Μαρία Κολτσίδου
Αντιφασιστική Επιτροπή Τούμπας
Ένα βροχερό απόγευμα Σαββάτου, στις 10 Οκτώβρη, ξεκινήσαμε από το ραντεβού της Αντιφασιστικής Επιτροπής Τούμπας με μια ομάδα εθελοντών 17 ατόμων, σε 4 αυτοκίνητα και φορτωμένα με τρόφιμα, ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης για τον καταυλισμό των προσφύγων στην Ειδομένη του Κιλκίς, στο σύνορα της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ.
***
Η πρώτη μας στάση ήταν στην πόλη του Κιλκίς, σε αποθήκη συλλογής διαφόρων ειδών για τους πρόσφυγες. Εκεί συναντηθήκαμε με μια ομάδα Άγγλων εθελοντών (3η γενιά μεταναστών από το Πακιστάν) περίπου 10 ατόμων, οι όποιοι είχαν αγοράσει και ετοιμάσει σάντουιτς για πάνω από 1000 ανθρώπους. Εκεί επίσης μας περίμενε ένας εθελοντής από τη βασική ομάδα εθελοντών του Κιλκίς που ασχολείται τους τελευταίους 6 μήνες με τους πρόσφυγες, για να μας πάει στον καταυλισμό, και να μας δώσει κάποιες βασικές πληροφορίες.
Τα αυτοκίνητα φορτώθηκαν εκ νέου με φαγητό, αδιάβροχα, μπουφάν και παπούτσια και ξεκινήσαμε. Φτάσαμε στον καταυλισμό στις 21.30 το βράδυ με ένα ψιλόβροχο.
Εντύπωση μας έκαναν οι φωτισμένοι πρόχειροι πάγκοι και καντίνες έξω από τον καταυλισμό. Επιτρέπεται κάποιοι να βγάζουν κέδρος από το δράμα των προσφύγων;
***
Από κει και πέρα μέσα στον καταυλισμό το απόλυτο σκοτάδι, με εξαίρεση τις σκηνές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Πόσο εύκολο για την «αριστερή» μας κυβέρνησης θα ήταν να έστελνε ένα συνεργείο της ΔΕΗ για να βάλει φωτισμό σε ένα μέρος από το οποίο περνάνε καθημερινά ως και 10.000 άνθρωποι;
Φορέσαμε τα αδιάβροχα μας και κατευθυνθήκαμε προς το χώρο μέσα από λιμνάζοντα νερά και λάσπες. Εκεί επικρατούσε ένας χαμός, λεωφορεία έρχονταν το ένα μετά το άλλο αδειάζοντας μάνες, βρέφη, παιδιά, έφηβους, νεαρά ζευγάρια, πολυμελείς οικογένειες, γέρους σε αναπηρικά καρότσια, ανθρώπους με ακρωτηριασμένα άκρα και κινητικά προβλήματα ανεβασμένους σε πλάτες άλλων, όλων των εθνικοτήτων. Σύριοι, Πακιστανοί, Αφγανοί, αφρικάνοι, όλοι ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι. Άλλοι ντυμένοι επαρκώς, άλλοι ρακένδυτοι, άλλοι άρρωστοι λόγο καιρικών συνθηκών και κακουχιών, αλλά όλοι τους μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη κι ένα ευχαριστώ στις δικές τους γλώσσες ο καθένας, όταν τους βάζαμε στους ώμους τους ένα αδιάβροχο για το καλωσόρισμα.
***
Έπειτα ξεχωρίσαμε αυτούς που ήθελαν γιατρό και οι υπόλοιποι περνούσανε μπροστά από πάγκο εθελοντών για να πάρουν φρούτα, σακούλες με τρόφιμα (κράκερ, χυμούς, νερά, ξηρούς καρπούς και είδη πρώτης ανάγκης γι’ αυτούς και τις οικογένειες τους).
Σημείωση ότι εκείνο το βράδυ συνολικά μέχρι τις 02.00 το πρωί ήρθαν περίπου 15 λεωφορεία (κάποια διώροφα).
