλήματα του άλλου, ο οποίος δεν έχει τη δυνατότητα να τα αντιμετωπίσει μόνος του είναι απαραίτητη. Σήμερα, κανένας χώρος δεν μπορεί να δώσει νικηφόρες μάχες από μόνος του. Χρειάζεται η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα, συντονισμός και κλιμάκωση των αγώνων.

Η συμπαράσταση και ο κοινός αγώνας στα προβλήματα του άλλου επιχειρησιακού σωματείου είναι απαραίτητη, γιατί αν αυτά δεν επιλυθούν, πολύ σύντομα θα γιγαντωθούν και θα αποτελέσουν και δικά μας προβλήματα.

Ο συνδικαλισμός πρέπει να αποκτήσει το πραγματικό του νόημα, που είναι να αποτελεί οργανώσεις που να υπηρετούν και να ελέγχονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, μακριά από τη διαφθορά και τα προνόμια που χαρακτηρίζουν τις σημερινές γραφειοκρατικές ηγεσίες, που υπηρετούν το κατεστημένο και καρφώνουν πισώπλατα τους εργαζόμενους.