Σχόλιο του Internationalist Standpoint
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 13ης Ιουνίου 2025, το ισραηλινό κράτος εξαπέλυσε μια σαρωτική στρατιωτική επίθεση εναντίον περισσότερων από εκατό στόχων σε όλο το Ιράν, σηματοδοτώντας μια άνευ προηγουμένου κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή. Χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό επιχειρήσεων των μυστικών υπηρεσιών της Μοσάντ και επιδρομών της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας, η επίθεση στόχευσε σε πυρηνικές και στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Τεχεράνη, το Ισφαχάν, τη Νατάνζ και άλλες στρατηγικές τοποθεσίες – προκαλώντας σημαντικές ανθρώπινες απώλειες (αμάχων και στρατιωτικών) και προκαλώντας εκτεταμένο πανικό, μαζικές εκκενώσεις περιοχών και κατάρρευση μιας σειράς υποδομών.
Το ιρανικό καθεστώς απάντησε με ένα μπαράζ πυραυλικών επιθέσεων κατά του Ισραήλ, οι οποίες κατάφεραν να διαπεράσουν τον πολυδιαφημισμένο «Σιδερένιο Θόλο» (Iron Dome) και να πλήξουν στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους. Η ανταλλαγή πυρών συνεχίζεται έκτοτε και το ισραηλινό καθεστώς εντείνει τις απειλές του, λέγοντας ότι «η Τεχεράνη θα καεί».
***
Μέχρι τις 17 Ιουνίου, περισσότεροι από 200 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και περισσότεροι από 1.000 έχουν τραυματιστεί στο Ιράν. Οι ζημιές από τους βομβαρδισμούς σε νοσοκομεία, ενεργειακές υποδομές και κατοικημένες περιοχές στην Τεχεράνη, αποτελούν άμεση επίθεση ενάντια στους ανθρώπους της εργατικής τάξης και όχι ενάντια στο ισλαμικό καθεστώς.
Eκατοντάδες χιλιάδες εγκατέλειψαν την πρωτεύουσα του Ιράν σε αναζήτηση ασφάλειας, εν μέσω ελλείψεων σε καύσιμα και διακοπών στις επικοινωνίες.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία στο Ισραήλ αντιμετωπίζουν μια παρόμοια κατάσταση, αν και όχι τόσο δραματική όσο αυτή που αντιμετωπίζει η ιρανική κοινωνία. Δεκάδες απλοί άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και εκατοντάδες έχουν τραυματιστεί.
Οι λαοί του Ιράν αλλά και του Ισραήλ αντιμετωπίζουν μια εφιαλτική κατάσταση εξαιτίας του πολέμου μεταξύ δύο αντιδραστικών καθεστώτων: από τη μια του ισραηλινού τοποτηρητή του δυτικού (αμερικανικού και ευρωπαϊκού) ιμπεριαλισμού και από την άλλη του ιρανικού θεοκρατικού καπιταλιστικού καθεστώτος που καταστέλλει κάθε δημοκρατικό, ανθρώπινο, συνδικαλιστικό, έμφυλο, ή άλλο δικαίωμα.
***
Παρά τους ισχυρισμούς της ισραηλινής κυβέρνησης περί «προληπτικής άμυνας» απέναντι σε μια πυρηνική απειλή, στην πραγματικότητα το χτύπημα είναι κομμάτι μιας ευρύτερης ιμπεριαλιστικής στρατηγικής του σιωνιστικού καθεστώτος. Αντανακλά την προσπάθεια του Ισραήλ να επιβάλει την κυριαρχία του στη Μέση Ανατολή, βασισμένη στη στρατιωτική υπεροχή που εξασφαλίζει η άνευ όρων υποστήριξη των δυτικών κυβερνήσεων.
Ταυτόχρονα, αποκαλύπτει την τρέχουσα αδυναμία του, καθώς η γενοκτονία στη Γάζα δεν έχει προσφέρει τίποτα άλλο από καταστροφή. Ο υποτιθέμενος στόχος της «εξάλειψης της Χαμάς» δεν έχει υλοποιηθεί στον βαθμό που σχεδίαζε το ισραηλινό καθεστώς, ενώ διεθνώς το Ισραήλ απομονώνεται όλο και περισσότερο από τους εργαζόμενους και τη νεολαία.
Σε κάθε περίπτωση, η προπαγάνδα του Ισραήλ για την «πυρηνική απειλή του Ιράν» είναι υποκριτική, με την έννοια ότι το ίδιο το Ισραήλ διαθέτει πυρηνικές κεφαλές και αρνείται να υπογράψει τη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων και επίσης αρνείται να δεχτεί τις επιθεωρήσεις της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας.
Η επίθεση αυτή αποκαλύπτει επίσης την υποκρισία των δυτικών δυνάμεων. Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, που αμφότερες κατέχουν μεγάλο όγκο πυρηνικών όπλων, δεν διστάζουν να προκαλέσουν ανείπωτη δυστυχία στον ιρανικό λαό προκειμένου να εμποδίσουν υποτίθεται το ιρανικό καθεστώς να αποκτήσει τα δικά του πυρηνικά όπλα. Αυτή η υποκρισία αποκαλύφθηκε γλαφυρά για άλλη μια φορά στην κοινή δήλωση που εξέδωσαν οι ηγέτες των G7, οι οποίοι συναντήθηκαν στον Καναδά στις 17 Ιουνίου 2025. Η δήλωση αυτή τόνισε το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» και επανέλαβε την υποστήριξη τους στην υπόθεση της «ασφάλειας του Ισραήλ», ενώ χαρακτήρισε το Ιράν ως «κύρια πηγή περιφερειακής αστάθειας και τρομοκρατίας». Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν περιείχε καμία αναφορά στο γεγονός ότι το Ισραήλ ήταν αυτό που επιτέθηκε πρώτο, ή στις απώλειες που υπέστη ο ιρανικός λαός. Αντ’ αυτού, ψέλλισε κάποιες γενικόλογες αναφορές στην προστασία των αμάχων, νομιμοποιώντας ουσιαστικά τη στρατιωτική επίθεση του Ισραήλ.
