Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»
Η επίθεση ενάντια στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα δεν σταματά με το πέρασμα των δύο πολυνομοσχεδίων το μήνα που πέρασε. Πέρα από τον «κόφτη» που αυτόματα θα κόβει μισθούς, συντάξεις και δαπάνες, όταν δεν πιάνονται οι στόχοι των μνημονίων, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σκοπεύει μέχρι τον Σεπτέμβρη να φέρει πρόταση με την οποία θα τροποποιήσουν τον εργασιακό νόμο 1264. Αυτό είναι προαπαιτούμενο για την επόμενη αξιολόγηση, του Φθινοπώρου και την είσπραξη της επόμενης δόσης των 2,8 δισ. ευρώ.
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσουν σύντομα να εξηγούν πώς η κυβέρνηση θα εκσυγχρονίσει το νόμο προς το καλύτερο. Θα εξηγούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα φτιάξει έναν καλύτερο νόμο που να υπηρετεί καλύτερα τους εργαζόμενους, κλπ. Οι εργαζόμενοι όμως θα ξέρουν ότι πρόκειται, ξανά, για ψέματα.
Όταν η κυβέρνηση θα υποχωρεί στη μία απαίτηση των «Θεσμών» μετά την άλλη, θα λέει βέβαια ότι έκανε «σκληρή διαπραγμάτευση», ότι πέτυχε το «καλύτερο δυνατό» κι ότι αν ήταν μια άλλη κυβέρνηση των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα. Τα γνωστά…
Στόχος της νέας νομοθεσίας θα είναι να καταργήσει βασικά δικαιώματα με κεντρικό στόχο το να κάνουν τη δυνατότητα των εργαζομένων να αγωνιστούν για τα δικαιώματα και το βιοτικό τους επίπεδο, δυσκολότερη.
«Εμπειρογνώμονες»…
Η 8μελής επιτροπή «εμπειρογνωμόνων» που έχει οριστεί για το θέμα, καλείται να πάρει θέση πάνω στις ακόλουθες (ανάμεσα σε άλλες) προτάσεις:
- Χορήγηση του δικαιώματος αντιαπεργίας (lok aut) στις επιχειρήσεις
- Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.
- Αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων για την πραγματοποίηση απεργιών. (Με άλλα λόγια η νομοθεσία να κινηθεί στις κατευθυντήριες γραμμές της Βρετανίας όπου είναι εξαιρετικά δύσκολο το να καλεστεί νόμιμη απεργία).
- Αύξηση του χρόνου προειδοποίησης για απεργία.
- Κατάργηση (ή πετσόκομμα) του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
- Μείωση των ημερών άδειας που δικαιούνται συνδικαλιστές, καθώς και του αριθμού των ατόμων που δικαιούνται συνδικαλιστικές άδειες.
- Δυνατότητα απόλυσης συνδικαλιστών για σημαντικό λόγο. (Πάντα υπάρχουν σημαντικοί λόγοι για να απολυθεί ένας μαχητικός συνδικαλιστής που δεν είναι διατεθειμένος να συμβιβαστεί και να ξεπουληθεί!)
- Περιορισμό του αριθμού των εργαζομένων και των συνδικαλιστών που απολαμβάνουν συνδικαλιστική προστασία – π.χ. στην περίπτωση δημιουργίας ενός νέου εργατικού σωματείου.
Έχει κανείς αμφιβολίες ότι το τα πορίσματα της επιτροπής αυτής θα είναι όλα, στο σύνολό τους κι 100%, ενάντια στους εργαζόμενους;
Θατσερικής αντίληψης
Απέναντι στη ζούγκλα των εργασιακών σχέσεων με την οποία είμαστε αντιμέτωποι, η άρχουσα τάξη θέλει να κάνει τις δυνατότητες των εργαζομένων να μπορούν να αγωνιστούν ακόμα δυσκολότερες.
