Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Με κεντρικό σημείο το ζήτημα της ονομασίας της χώρας στην προεκλογική του εκστρατεία, και παίζοντας σε μεγάλο βαθμό το χαρτί του εθνικισμού, το «Δημοκρατικό Κόμμα Μακεδονικής Εθνικής Ενότητας», του Ν. Γκρούεφσκι, (VMRO-DPMNE) κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές συγκεντρώνοντας το 48,3%, δηλαδή 63 από τις 120 έδρες της Βουλής. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Ρ. Σεκερίνσκα (SDSM) ήρθε δεύτερο με 23,4%, ενώ τα δύο αλβανικά κόμματα, το DUI του Α. Αχμέτι και το DPA, ακολούθησαν με 11,1% και 10,2% αντίστοιχα.
Οι πρόωρες εκλογές προκηρύχθηκαν από τον πρωθυπουργό Ν. Γκρούεφσκι, μετά το βέτο της ελληνικής κυβέρνησης για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, και την αποχώρηση του DPA από τον κυβερνητικό συνασπισμό εξαιτίας της άρνησης του VMRO-DPMNE να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσόβου.
Πέρα όμως από τη νίκη του Ν. Γκρούεφσκι, οι εκλογές σημαδεύτηκαν από βίαια επεισόδια μεταξύ αστυνομίας και ομάδων Αλβανών σε μια σειρά από περιοχές της χώρας, με απολογισμό ένα νεκρό και δεκάδες τραυματίες, καταγγελίες για νοθεία, κλεμμένες κάλπες, και τελικά την παραδοχή από την πλευρά του νικητή των εκλογών, ότι «… σε ορισμένες περιοχές στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας όπου ζουν κυρίως πολίτες αλβανικής εθνικής καταγωγής σημειώθηκαν επεισόδια και παρατυπίες, για τα οποία εκφράζω τη λύπη μου». Οι εκλογές θα επαναληφθούν σε 22 εκλογικά τμήματα, που αντιστοιχούν περίπου στο 1% του συνόλου της χώρας, ενώ το DUI έχει ανακοινώσει ότι δεν αναγνωρίζει τα αποτελέσματα σε επτά κοινότητες.
Η ένταση ανάμεσα στους Αλβανούς κατοίκους της χώρας δεν είναι τυχαία, δεδομένου ότι αποτελούν περίπου το 25% του πληθυσμού της, και το τελευταίο διάστημα, το κόμμα του Γκρούεφσκι προσπάθησε να αποκλείσει για δεύτερη φορά το DUI, (το μεγαλύτερο από τα δύο αλβανικά κόμματα), από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση, ενισχύοντας με κάθε τρόπο το DPA, που είχε επιλέξει για σύμμαχό του και την προηγούμενη περίοδο.
Η εκλογική νίκη του εθνικιστή Ν. Γκρούεφσκι οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποίησε προεκλογικά το ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ, και της αντιπαράθεσης με την ελληνική κυβέρνηση. Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας συσπειρώθηκε γύρω από τον πρωθυπουργό, και του ξαναέδωσε την εξουσία, ελπίζοντας ότι η σκληρή εξωτερική πολιτική που θα ασκήσει, θα ισχυροποιήσει τη θέση της ΠΓΔΜ απέναντι στην επίθεση που δέχεται από την ελληνική αστική τάξη, την ελληνική κυβέρνηση, και τους ελληνικούς εθνικιστικούς κύκλους.
Ο εθνικισμός που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα στην ΠΓΔΜ είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Από τη μια έχει να κάνει με την προσπάθεια της νεόκοπης σλαβομακεδόνικης αστικής τάξης να ελέγξει το εύθραυστο εσωτερικό καθεστώς της χώρας και τη δυσαρέσκεια των αλβανών πολιτών. Από την άλλη ο εθνικισμός αυτός είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της επιθετικής στάσης της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην ΠΓΔΜ. Το ελληνικό βέτο για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, σε συνδυασμό με τις προκλητικές εθνικιστικές κορόνες από την ελληνική ακροδεξιά και την εκκλησία, αλλά και με την καταπίεση και την εκμετάλλευση που βιώνουν για χρόνια οι σλαβομακεδόνες εργαζόμενοι από τις ελληνικές επιχειρήσεις που αλωνίζουν τόσο στη χώρα τους, όσο και συνολικά στα Βαλκάνια, (μπορείτε να δουλεύετε στο Βερόπουλο για ψίχουλα, αλλά δεν μπορείτε να ονομάζεστε όπως θέλετε), είναι λογικό να συσπειρώνουν κομμάτια του πληθυσμού γύρω από τις εθνικιστικές φωνές της ΠΓΔΜ.
Το σίγουρο είναι ότι η επανεκλογή του Ν. Γκρούεφσκι, όχι μόνο δεν αποτελεί εγγύηση για τη λύση του προβλήματος της ονομασίας, αφού η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ θα συνεχίσει, (όπως και η ελληνική κυβέρνηση άλλωστε), να ενισχύει τον εθνικισμό και την ένταση στις σχέσεις ανάμεσα στους δύο λαούς, αλλά δε θα λύσει και τα ουσιαστικά προβλήματα του γειτονικού μας λαού, τη φτώχεια, την ανεργία και την εκμετάλλευση που βιώνουν καθημερινά.