***
Το εργατικό κίνημα, τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και παγκοσμίως, πρέπει να σταθεί αλληλέγγυο στον ιρανικό λαό -ιδιαίτερα στην εργατική τάξη, τις γυναίκες, τη νεολαία και τις καταπιεσμένες μειονότητες- που σήμερα υφίσταται επιπλέον τις καταστροφικές συνέπειες της επιθετικότητας του ισραηλινού κράτους. Ωστόσο, αυτή η αλληλεγγύη δεν πρέπει να συγχέεται με οποιαδήποτε μορφή υποστήριξης προς το ίδιο το ολιγαρχικό καπιταλιστικό καθεστώς του Ιράν. Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι ένα καταπιεστικό, αντιδραστικό κράτος που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από μια «αντιιμπεριαλιστική» γλώσσα, την ώρα που στο εσωτερικό της χώρας καταστέλλει άγρια κάθε διαφορετική άποψη και κάθε δημοκρατικό δικαίωμα. Η αντιιμπεριαλιστική ρητορική του δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο για να νομιμοποιήσει την αυταρχική του εξουσία και να φιμώσει κάθε αντιπολίτευση.
Το ιρανικό καθεστώς, όχι μόνο δεν υπερασπίζεται τον λαό του, αλλά είναι υπεύθυνο για δολοφονίες, φυλακίσεις, βασανιστήρια χιλιάδων ανθρώπων που τόλμησαν να αντισταθούν στην εξουσία του (από εργάτες και συνδικαλιστές μέχρι φοιτητές/τριες, ανθρώπους που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των γυναικών και εθνοτικές μειονότητες όπως οι Κούρδοι, οι Βελούχοι και οι Άραβες). Η συνδικαλιστική δράση απαγορεύεται, οι απεργίες αντιμετωπίζονται με μαζικές συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης. Το καθεστώς έχει εξαπολύσει πόλεμο εναντίον των γυναικών που τόλμησαν να βγάλουν τη μαντίλα τους, των δασκάλων που διεκδίκησαν καλύτερους μισθούς, των συνταξιούχων που ζήτησαν αξιοπρέπεια, των φοιτητών που πάλευαν για ελευθερία. Οι πρόσφατες μαζικές κινητοποιήσεις υπό την ηγεσία του γυναικείου κινήματος που πυροδοτήθηκαν από τη δολοφονία της Μάσα Αμίνι, αντιμετωπίστηκαν με βάναυση καταστολή, με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες κρατούμενους στο πλαίσιο μιας εκστρατείας τρόμου που εξαπέλυσε το καθεστώς.
***
Η εργατική τάξη, η νεολαία και τα κοινωνικά κινήματα διεθνώς, πρέπει να δείξουν με τη δράση τους αλληλεγγύη στον ιρανικό και τον ισραηλινό λαό που πληρώνουν το τίμημα της μάχης για κυριαρχία στη Μέση Ανατολή ανάμεσα στις κυβερνήσεις τους. Είναι ανάγκη να οργανωθούν ενάντια στη στρατιωτικοποίηση και τα σχέδια επανεξοπλισμού που τροφοδοτούν την προοπτική περισσότερων συγκρούσεων, σε μια εποχή όξυνσης του γεωπολιτικού ανταγωνισμού.
Πρέπει να ενταθούν οι διαμαρτυρίες και οι κινητοποιήσεις, συμπεριλαμβανομένων των απεργιακών δράσεων, με στόχο να πιέσουν τις δυτικές κυβερνήσεις να σταματήσουν να χρηματοδοτούν και να υποστηρίζουν την ισραηλινή πολεμική μηχανή. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να διαδραματίσουν αποφασιστικό ρόλο στο φρενάρισμα των πολέμων – όχι απευθυνόμενοι στην «ηθική» των πολιτικών ελίτ, αλλά ασκώντας τη συλλογική τους δύναμη στο πεδίο της παραγωγής και της διανομής αγαθών.
Οι Άραβες, οι Εβραίοι και οι άλλοι εργαζόμενοι της περιοχής θα πρέπει να ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια στις κυβερνήσεις τους και να προσπαθήσουν να βρουν τρόπους συνεργασίας σε ταξική βάση.
Αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει σε ένα βιώσιμο μέλλον για τη Μέση Ανατολή. Οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, σε όποια πλευρά κι αν τοποθετούνται, θα θυσιάσουν όσες ζωές χρειάζεται συμπεριλαμβανομένων των «δικών» τους ανθρώπων, για να εξασφαλίσουν τα κέρδη και την κυριαρχία τους. Η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει ένα τέτοιο εφιαλτικό σενάριο είναι η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι, με την υποστήριξη ενός διεθνούς εργατικού κινήματος ενάντια στον πόλεμο, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τον ίδιο τον καπιταλισμό.
