Για ένα μαχητικό συνδικάτο στα χέρια των εργαζομένων!
Της Μαριάνθης Κυπρίδου, Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου,
μέλος του ΔΣ του ΣΥΥΠΒΕ υποψήφια με την ΕΑΚ
Στις αρχές Ιούνη διεξάγονται οι εκλογές στο «Σύλλογο Υπαλλήλων Υπουργείου Πολιτισμού Β. Ελλάδας» (ΣΥΥΠΒΕ). Οι εκλογές προσφέρουν μια ευκαιρία για να ανατραπεί η νοσηρή κατάσταση που επικρατεί εδώ και καιρό στο Σύλλογο.
Σύλλογος φάντασμα με ευθύνη του κυβερνητικού συνδικαλισμού
Με ευθύνη της πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου[*] ο ΣΥΥΠΒΕ ήταν ένα αδρανές και γραφειοκρατικό σωματείο – «φάντασμα», ακόμα και κατά τη διάρκεια των μεγάλων κοινωνικών και εργατικών αγώνων της τελευταίας 3ετίας. Τα τρία αυτά χρόνια, που το εισόδημα και τα δικαιώματά μας χτυπήθηκαν βάναυσα από τις κυβερνήσεις και την Τρόικα, η πλειοψηφία του Διοικητικού Συμβουλίου (ΔΣ) δεν έκανε απολύτως τίποτα για να οργανώσει τους αγώνες μας.
Αντίθετα, η πλειοψηφία του ΔΣ ήταν αυτή που έσπερνε την απογοήτευση και τη λογική «τίποτα δεν μπορεί να γίνει», ενώ επί μονίμου βάσεως παπαγάλιζε ότι «φταίνε οι εργαζόμενοι, επειδή δεν κινητοποιούνται» κλπ.
Οι συνελεύσεις γίνονταν μόνο μια φορά το χρόνο (ακόμη και σε περιόδους απεργιακών κινητοποιήσεων) σε ένα κλίμα ρουτίνας. Ακόμα χειρότερα, η πλειοψηφία του ΔΣ αρνήθηκε να εφαρμόσει αποφάσεις των συνελεύσεων(!) όπως την απόφαση για κάλεσμα έκτακτης ΓΣ όταν το υπουργείο θα ξεκινούσε τις αξιολογήσεις ή την απόφαση για λεπτομερειακό οικονομικό απολογισμό στις συνελεύσεις!
Την ίδια στιγμή στάθηκε εχθρική σε πρωτοβουλίες των εργαζομένων από τη βάση, όπως οι συνελεύσεις που πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι στο Μουσείο του Βόλου.
Αυτή η κατάσταση έχει απομακρύνει πολλούς συναδέλφους από το Σύλλογο και ειδικά όσους είναι εκτός Θεσσαλονίκης. Γι’ αυτούς ο Σύλλογος σχεδόν δεν υπάρχει και δεν είναι λίγοι οι συνάδελφοι που λένε ανοιχτά ότι θέλουν να διαγραφούνε από το Σωματείο μας.
Οι μάχες που έχουμε μπροστά μας και ο συνδικαλισμός που χρειαζόμαστε
Όμως η παραίτηση δεν θα αλλάξει την κατάσταση. Αυτό που μπορεί πραγματικά να μας βοηθήσει είναι η ύπαρξη δημοκρατικών και μαχητικών σωματείων και όχι η εξατομίκευση του κάθε εργαζόμενου.
Οι εργαζόμενοι στον πολιτισμό έχουμε μπροστά μας κρίσιμους αγώνες να δώσουμε. Το υπουργείο Πολιτισμού οδεύει σε οριστικό λουκέτο. Προ των πυλών υπάρχουν απολύσεις, την ίδια στιγμή που οδηγούμαστε στην εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος εκφοβισμού και χειραγώγησης των εργαζομένων μέσα από τις «αξιολογήσεις» και τα πειθαρχικά συμβούλια με απειλή την απόλυση. Οι μάχες δεν μπορούν να δοθούν από τον καθένα μας χωριστά. Ούτε πρέπει να δημιουργηθεί η αυταπάτη ότι κάποιοι θα καταφέρουν να ξεφύγουν, επειδή θα τα έχουν καλά με τους προϊσταμένους, τους κυβερνητικούς γραφειοκράτες συνδικαλιστές ή απλά επειδή πιστεύουν ότι είναι καλοί στη δουλειά τους.
Για αυτό χρειάζεται ένα ζωντανό, δημοκρατικό και μαχητικό σωματείο. Ένας Σύλλογος με συχνές γενικές συνελεύσεις, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη αλλά και στις άλλες πόλεις, με ένα ΔΣ που να λογοδοτεί στη βάση και να μην κάνει του κεφαλιού του, με εκλογή απεργιακών επιτροπών σε κάθε χώρο σε περιόδους αγώνων, με προετοιμασία γι’ αυτούς τους αγώνες (απεργιακό ταμείο, σχέδιο αγώνα και όχι τουφεκιές στον αέρα, συντονισμός με άλλους χώρους).
Πάνω από όλα, χρειαζόμαστε ένα Σύλλογο που να θέλει να συσπειρώσει τους συναδέλφους και να είναι έτοιμος να συγκρουστεί με την κυβερνητική πολιτική και την τρόικα και να θέλει να συμβάλει σε αντίστοιχες αλλαγές στην ΠΟΕ-ΥΠΠΟ, αλλά και στο συνδικαλιστικό κίνημα του δημοσίου τομέα.
Η «Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση» (ΕΑΚ) που συσπειρώνει στις γραμμές της αγωνιστές από διαφορετικούς χώρους της Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ, Ξεκίνημα, ανένταχτοι αριστεροί) παλεύει στην παραπάνω κατεύθυνση και θα δώσει τη μάχη των εκλογών, για να ανατραπεί η αυτοδυναμία του συμβιβασμένου συνδικαλισμού.
