Του Πάρη Μακρίδη
Λίγο πριν το Πάσχα το ελληνικό κράτος «κατάφερε» (υποτίθεται) να δανειστεί και πάλι «ελεύθερα» από τις αγορές. Το γεγονός συνοδεύτηκε από πανηγυρισμούς της κυβέρνησης και των Ευρωπαίων αξιωματούχων. Η Ελλάδα, μας λένε, γυρίζει σελίδα και η δύσκολη περίοδος πέρασε, δίνοντας τη θέση της στην εποχή του πρωτογενούς πλεονάσματος, της ανάπτυξης και της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των φτωχότερων στρωμάτων.
Με το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές…
Μετά από 4 χρόνια Μνημονίων και αποκλειστικού δανεισμού από την Τρόικα, η ελληνική κυβέρνηση εξέδωσε ένα 5ετούς διάρκειας ομόλογο, έτσι ώστε να δανειστεί «ελεύθερα» πλέον από το διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο. Η Ελλάδα πήρε από τις «αγορές» 3 δισ. € με επιτόκιο 4,75%.
Στην πραγματικότητα όμως η ελληνική οικονομία δεν είχε κάποιο άμεσο πρόβλημα ρευστότητας, έτσι ώστε να «αναγκαστεί» να βγει στις αγορές για να αντλήσει το ποσό αυτό! Γιατί προχώρησε σε δανεισμό λοιπόν; Αποκλειστικά για πολιτικούς λόγους! Ενόψει των επερχόμενων εκλογών, η κυβέρνηση επιστρατεύει κάθε επικοινωνιακό τρικ για να αποφύγει μια ήττα.
Προσπαθεί να μας πείσει δηλαδή ότι τα Μνημόνια τελειώνουν και ότι η οικονομία μπαίνει σε μια φάση ανάκαμψης. Για ποιο λόγο όμως;
Μήπως επειδή δανείστηκε με ψηλότερο επιτόκιο από αυτό της Τρόικα, από την οποία το ελληνικό κράτος δανείζεται σήμερα με 1,8% [1];
Επειδή θα επιβαρύνει μέσα σε πέντε χρόνια με επιπλέον 600 εκατ. € το ήδη τεράστιο χρέος [2];
Επειδή υπέγραψε ότι
«σε περίπτωση καθυστέρησης ή αδυναμίας αποπληρωμής των τόκων ή του κεφαλαίου των συγκεκριμένων ομολόγων οι ιδιώτες κάτοχοι τους θα έχουν το δικαίωμα κατάσχεσης οποιουδήποτε τμήματος της ελληνικής δημόσιας περιουσίας με μόνη εξαίρεση τα περιουσιακά στοιχεία που αποτελούν τμήμα της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας» [3];
Η ουσία
Για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα η ουσία είναι μία: οι «μνημονιακές» πολιτικές, οι πολιτικές της λιτότητας, της υπεράσπισης των κερδών και των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, παραμένουν και θα συνεχιστούν.
Η έξοδος στις αγορές και ο «ελεύθερος» δανεισμός δεν σημαίνει ούτε ότι όσα ψηφίστηκαν και εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια ακυρώνονται ούτε πολύ περισσότερο ότι οι αντιλαϊκές πολιτικές θα σταματήσουν. Σημαίνουν ακριβώς το αντίθετο: ότι θα συνεχιστούν για να μπορεί να εξυπηρετηθεί και το νέο χρέος.
Η ελληνική στατιστική υπηρεσία, η ΕΛΣΤΑΤ, μας δείχνει τι πραγματικά συμβαίνει στην ελληνική οικονομία:
- Συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 40 δισ. € την περίοδο 2010-2013
- Εκτίναξη του Δημόσιου Χρέους στα 318,7 δισ. € (175,1% του ΑΕΠ) [4]
- Στα χρόνια των Μνημονίων το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 25% περίπου
- Ενώ μέχρι το 2030 θα πρέπει να πληρώσουμε 322,1 δισ. € (!!) σε τόκους και χρεολύσια [5]!!
Και μέσα σε αυτή την πραγματικότητα οικονομικής κατάρρευσης και διάλυσης του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων, η κυβέρνηση έχει το θράσος να πανηγυρίζει!
Ότι λογιστικό κόλπο κι αν επινοήσουν, όσες επικοινωνιακές μπαρούφες κι αν πουν, το δεδομένο είναι ότι το χρέος είναι τεράστιο και καμιά πολιτική διαχείρισής του δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα.
Η Αριστερά και το εργατικό κίνημα οφείλουν να λένε σε κάθε τόνο αυτή την απλή αλήθεια και να παλεύουν για την άρνηση πληρωμής του χρέους ως τη μόνη λύση που μπορεί πραγματικά να δώσει λύση στο πρόβλημα, από την πλευρά των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων.
____________________
