Από τις 17 ως τις 19 Μαρτίου έγινε το «αγωνιστικό τριήμερο» των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ από το οποίο αν μη τι άλλο πρέπει να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα για το εργατικό κίνημα.
Κατ’ αρχήν πρέπει να πούμε ότι το «αγωνιστικό τριήμερο» ήταν στην ουσία αγωνιστικό τετράωρο για τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ αφού αντί να καλέσουν 24ωρη γενική απεργία περιορίστηκαν σε κάλεσμα 4ωρης στάσης εργασίας και σε συμμετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση στο πεδίον του Άρεως (για την Αθήνα). Τα προσχήματα για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες έσωσαν οι ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ και η ΟΤΟΕ που κάλεσαν 24ωρη απεργία η οποία είχε μάλιστα πολύ μεγάλη συμμετοχή.
Μικρή συγκέντρωση
Παρά τη μεγάλή συμμετοχή των εργαζομένων τόσο στις απεργίες όσο και στη στάση εργασίας η συγκέντρωση των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ δεν ξεπέρασε τα 3000 άτομα. Η αιτία για το γεγονός αυτό δεν είναι άλλη από την έλλειψη εμπιστοσύνης των εργαζομένων προς τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Η πλατιά μάζα των εργαζομένων αν και έχει διάθεση να αγωνιστεί γνωρίζει καλά ότι οι κινητοποιήσεις που καλούν οι πλειοψηφίες των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ (τόσο στις ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ όσο και στις ομοσπονδίες) δεν είναι παρά τουφεκιές στον αέρα αφού οι συμβιβασμένοι συνδικαλιστές με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξεπουλήσουν τους αγώνες όπως το έχουν κάνει επανειλημμένα στο παρελθόν. Έτσι λοιπόν οι εργαζόμενοι συμμετέχουν μεν στις απεργίες αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να κατέβουν και στις συγκεντρώσεις για να προσφέρουν ακροατήριο σ’ αυτούς τους συνδικαλιστές.
Κάποιες λίγες αισιόδοξες νότες
Παρά τη μικρή συμμετοχή στη συγκέντρωση από κλάδους που παραδοσιακά κατεβαίνουν σε τέτοιες κινητοποιήσεις, θα ήταν σφάλμα αν παραλείπαμε την ζωντανή συμμετοχή απολυμένων από διάφορα εργοστάσια, όπως της ΔΑΡΙΓΚ, που πραγματικά έδωσαν τον δικό τους παλμό σε μια μάλλον άχρωμη πορεία. Αξιοσημείωτο είναι επίσης πως σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, όπως στη Λάρισα και στο Ηράκλειο, πόλεις που έχουν αυξήσει κατακόρυφα το ποσοστό ανεργίας τους τα τελευταία χρόνια , οι συγκεντρώσεις είχαν μεγάλη επιτυχία .
Και το ΠΑΜΕ, βέβαια, χώρια
Την ίδια στιγμή το ΠΑΜΕ από τη μια αδυνατεί να εκφράσει την δυσαρέσκεια του κόσμου προς τις ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ ενώ από την άλλη συνεχίζει την διασπαστική του πρακτική καλώντας σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Μπορεί βέβαια η ηγεσία του ΚΚΕ να είναι ευχαριστημένη γιατί η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 17/3 ήταν κατά κοινή ομολογία μεγαλύτερη από αυτή της ΓΣΕΕ (γύρω στις 7.000 άτομα) αλλά ο αριθμός αυτός δεν είναι παρά η μάξιμουμ δυνατότητα κινητοποίησης των μελών και φίλων του ΚΚΕ στην Αθήνα. Ας μην ξεχνούμε πως το ΠΑΜΕ έκανε εκστρατεία εβδομάδων γι΄ αυτή την κινητοποίηση.
