Ρεπορτάζ του «Ξ» από την συζήτηση που διεξήχθη την Τρίτη 31 Ιουλίου στα πλαίσια του 25ου κάμπινγκ AntinaziΖone – YRE στις Ροβιές Ευβοίας με βασικούς ομιλητές τους :
Ανδρέα Παγιάτσο – Ξεκίνημα
Paul Murphy – Ιρλανδία – βουλευτή του Σοσιαλιστικού Κόμματος – CWI
Την κουβέντα άνοιξε ο Ανδρέας Παγιάτσος με μια πρόσφατη δήλωση του διοικητή της τράπεζας της Αγγλίας Μαρκ Κάρνεϊ όπου μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Η αυτοματοποίηση των θέσεων εργασίας θα προκαλέσει επιπλέον ανεργία, καθώς τα ρομπότ θα καταλάβουν το 50% των θέσεων εργασίας, σταματώντας την ανάπτυξη του βιοτικού επιπέδου. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς μπορεί να ξαναγίνουν επίκαιροι».
Οι αστοί αναλυτές μετά το 1989 και την κατάρρευση των σοβιετικών καθεστώτων προσπάθησαν να θάψουν μαζί με αυτά τις ιδέες του Μαρξ προαναγγέλλοντας το τέλος της ιστορίας. Σήμερα δείχνουν να φοβούνται τις ιδέες του Μαρξισμού και είναι υποχρεωμένοι στην προσπάθειά τους να τις αποδομήσουν να αναγνωρίσουν κάποια σημεία, όπως ότι οι οικονομικές κρίσεις αποτελούν δομικό στοιχείο του συστήματος τους. Ότι ο Μαρξ είχε δίκιο όταν είπε ότι η βάση των εξελίξεων είναι η οικονομία η οποία κινεί στη συνέχεια τους υπόλοιπους τομείς της κοινωνίας. Ότι προέβλεψε ότι η παγκοσμιοποίηση είναι αναπόφευκτη εξέλιξη του καπιταλισμού και ότι η συγκέντρωση κεφαλαίων θα οδηγήσει στα σημερινά ολιγοπώλια των πολυεθνικών εταιριών. Σήμερα 57 επιχειρήσεις στον πλανήτη ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία ενώ 6 άτομα έχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός πλανήτης!
Στη συνέχεια ανέφερε δύο βασικά επιχειρήματα των καπιταλιστών και εξήγησε την στρεβλή άποψη που έχει εδραιωθεί στην κοινωνία.
Το πρώτο είναι το επιχείρημα ότι ο καπιταλισμός δεν ανατράπηκε άρα οι θεωρίες του Μαρξ είναι λανθασμένες. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι όμως γεμάτη επαναστάσεις, προδομένες από ηγεσίες ρεφορμιστικών κομμάτων ή ένοπλες επεμβάσεις της αστικής τάξης. Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι ο σταλινισμός που καταπίεσε και δολοφόνησε διαφωνούντες ήταν φυσιολογική συνέπεια των απόψεων του Λένιν και του Τρότσκι. Και οι δύο όμως είδαν πολύ έγκαιρα την ανάδυση της γραφειοκρατίας και την πολέμησαν με όλες τους τις δυνάμεις. Ο Λένιν στην διαθήκη του έγραψε για την ανάγκη απομάκρυνσης του Στάλιν. Ο Τρότσκι προσπάθησε να ανατρέψει την πορεία της εργατικής δημοκρατίας προς την μονοκομματική δικτατορία χάνοντας στην μάχη αυτή και την ίδια του τη ζωή.
Τελειώνοντας τόνισε την ανάγκη πολιτικής οργάνωσης για να ανατρέψουμε τον υπάρχον κοινωνικό σύστημα όχι απλώς μέσω ενός εθνικού πολιτικού φορέα αλλά μιας διεθνούς οργάνωσης, όπως προσπάθησε να κάνει και ο Μαρξ στην εποχή του, δίνοντας το παράδειγμα του Ξεκινήματος και της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή (CWI) που έχει τμήματα σε 50 χώρες παγκοσμίως.
Τον λόγο πήρε έπειτα ο Πολ Μέρφι που ανέφερε ότι το καπιταλιστικό σύστημα παραμένει σε κρίση από το 2007. Η λιτότητα που επιβλήθηκε δεν έλυσε κανένα πρόβλημα παρά μόνο μετέφερε επιπλέον κέρδη από τους φτωχούς και τα μεσαία στρώματα προς τους πλούσιους. Η ανεργία και η φτώχεια αυξάνονται από την μια μεριά, με τον μισό παγκόσμιο πληθυσμό να προσπαθεί να ζήσει με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα ενώ από την άλλη έχουμε κεφάλαια να μην επενδύονται και 6 άνθρωποι να κατέχουν το 50% του παγκόσμιου πλούτου.
