Σχόλιο της Συντακτικής Επιτροπής από το τελευταίο τεύχος του «Ξ», αριθμός 435 (7 – 21 Ιούλη)
Μοιάζει σήμερα πολύ μακρινό αλλά έχει περάσει μόλις ένας χρόνος από τη μάχη του δημοψηφίσματος. Ένας χρόνος από τότε που σύσσωμοι οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα αψήφησαν τους εκβιασμούς της ελληνικής και της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης, αγνόησαν την εκστρατεία των καναλιών και άντεξαν στην τρομοκρατία των κλειστών τραπεζών!
Ένας χρόνος πέρασε από εκείνη τη βδομάδα των μεγάλων διαδηλώσεων, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο, όταν όχι μόνο ο ελληνικός λαός αλλά εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη πιστέψανε ότι «όλα είναι δυνατά» και ότι τελικά «γίνεται» να αλλάξουν τα πράγματα και επιτέλους να κερδίσουνε.
Ένα χρόνο μετά τα αποτελέσματα της μετατροπής του ΟΧΙ σε ένα μεγάλο ΝΑΙ είναι ορατά και στην κοινωνία και στην κατάσταση της Αριστεράς.
Τα πακέτα λιτότητας του ΣΥΡΙΖΑ περνούν το ένα μετά το άλλο χωρίς σοβαρές αντιστάσεις και τα κόμματα της Αριστεράς κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Με πιο ενδεικτικό παράδειγμα τον τρόπο που επέλεξαν να «γιορτάσουν» την επέτειο του δημοψηφίσματος: χωριστές συγκεντρώσεις σε Λυκαβηττό, Ομόνοια και Σύνταγμα από Πλεύση Ελευθερίας, ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντίστοιχα, όλες άμαζες και όλες αποτυχημένες!
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη ήταν ένα σημείο καμπής για όλους. Για την άρχουσα τάξη που απέτυχε να εντάξει στο πολιτικό της σχέδιο την πλειοψηφία της κοινωνίας παρόλο που χρησιμοποίησε κάθε μέσο τρομοκρατίας και εκβιασμού. Για το ΣΥΡΙΖΑ που με πρωτοφανή για τα ιστορικά δεδομένα ταχύτητα εντάχθηκε στο μπλοκ της άρχουσας τάξης και από τότε έχει αναλάβει να επιβάλει για λογαριασμό της κάθε μέτρο που δεν θα μπορούσαν να επιβάλουν τα παραδοσιακά αστικά κόμματα.
Αλλά και για το ίδιο το κίνημα, την εργατική τάξη και για τα φτωχά λαϊκά στρώματα που έδωσαν τη μάχη του ΟΧΙ, το δημοψήφισμα διέλυσε τις όποιες αυταπάτες. Έδειξε ότι δεν υπάρχει «εύκολη» και «ειρηνική λύση», ότι δεν υπάρχουν «έντιμοι συμβιβασμοί», ότι με λίγα λόγια υπάρχουν δύο στρατόπεδα και είτε θα κερδίσει το ένα είτε θα κερδίσει το άλλο. Και αυτό το συμπέρασμα είναι μια παρακαταθήκη για τους επόμενους γύρους.
Η συντριπτική νίκη του ΟΧΙ έδειξε ότι αν, σε αυτόν τον κόσμο, των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, δώσεις μια μικρή χαραμάδα ελπίδας και προοπτικής μπορεί να την πάρει και να την κάνει ένα τεράστιο ρήγμα.
Αυτή είναι και η δύναμη των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων που πολλαπλασιάζεται όταν αυτή η μάχη διεθνοποιείται όπως έγινε και τη βδομάδα του δημοψηφίσματος με τις εκατοντάδες διαδηλώσεις συμπαράστασης στην ελληνική εργατική τάξη σε όλον τον κόσμο.
Δυστυχώς οι συνειδήσεις, οι ταξικές και επαναστατικές συνειδήσεις μέσα στην κοινωνία, χτίζονται, αναγκαστικά, μέσα και από ήττες.
Ας μην έχουμε αμφιβολία ότι η βάρβαρη επίθεση που δέχτηκαν τα ελληνικά λαϊκά στρώματα (εργάτες, υπάλληλοι, μικρομεσαίοι) τα προηγούμενα χρόνια έπαιξε ρόλο στο βροντερό ΟΧΙ των Βρετανών εργαζομένων που ψήφισαν υπέρ του Brexit, αποκαλύπτοντας τον ωμό, κυνικό και απάνθρωπο ρόλο της ΕΕ.
Και ας μην υπάρχουν αμφιβολίες ότι το βρετανικό δημοψήφισμα έπαιξε ρόλο στο να εκτιναχθεί η υποστήριξη στην έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη γύρω στο 40% σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις (δείτε: http://net.xekinima.org/ti–deixoun–oi–teleutaies–dimoskopis/).