Η αδυναμία του ΠΑΜΕ να εκφράσει πλατιά την εργατική τάξη φάνηκε άλλωστε και από την παταγώδη αποτυχία που είχε η απόπειρα του να καλέσει γενική απεργία μόνο του μέσα στο Νοέμβρη. Λόγω εκείνης της αποτυχίας, αποφάσισε να καλέσει σε κινητοποιήσεις τις μέρες που καλούσε και η ΓΣΕΕ. Πρόκειται για κτυπητή στροφή, από την οποία δεν προκύπτει ότι η ηγεσία του ΚΚΕ έχει βγάλει κάποιο σωστό συμπέρασμα, αφού στις 17 κατέβηκε σε χωριστή συγκέντρωση, σε διαφορετικό χώρο, διαφορετική ώρα, και διαφορετική πορεία. Πράγμα που καθόλου δεν βοηθά το κίνημα.
Για να ανατραπεί η κυβερνητική πολιτική οι αγώνες των εργαζομένων πρέπει να είναι ενωτικοί και συντονισμένοι. Η αλλοπρόσαλλη πολιτική του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα τα τελευταία χρόνια, που κανείς δεν καταλαβαίνει αν είναι εντός, εκτός η παραπλεύρως της ΓΣΕΕ, σε καμία περίπτωση δεν βοηθά το κίνημα να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα.
Μετά τις 17/3 τι;
Στην απεργιακή συγκέντρωση της 17ης Μάρτη οι ομιλητές από τη ΓΣΕΕ ανακοίνωσαν ότι επόμενη μέρα κινητοποίησης θα είναι η 11η Μάη, η απεργία δηλαδή της Πρωτομαγιάς που μεταφέρεται λόγω του Πάσχα. Είχαν μάλιστα το θράσος να αποκαλέσουν την κινητοποίηση αυτή «κλιμάκωση του αγώνα». Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι η ηγεσία των συνδικάτων προσπαθεί να κοροϊδεύει κατάμουτρα τους εργαζόμενους αφού μόνο κοροϊδία μπορεί να χαρακτηριστεί η πρόταση για κλιμάκωση 2 μήνες μετά. Τη στιγμή που μία σειρά κλάδων εργαζομένων απειλούνται από την «ήπια προσαρμογή» της ΝΔ (ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, άνοιγμα του ασφαλιστικού, απελευθέρωση ωραρίου, ελαστικές σχέσεις εργασίας) η στάση των ηγεσιών των συνδικάτων δεν μπορεί παρά να προκαλεί απογοήτευση στους εργαζόμενους ειδικά σήμερα που η κυβέρνηση εφαρμόζει νέα μέτρα λιτότητας.
Η επίθεση της κυβέρνηση όμως είναι τέτοια που δεν αφήνει στους εργαζόμενους άλλα περιθώρια από το να προχωρήσουν σε αγώνες.
Το ζητούμενο είναι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι να κατανοούν ότι για να μπορέσουν οι αγώνες να στεφθούν με επιτυχία χρειάζεται να υπάρξει μεγάλη πίεση από τα κάτω ώστε να υποχρεωθούν, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στο κάλεσμα ενός ουσιαστικά μαχητικού προγράμματος δράσης και οι εργαζόμενοι να έχουν λόγο στην πορεία των αγώνων τους. Μέσα από το συντονισμό από τα κάτω, σε επίπεδο σωματείων και ομοσπονδιών, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες σε τακτικές γενικές συνελεύσεις και μέσα από την εκλογή απεργιακών επιτροπών και συντονιστικών επιτροπών αγώνα, να ενοποιούν τα αιτήματά τους και να ελέγχουν τις αποφάσεις και την πορεία των αγώνων.
Μέσα από τέτοιους αγώνες θα βγουν νέοι ανιδιοτελείς αγωνιστές που δε θα ονειρεύονται βουλευτικές και υπουργικές καρέκλες και που οι εργαζόμενοι θα μπορούν να εμπιστευθούν και μαζί τους να ξαναχτίσουν το συνδικαλιστικό κίνημα.
Δημήτρης Πανταζόπουλος
