Η επιχείρηση τρόμου που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ με την ρίψη περίπου 100 πυραύλων Τόμαχοκ, για να απαντήσουν υποτίθεται στα χημικά του Άσσαντ, δεν δημιούργησε κανένα σοβαρό πρόβλημα στο καθεστώς του Άσσαντ. Ήταν βασικά μια επιχείρηση που σκοπό είχε να δείξει «πυγμή» για λόγους εσωτερικής κυρίως κατανάλωσης στη Δύση και να αυξήσει την διαπραγματευτική ισχύ των δυτικών για την «επόμενη μέρα» καθώς βλέπουν ότι δεν έχουν τρόπο να ξεφορτωθούν το καθεστώς Άσσαντ στη Συρία.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι βομβαρδισμοί απέφυγαν να πλήξουν στόχους που προστατεύονταν από τις ρωσικές δυνάμεις, καθώς αυτές είχαν προειδοποιήσει ότι θα απαντήσουν με πλήγματα στις υποδομές του αμερικάνικου στρατού. Έτσι, ακόμα και αυτό το μήνυμα ισχύος που ήθελαν να στείλουν οι δυτικοί γίνεται ακόμα πιο περιορισμένο.
Λίγες μέρες πριν την επίθεση η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή, CWI, στην οποία συμμετέχει το Ξεκίνημα, ανάρτησε άρθρο με τις βασικές της θέσεις και ανάλυση για το θέμα, αποσπάσματά του οποίου δημοσιεύουμε στη συνέχεια.
Τράμπ, Τερέσα Μέι και Μαρκόν (σ.σ.: που ηγήθηκαν της επίθεσης) αντιμετωπίζουν σοβαρές πολιτικές δυσκολίες στο εσωτερικό των χωρών τους και ένας τέτοιος «αντιπερισπασμός» τους ήταν χρήσιμος για να στρέψουν αλλού την προσοχή των λαϊκών στρωμάτων. Για να νομιμοποιήσουν στα μάτια της κοινής γνώμης την επίθεση που σχεδίασαν, χρησιμοποίησαν κυνικά τις (ανεπιβεβαίωτες) αναφορές για επίθεση με χημικά όπλα στην πόλη Ντούμα, στα περίχωρα της Δαμασκού.
Γι’ αυτήν την αποτρόπαια επίθεση, που απ’ ότι φαίνεται σκότωσε κάποιες δεκάδες ανθρώπους, κατηγορείται, χωρίς όμως να δίνονται τεκμηριωμένες αποδείξεις, το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσσαντ.
Είναι δεδομένο ότι το καθεστώς του Άσσαντ έχει καταφέρει να διατηρηθεί στην εξουσία τα τελευταία χρόνια χύνοντας το αίμα αθώων ανθρώπων. Η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή-CWI, δεν δίνει καμία υποστήριξη σε αυτό το βάρβαρο αντιδραστικό καθεστώς, ούτε στους Ρώσους και Ιρανούς προστάτες του.
Πρέπει όμως να αναρωτηθούμε, τι συμφέρον είχε ο συριακός στρατός να ξεκινήσει μια επίθεση με χημικά στην παρούσα φάση γνωρίζοντας ότι θα προκαλέσει την οργή των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων; Χωρίς να μπορούμε να αποκλείσουμε μια τέτοια πιθανότητα, δεν φαίνεται να υπάρχει λογική πίσω από μια τέτοια κίνηση!
Όλα δείχνουν ότι οι δυνάμεις του Άσσαντ είναι πολύ κοντά σε μια στρατιωτική νίκη και στην εδραίωση της κυριαρχίας τους στις περισσότερες μεγάλες συριακές πόλεις. Για ποιο λόγο κι ενώ οι μάχες βρίσκονται προς το τέλος τους, να χρησιμοποιηθούν χημικά όπλα για να προκληθεί ο θάνατος μερικών δεκάδων (σύμφωνα με τα Δυτικά μίντια) αμάχων;
***
Όσο αυξάνονται οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στη Μέση Ανατολή και παγκόσμια, τόσο αποκαλύπτεται και η ξεκάθαρη υποκρισία των αστικών τάξεων.
Ο Τράμπ, η Μέι και ο Μακρόν καταγγέλλουν τον αυταρχισμό και το δικτατορικό καθεστώς του Άσαντ, την ίδια στιγμή που αγκαλιάζονται με τον πρίγκιπα Μοχάμεντ Μπιν Σάλμαν της Σαουδικής Αραβίας, τον αρχιτέκτονα της σφαγής και του λιμού στην Υεμένη, στην οποία πεθαίνει ένα παιδί κάθε δέκα λεπτά! Όλοι αυτοί έδωσαν συγχαρητήρια στον αντιδραστικό-χασάπη Αλ-Σίσι για την πρόσφατη «επανεκλογή» του στην Αίγυπτο! Όλοι έδωσαν ντε φάκτο το πράσινο φως στον Ερντογάν για να διεξάγει επιχείρηση εθνοκάθαρσης στην Αφρίν, αλλά και στους ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές να σκοτώσουν Παλαιστίνιους που διαδήλωναν στη Γάζα!
***
Στην πραγματικότητα, η βαρβαρότητα του Άσσαντ και των συμμάχων του, σε συνδυασμό με την φτώχεια και την εξαθλίωση, θα λειτουργήσει ενισχυτικά για ομάδες τζιχαντιστών που θα παρουσιάζονται ως αντίβαρο. Το ίδιο ισχύει και για τις επιθέσεις των δυτικών, που θα χρησιμοποιηθούν από τον Άσσαντ για να συσπειρώσει γύρω του ένα στρώμα του πληθυσμού.
Η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή, CWI, αντιτάσσεται μαχητικά ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική επίθεση στη Συρία. Η αιματοχυσία και η καταστροφή, που συνεχίζει χωρίς σταματημό στη Συρία εδώ και 7 χρόνια πρέπει να τερματιστεί, όχι να αναζωπυρωθεί. Οι ιμπεριαλιστές όλων των πλευρών, που μάχονται στην περιοχή για την κυριαρχία και την διατήρηση των κερδών τους, δεν πρόκειται να φέρουν την ειρήνη. Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί να υπάρξει τέλος στη φρίκη που βιώνει ο λαός της Συρίας όσο διατηρείται το σάπιο αυτό σύστημα.
***
Την ώρα που ο συριακός λαός είναι έρμαιο του πολέμου και της αντεπανάστασης , στην περιοχή υπάρχουν σημαντικές δυνάμεις της εργατικής τάξης, της νεολαίας και του λαϊκού κινήματος που μπορούν να παίξουν ένα ενεργό αντιπολεμικό ρόλο – ιδίως στην Τουρκία, το Ιράν και την Αίγυπτο. Οι εργαζόμενοι αυτών των χωρών, σε συμμαχία με τους φτωχούς και καταπιεσμένους όλης της περιοχής, και σε συνδυασμό με ένα αντιπολεμικό κίνημα που είναι ανάγκη να χτιστεί στις χώρες της Δύσης, είναι οι μόνοι που μπορούν να προσφέρουν διέξοδο στη σημερινή κατάσταση, οπλισμένοι με ένα πρόγραμμα δημοκρατικών και σοσιαλιστικών διεκδικήσεων.