Με άλλα λόγια, οι εργολάβοι που δεν πληρώνουν (για παράδειγμα: https://xekinima.org/ksana-se-epishesi-ergasias-oi-kathar/) τα αφεντικά που απολύουν εργαζόμενους που «δεν χαμογελούν αρκετά» (δείτε: https://xekinima.org/agorazeis-ap-to-plaisio-think-think-think-think/) ή που απλά ζήτησαν να πληρωθούν τα χρωστούμενα ή τα ένσημά τους, θα μπορούν να συνεχίσουν «ανενόχλητοι» το έργο τους. Θα μπορούν πολύ πιο εύκολα να απολύουν όποιον/α εργαζόμενο/η «σηκώσει φωνή» κι όποιους επιχειρήσουν να συνδικαλιστούν.
Η άρχουσα τάξη (ξένοι, ντόπιοι, Μίντια, κοκ) έχοντας επιφέρει μια σειρά πολύ σημαντικές ήττες στο εργατικό κίνημα της χώρας, στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, ενδιαφέρονται τώρα να αφαιρέσουν τη δυνατότητα του κινήματος να αντισταθεί μελλοντικά!
Ο δάσκαλος αυτής της τακτικής είναι βέβαια η Θάτσερ. Αυτός που θα αναλάβει να την εφαρμόσει στην Ελλάδα είναι μια κυβέρνηση που μιλά στο όνομα της «Αριστεράς»…
Καθήκοντα της Αριστεράς – θα ανταποκριθεί;
Με δεδομένη την κατάσταση των συνδικαλιστικών ηγεσιών που δεν πρόκειται να αντιπαλέψουν στα σοβαρά οτιδήποτε αντεργατικό έρθει από την κυβέρνηση, όσο σκληρό κι αν είναι αυτό, οι ευθύνες βρίσκονται στην Αριστερά.
Οι βασικές της δυνάμεις είναι κατ’ αρχήν το ΚΚΕ, και κατά δεύτερο η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τι θα κάνουν; Θα συνεχίσουν το «βιολί» της άρνησης κάθε συνεργασίας;
Την κύρια ευθύνη για την άρνηση συνεργασίας στις γραμμές της Αριστεράς τη φέρει βέβαια το ΚΚΕ το οποίο για να τη δικαιολογήσει χρησιμοποιεί τις υπαρκτές (και αναπόφευκτες) διαφορές στις γραμμές της Αριστεράς. Αυτό όμως δεν είναι αριστερή πολιτική – είναι η αρρώστια του σεχταρισμού.
Τι θα κάνει λοιπόν η Αριστερά απέναντι στο χτύπημα των εργασιακών σχέσεων, την περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος της απεργίας; Θα παρακολουθεί απαθής και απλά θα καταγγέλλει τις προδοσίες του ΣΥΡΙΖΑ; Ασφαλώς και πρέπει να καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν περιοριστεί σ’ αυτό δεν θα γλιτώσει μια νέα ήττα που θα διαπεράσει και τις δικές της γραμμές!
Η Αριστερά έχει υποχρέωση να συνεργαστεί – να προχωρήσει σ’ ένα Ενιαίο Μέτωπο (για να χρησιμοποιήσουμε την κλασσική μαρξιστική ορολογία) ενάντια στη νέα επίθεση.
Κι επειδή δεν υπάρχει καμία περίπτωση το ΚΚΕ να πάρει την πρωτοβουλία, πρέπει η ΛΑΕ (που είναι η περισσότερο ενωτική δύναμη στην Αριστερά) να καλέσει επίμονα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που είναι πιο ελαστική απ’ το ΚΚΕ) σε ένα τέτοιο Ενιαίο Μέτωπο. Σε μια τέτοια προοπτική (που όμως δεν είναι εύκολη) είναι σίγουρο πως θα ακολουθήσουν κι άλλες δυνάμεις από τις ανεξάρτητες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Στο βαθμό που αυτό γίνει δυνατό, από κοινού να καλέσουν το ΚΚΕ – ανεξάρτητα από το αν η ηγεσία συνεχίζει να αρνιέται.
Αν η Αριστερά, για μια ακόμη φορά, αποτύχει να συνεργαστεί, θα μετράμε ξανά μια σοβαρή ήττα. Οι ευθύνες θα βαρύνουν την ίδια που δεν οργανώθηκε και δεν αντιστάθηκε ενωτικά και αποτελεσματικά.