Και την βοήθεια σε όλους αυτούς τους ανθρώπους την δίνουν κάποιοι εθελοντές και εργαζόμενοι σε ΜΚΟ (που σε καμμιά περίπτωση δεν επαρκούν ούτε σε αριθμό ούτε σε βάρδιες) και εθελοντές πολίτες από το Κιλκίς, τη Θεσσαλονίκη και τις γύρω περιοχές. Ο δε κρατικός μηχανισμός «συνείσφερε» την αστυνομική παρουσία και μόνο. Οι πρόσφυγες δε το συγκεκριμένο βράδυ ήταν «τυχεροί» γιατί τα σύνορα ήταν ανοιχτά και δεν χρειαζόταν να παραμείνουν για πολύ στον καταυλισμό.
Η τρίτη κίνηση μετά το φαγητό ήταν να τους πηγαίνουμε σε τεράστιες λευκές σκηνές προσωρινά. Εκεί έτρωγαν, τους δίνονταν στεγνά και ζεστά ρούχα από τους εθελοντές. Με τεράστια προσπάθεια βρίσκαμε κατάλληλα ρούχα μέσα σε μια χαοτική αποθήκη. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν χωρισμένοι σε γκρουπ με έναν επικεφαλής (συνήθως αυτός που μιλούσε καλύτερα αγγλικά) που είχε και τα ταξιδιωτικά έγγραφα τους.
Οπότε το κάθε γκρουπ θα έπρεπε να φεύγει όλο μαζί για τα σύνορα, χωρίς αυτό να είναι εφικτό αφού έπρεπε να φάνε, να πάνε στην τουαλέτα, να τους δει γιατρός και όλα αυτά με την πίεση από την αστυνομία να τους διώχνουμε γρήγορα και βιαστικά.
***
Όταν πια μαζεύονταν όλο το γκρουπ φεύγανε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι με οδηγό έναν Άγγλο εθελοντή με φακό στο κεφάλι και εκεί τους χάναμε λέγοντας τους μόνο ένα good luck…
Άλλοι παλιότεροι εθελοντές μας είπαν ότι περνάνε από τις γραμμές του τρένου, περπατάνε 50 μέτρα μέχρι τα σύνορα και έπειτα άλλα 250 μέτρα μέχρι τον καταυλισμό της ΠΓΔΜ και από κει με τρένο ή λεωφορείο μέχρι την επόμενη χώρα.
Έτσι εκείνο το βράδυ πέρασαν εκατοντάδες άνθρωποι από μπροστά μας μέσα στο σκοτάδι και τη βροχή μέχρι που μας ειδοποίησαν ότι κλείνουν τα σύνορα!
***
Τα λεωφορεία συνέχιζαν να έρχονται το ένα πίσω από το άλλο, χωρίς να μένει χρόνος ούτε για ένα τσιγάρο!
Αυτοί που φτάσανε στον καταυλισμό μετά το κλείσιμο των συνόρων άρχισαν να στοιβάζονται σε σκηνές άγνωστο μέχρι πότε. Ακούσαμε διάφορες ιστορίες για τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσει αυτή η χαοτική κατάσταση όπως απόπειρες βιασμών και αιματηρές συμπλοκές μεταξύ προσφύγων για θρησκευτικούς λόγους.
Στις 02.00 ετοιμαστήκαμε για την επιστροφή. Βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο, νηστικοί και εξαντλημένοι αλλά με φλογερό βλέμμα και άπειρες σκέψεις και εικόνες στο μυαλό. Εικόνες που θα μας σημαδεύουν για μια ζωή. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα μας ευχαρίστησαν για την βοήθεια και τον αριθμό των εθελοντών μια τέτοια δύσκολη νύχτα. Στο δρόμο της επιστροφής συναντήσαμε άλλα 7 λεωφορεία…
Είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε την εκστρατεία αλληλεγγύης στους πρόσφυγες με κάθε τρόπο. Και μέσα από τον μικρή ή μεγάλη προσφορά του καθένα φαίνονται τα αποθέματα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που υπάρχουν στη χώρα μας. Αλλά το αίσχος αυτό με την ανυπαρξία και αδιαφορία της κυβέρνησης για την κατάσταση στην Ειδομένη πρέπει να τελειώσει!
