Το δεύτερο μέρος άρθρου του Per Ake Westerlund, του Σουηδικού τμήματος της CWI,το οποίο απαντάει στην προπαγάνδα των αστών, διεθνώς, που προσπαθούν να ταυτίσουν τον Λενινισμό με το μονοκομματικό προσωπολατρικό σταλινικό καθεστώς της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Η αντεπανάσταση του Στάλιν
Ωστόσο, τελικά, η Σοβιετική Ένωση του Λένιν και το πολιτικό του πρόγραμμα συντρίφτηκαν βίαια από τον Σταλινισμό. Η άνοδος στην εξουσία της Σταλινικής γραφειοκρατίας ήτανε στην πραγματικότητα μια αντεπανάσταση, που σάρωσε όλους τους τομείς της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, εκτός από την εθνικοποιημένη οικονομία. Τα δημοκρατικά δικαιώματα των εργατών, των γυναικών και των καταπιεζόμενων εθνών καταργήθηκαν βίαια. Η κρατική μηχανή, αντί να αποδυναμωθεί σταδιακά και να σβήσει μέσα σε μια αυτοδιαχειριζόμενη σοσιαλιστική κοινωνία, όπως είχε προβλέψει ο Λένιν, μετεξελίχθηκε σε ένα γιγαντιαίο, καταπιεστικό στρατιωτικο-αστυνομικό μηχανισμό. Ο Σταλινισμός ήταν ένα δικτατορικό και απολυταρχικό καθεστώς, ένας τερατώδες παράσιτο, που απομυζούσε την εθνικοποιημένη οικονομία.
Ο Σταλινισμός δεν ήτανε καθόλου το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της εργατικής επανάστασης, όπως υποστηρίζουν οι άρχουσες τάξεις και οι διάφοροι λακέδες τους, αλλά προήλθε από συγκεκριμένες αιτίες. Ήτανε η απομόνωση της επανάστασης σε μια μόνο χώρα, ιδιαίτερα μετά την ήττα της Γερμανικής επανάστασης (1918-23), η μεγάλη οικονομική καθυστέρηση της οικονομίας της, καθώς και οι τεράστιες καταστροφές και οι σφαγές του εμφύλιου πολέμου, που εξουθένωσαν την Ρωσία και στοίχισαν τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες επαναστάτες αγωνιστές, ήταν όλα αυτά μαζί που επέτρεψαν την άνοδο του Σταλινισμού.
Παρ’ όλα αυτά, ο Σταλινισμός δεν επικράτησε χωρίς αντίσταση, αλλά μόνο μετά από μια πολύχρονη, αιματηρή, λυσσασμένη πάλη, που κατέληξε τελικά με την επιβολή μιας πολιτικής αντεπανάστασης. Η πάλη αυτή, ξεκίνησε πριν ακόμα τον θάνατο του Λένιν και κορυφώθηκε με τις περιβόητες Δίκες της Μόσχας, το 1936- 38. Ο κύριος αντίπαλος του Στάλιν και ο βασικός στόχος των αιματηρών εκκαθαρίσεων ήταν ο Λέον Τρότσκι και οι υποστηριχτές του, που υπερασπίστηκαν και ανάπτυξαν παραπέρα το πρόγραμμα του Λένιν και των Μπολσεβίκων. Ο ίδιος ο Τρότσκι, που απελάθηκε από την ΕΣΣΔ το 1929, δολοφονήθηκε από πράκτορα του Στάλιν, το 1940, στο Μεξικό όπου ζούσε εξόριστος.
Η ηρωική αντίσταση των τροτσκιστών
Ο Τρότσκι αναδείχτηκε σε βασικό εχθρό του σταλινικού καθεστώτος γιατί μαζί με τον Λένιν ηγήθηκε της Ρώσικης επανάστασης, γιατί ανάλυσε τη φύση του Σταλινισμού και αποκάλυψε τον πραγματικό του χαραχτήρα και γιατί είχε ένα εναλλακτικό πρόγραμμα για την ανατροπή του Σταλινισμού και την αποκατάσταση της εργατικής δημοκρατίας.
Οι αστοί και οι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί στη Δύση ήταν φυσικά εχθρικοί απέναντι στον Τρότσκι, σαν επαναστάτη και Μαρξιστή. Γιατί καταλάβαιναν πολύ καλά πως οι ιδέες του ήταν απειλή όχι μόνο για τον Στάλιν αλλά και για τους καπιταλιστές. Έτσι, κατά την διάρκεια των Δικών της Μόσχας, το 1936, η νορβηγική κυβέρνηση απαγόρευσε στον Τρότσκι, που ζούσε τότε εξόριστος στη Νορβηγία, να απαντήσει δημόσια στις καταγγελίες του Στάλιν και να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Όταν ο Στάλιν, το 1943 κατάργησε την Κομμουνιστική Διεθνή (που ιδρύθηκε το 1918 από τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους για να καθορίζουν από κοινού όλα τα Κ.Κ. την πολιτική τους και να συντονίζουν την επαναστατική τους δράση) με στόχο να εξασφαλίσει την συμμαχία των ΗΠΑ και της Βρετανίας στον πόλεμο, οι Τάιμς της Ν. Υόρκης επεσήμαναν με χαρά ότι ο Στάλιν εγκατέλειψε τελικά την επιδίωξη του Τρότσκι για την παγκόσμια επανάσταση.