Στην Ιρλανδία οι επιχειρήσεις διπλασίασαν τα κέρδη τους ενώ η εργατική τάξη συνεχίζει να ζει σε άσχημες συνθήκες εργασίας με αυξημένα ποσοστά ανεργίας και περικοπές των κοινωνικών παροχών. Κάποιοι ζουν από τον ιδρώτα των άλλων και κάποιοι εργάζονται χωρίς να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε σε μια σειρά χώρες και στις πολύ σημαντικές νίκες που σημείωσαν τα κινήματα διεθνώς. Στην Ιρλανδία με την μαζική άρνηση φορολογίας του νερού όπως και το νικηφόρο δημοψήφισμα υπέρ του δικαιώματος στην άμβλωση. Στην Ισπανία με τα τεράστια κινήματα, το φεμινιστικό, το μαθητικό – φοιτητικό καθώς και το Καταλανικό, που εξώθησαν σε παραίτηση την κυβέρνηση Ραχόι. Για την Δυτική Βιρτζίνια στις ΗΠΑ και την απεργία των καθηγητών κόντρα στην καθοδήγηση των συνδικαλιστικών ηγεσιών που κέρδισε αυξήσεις για όλους τους δημόσιου υπαλλήλους.
Τόνισε το καθήκον μας να χτίσουμε μαζικές επαναστατικές σοσιαλιστικές δυνάμεις, να διδαχθούμε από τα μαθήματα και τις ήττες προηγούμενων ετών και να μεταφέρουμε τα συμπεράσματα στους νέους ανθρώπους που αγωνίζονται για μια καλύτερη ζωή πέρα από τα πλαίσια του απάνθρωπου καπιταλισμού.
Η κουβέντα συνεχίστηκε με πολλές και ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις από τον κόσμο όπως και ερωτήματα που απασχολούν αρκετούς ανθρώπους, ιδιαίτερα μετά το ξεπούλημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αναφέρθηκε ότι μετά τον Β΄ΠΠ τα σταλινικά κόμματα προσπάθησαν να εμποδίσουν την ανατροπή του καπιταλισμού σε μια σειρά χώρες γιατί εκφράζανε τα υλικά συμφέροντα της γραφειοκρατικής ελίτ στην ΕΣΣΔ. Τα ρεφορμιστικά κόμματα τύπου ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ με τις αυταπάτες τους ότι μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός με την αστική τάξη ξεπουλήσανε τα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν. Ένα μεγάλο μέρος της υπόλοιπης αριστεράς βρίσκεται σε πολυδιάσπαση λόγω των ηττών που έχει υποστεί και αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί έστω και για μια κοινή πορεία. Πρέπει με τον λόγο μας και κυρίως με τις πράξεις μας να χτίσουμε μια νέα αριστερά με μαζική απήχηση, ενωτική και αποφασιστική να δώσει τις μάχες μέχρι τέλους.
Έγινε αναφορά στην εκπαίδευση και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους όπου από την μέρα της γέννησης μας προσπαθούν να μας πείσουν ότι τίποτα δεν αλλάζει. Για τις επαναστάσεις που φέρνουν τις αλλαγές των κοινωνικών συστημάτων οι οποίες πάντα γίνονται από μια μειοψηφία η οποία όμως πρέπει να κερδίσει την υποστήριξη του λαού.
Στο κλείσιμο της κουβέντας οι δύο ομιλητές απαντήσανε στις ερωτήσεις με κυριότερη την «γιατί η αριστερά δεν πείθει τον κόσμο». Η υπάρχουσα αριστερά δεν πείθει τον κόσμο γιατί αρνείται να συνεργαστεί και να δώσει προοπτική σημειώνοντας κατακτήσεις και απαντώντας στα άμεσα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Η Αριστερά οφείλει να συνεργαστεί διατηρώντας τις διαφωνίες της διαφορετικά η κοινωνία θα συνεχίσει να της γυρνά την πλάτη. Υπάρχουν μικρές αλλά σημαντικές δυνάμεις που κινούνται με αυτή την ενιαιομετωπική λογική της συνεργασίας και ταυτόχρονα προσπαθούν να χτίσουν τον πολιτικό φορέα που θα εξασφαλίσει την διατήρηση των κατακτήσεων αυτών ερχόμενος σε ρήξη με το σύστημα.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το σύστημα αυτό δεν αλλάζει με σταδιακές μεταρρυθμίσεις. Οι προβλέψεις αστών αναλυτών δείχνουν 500 εκατομμύρια επιπλέον ανέργους τα επόμενα χρόνια. Το παραμύθι του φιλότιμου εργαζόμενου που μπορεί να έχει μια καλύτερη ζωή έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται, αφού 1 στους 100 το πετυχαίνει αυτό στον ανεπτυγμένο κόσμο και όταν πάμε στις υποανάπτυκτες χώρες που συγκεντρώνουν πληθυσμιακά περισσότερο από τον μισό πλανήτη η κατάσταση γίνεται δραματική.
Υπάρχουν προσπάθειες δημιουργίας νέων αριστερών σχηματισμών σε αρκετές χώρες που αποτελούν διαδικασίες τοκετού μέσα στην κοινωνία. Μαζί με τη νεολαία, η οποία δεν κουβαλάει τις ήττες του παρελθόντος, μπορούμε να παλέψουμε για ένα καλύτερο μέλλον για όλους εμάς και την κοινωνία συνολικά.
