Τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίστηκαν από μια συνεχή μείωση του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων, πότε αργή και πότε ραγδαία, ειδικά μετά την καταβαράθρωση του χρηματιστηρίου, την εισαγωγή του Ευρώ και το κύμα ανατιμήσεων που ακολούθησε. Σήμερα, ωστόσο, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι οι δύσκολες μέρες δεν βρίσκονται πίσω, αλλά μπροστά μας.
Ο Προϋπολογισμός της αποτυχίας
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον τελευταίο καιρό λυτούς και δεμένους για μας πείσει ότι από δω και μπρος θα δείξει το "φιλολαϊκό" της πρόσωπο. Τι κοινωνικά πακέτα έταξε, τι ελάχιστο εισόδημα, τι μείωση φορολογίας, όλα αποδεικνύονται …μηδέν εις το πηλίκον, μέσα από τις στήλες του νέου προϋπολογισμού. Μερικά μόνο στοιχεία είναι αρκετά: Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις μόλις πάνω από τον επίσημο πληθωρισμό, που βέβαια δεν είναι ούτε ο μισός απ’ την πραγματική αύξηση των τιμών. Αύξηση των δαπανών για την παιδεία κατά …0,05% του ΑΕΠ σε σχέση με πέρυσι!! (Από 3,33 σε 3,38% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 5,50%. Μ’ αυτόν τον ρυθμό, η ψαλίδα με την ΕΕ θα κλείσει το …2049). Διόγκωση της έμμεσης φορολογίας, με επιδείνωση της σχέσης άμεσων και έμμεσων φόρων, από 40,6 – 59,4 σε 40,2 – 59,8. Και βέβαια, συνέχιση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, μείωση στη φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων κλπ, ότι δηλαδή βλέπαμε και όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Το σύστημα έδειξε τα όριά του
Παρ’ ότι το 2004 είναι χρονιά εκλογών, είναι πλέον φανερό ότι οι ανάγκες της αστικής τάξης, που έχει βρει έναν έξοχο υπερασπιστή των συμφερόντων της στο πρόσωπο του Σημίτη, δεν αφήνουν περιθώρια για παροχές.
Η ανεργία βρίσκεται στα ύψη (στο 11,1% την ορίζει το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ), οι μισοί εργαζόμενοι δουλεύουν για μισθούς κάτω από 600 ευρώ (στοιχεία του ΙΚΑ) και οι κοινωνικές δαπάνες βρίσκονται στο 52% του μέσου όρου της ΕΕ, μικρότερες σε πραγματικές τιμές κι από το 1991.
Αυτή η συμπίεση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, μαζί με τις ισχυρές ενέσεις των Πακέτων Στήριξης και των Ολυμπιακών Έργων, συμβάλανε στα τεράστια κέρδη που αποκόμισε η ελληνική αστική τάξη την τελευταία περίοδο.
Όμως, δεν λύσανε κανένα από τα βασικά προβλήματα της οικονομίας. Έτσι, η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να είναι τελευταία στην ΕΕ σε παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα κι εξαγωγές, με τη ψαλίδα μάλιστα να ανοίγει ακόμη περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν. Η "ισχυρή Ελλάδα" παρέμεινε τελικά ένας μύθος.
Όλες οι "ιδανικές" για το κεφάλαιο συνθήκες που περιγράφονται πιο πάνω κατασπαταλήθηκαν από τους αστούς και την κυβέρνησή τους, χωρίς ν’ αφήσουν καμιά ουσιαστική παρακαταθήκη για το μέλλον. Ειδικά όσον αφορά στους Ολυμπιακούς, που θα μεταμόρφωναν υποτίθεται τη ζωή μας, με την εξαίρεση 3 – 4 έργων υποδομής στις μεταφορές, μόνο μπελάδες πρόκειται να μας κληροδοτήσουν με τη μορφή άχρηστων κατασκευών, οικολογικής καταστροφής και κατασταλτικών μηχανισμών. Η αύξηση της απασχόλησης και η ανάπτυξη που προκαλούν τα Ολυμπιακά Έργα είναι προσωρινά και τα επιτελεία της αστικής τάξης αρχίζουν να ανησυχούν για τους κραδασμούς που πιθανά να υπάρξουν με το τέλος των Ολυμπιακών και τις μαζικές απολύσεις.
Ετοιμάζουν νέα επίθεση
Καμιά ανταπόδοση δεν πρέπει να περιμένουν λοιπόν οι εργαζόμενοι για τις μέχρι τώρα θυσίες τους. Αντίθετα, ήδη οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου αρχίζουν να προετοιμάζουν την κοινωνία για ακόμη μεγαλύτερα σοκ: δηλώσεις για την εκτόξευση της ανεργίας στο 20%, απαιτήσεις για ακόμη μεγαλύτερη ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, ανυπομονησία για το ξεπούλημα και των τελευταίων κομματιών της δημόσιας περιουσίας, συνθέτουν το σκηνικό που προσπαθούν να στήσουν για τα επόμενα χρόνια. Αυτή είναι η πραγματικότητα που καλείται ν’ αντιπαλέψει το εργατικό κίνημα.