Ο Λέοπολντ Τρέπερ, παλαιός κομμουνιστής και επικεφαλής του διάσημου ρώσικου κατασκοπευτικού δικτύου στη Δύση ενάντια στην χιτλερική Γερμανία, γνωστού με το όνομα «Κόκκινη Ορχήστρα», έγραψε αργότερα για τις σταλινικές εκκαθαρίσεις, που συνεχίστηκαν μέχρι τον θάνατο του Στάλιν :
«Ποιοι όμως αντέδρασαν τότε; Ποιοι ξεσηκώθηκαν κι εκφράσανε δημόσια τον αποτροπιασμό τους για αυτά τα εγκλήματα ; Μόνο οι Τροτσκιστές μπορούνε να διεκδικήσουν αυτή την τιμή. Ακολουθώντας το παράδειγμα του ηγέτη τους, που επιβραβεύτηκε τελικά για το πείσμα του με μια τσεκουριά στο κεφάλι, πολέμησαν τον Σταλινισμό μέχρι θανάτου… Σήμερα, οι Τροτσκιστές είναι οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να κατηγορούν όλους αυτούς, που τότε ούρλιαζαν μαζί με τους λύκους».(Το Μεγάλο Παιχνίδι – 1977).
Σταλινική παραχάραξη των ιδεών του Λένιν και του Μαρξισμού
Πριν από την επικράτηση της πολιτικής αντεπανάστασης του Σταλινισμού, οι ηγέτες των Μπολσεβίκων, ο Λένιν και ο Τρότσκι, δρούσαν με βάση τις πολιτικές τους αρχές που είχανε σαν στόχο την προώθηση των εργατικών αγώνων, της ταξικής συνείδησης και της πάλης για το σοσιαλισμό παγκόσμια. Όταν ήταν αναγκασμένοι να υποχωρήσουν ή να κάνουν συμβιβασμούς το παραδέχονταν δημόσια και εξηγούσαν τους λόγους που τους ανάγκασαν.
Αντίθετα, ο Σταλινισμός εκμεταλλεύθηκε τις συνθήκες του εμφυλίου πολέμου και την τεράστια φτώχεια και πείνα για να χτίσει ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό σύστημα. Η σταλινική κοινωνία παρουσιαζόταν σαν μια ιδανική κοινωνία, σαν ένας ονειρεμένος κόσμος, στην πραγματικότητα όμως επρόκειτο για μια στυγνή δικτατορία, που επεκτάθηκε πέρα από την ΕΣΣΔ σ΄ όλα τα κομμουνιστικά κόμματα διεθνώς. Αυτό το απολυταρχικό καθεστώς διατηρήθηκε ακόμα και τις δεκαετίες του 1950 και 1960, όταν οι οικονομίες των σταλινικών κρατών έφτασαν στο απόγειο τους. Οι δημοκρατικές παραδόσεις των Μπολσεβίκων είχαν στραγγαλιστεί πολύ νωρίτερα (1920-1930).
Στα λόγια, ο Σταλινισμός διατήρησε μια σχέση με την επανάσταση, τον Μαρξ και τον Λένιν, υποθάλποντας όμως μια τυφλή λατρεία τους, όπως με τις θρησκευτικές εικόνες, κι αυτό γιατί η λατρεία αυτή ενίσχυε τα σταλινικά καθεστώτα στα μάτια των λαών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, οι ιδέες του Μαρξισμού και του Λενινισμού να κηλιδώνονται ανεπανόρθωτα στα μάτια των εργατών και των καταπιεζόμενων λαών όλου του κόσμου. Ο «Λενινισμός» ιδιαίτερα έγινε συνώνυμο της απολυταρχικής δικτατορίας.
Η σταλινική παραχάραξη των ιδεών του Λένιν και του Μαρξισμού έγινε βέβαια ευπρόσδεκτη από τους Σοσιαλδημοκράτες ηγέτες στη Δύση και την άρχουσα τάξη παγκόσμια, γιατί τους συνέφερε πολύ να κρύψουν τις πραγματικές επαναστατικές θέσεις του Μαρξισμού και να τον ταυτίσουν με τον Σταλινισμό. Αντίθετα, ο Τρότσκι και οι υποστηριχτές του υπερασπίστηκαν την πολιτική κληρονομιά του Λένιν και πολέμησαν την προσωπολατρία που προωθούσε ο Στάλιν, γιατί είχαν να αντιτάξουν ένα επιστημονικό και ταξικό πρόγραμμα ενάντια στον σταλινισμό.
Στο βιβλίο του, «η Προδομένη Επανάσταση», που γράφτηκε το 1936, ο Τρότσκι εξηγεί με λεπτομέρεια πως οι πολιτικές του Στάλιν για τον πολιτισμό, την οικογένεια, την γεωργία, την βιομηχανία, τα δημοκρατικά και τα εθνικά δικαιώματα είναι εντελώς αντίθετες με του Λένιν.
Σ’ όλα τα διεθνή ζητήματα ο Σταλινισμός ήταν ριζικά αντίθετος με το πρόγραμμα και τις μεθόδους του Λένιν, πάνω από όλα στο ζήτημα της αναγκαίας ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης, όπως στην Κινέζικη επανάσταση του 1925-27, στην πάλη ενάντια στον φασισμό στην Γερμανία, στην Ισπανική επανάσταση της δεκαετίας του 1930 και σ’ όλες τις άλλες αποφασιστικές μάχες.
Και βέβαια ο Τρότσκι και οι υποστηρικτές του είχαν προειδοποιήσει έγκαιρα το παγκόσμιο εργατικό κίνημα για την βίαια κολεκτιβοποίηση της γεωργίας, το 1929-33, που επέβαλε ο Στάλιν με τον στρατό και κόστισε εκατομμύρια θύματα.
