Για πρώτη φορά από το 1955 οι Εργατικοί δεν βγήκαν πρώτο κόμμα, ενώ την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο με διαφορά μιας έδρας, πήρε το Εθνικό Κόμμα Σκοτίας (SNP) στην εκλογική αναμέτρηση που έγινε στις 3 Μαΐου. Συγκεκριμένα το SNP πήρε 47 έδρες, οι Εργατικοί 46, οι Συντηρητικοί 17, οι Φιλελεύθεροι 16, οι Πράσινοι 2 και ένας ανεξάρτητος βουλευτής πήρε 1 έδρα.
Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι κανένα κόμμα δεν έχει την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και θα πάρει καιρό μέχρι να συμφωνηθεί κάποια συμμαχία τριών το λιγότερο κομμάτων για να σχηματιστεί κυβέρνηση.
Επίσης, ξέσπασε σκάνδαλο για τον αριθμό ρεκόρ των άκυρων ψηφοδελτίων, μιας και προέκυψε μπέρδεμα για το πώς συμπληρώνεται σωστά, με αποτέλεσμα να ακυρωθούν πάνω από 100.000 ψηφοδέλτια κυρίως από εργατογειτονιές.
Ο μεγάλος νικητής ήταν σίγουρα το SNP που κατάφερε να πάρει 47 έδρες από τις 20 που είχε πριν, επωφελούμενο από τη μεγάλη δυσαρέσκεια για τις πολιτικές των Εργατικών πάνω στον πόλεμο του Ιράκ, τις ιδιωτικοποιήσεις και την αύξηση της ανισότητας. Τα μικρότερα κόμματα έχασαν δυνάμεις από το κλίμα πόλωσης ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα.
Tο Σοσιαλιστικό Κόμμα (SSP) και η ‘Αλληλεγγύη’ δεν κατάφεραν να κρατήσουν καμία από τις κοινές 6 έδρες που είχαν προηγουμένως. Την ευθύνη για αυτήν την αποτυχία φέρει η ηγεσία του SSP που το οδήγησε σε διάσπαση και στη δημιουργία ενός νέου σχηματισμού, της ‘Αλληλεγγύης’ όπου συμμετέχει και το τμήμα της CWI στη Σκοτία. Το νέο κόμμα είναι πλέον η κυριότερη δύναμη στην αριστερά παίρνοντας το 70% των αριστερών ψήφων. Η Αλληλεγγύη πήρε 1,6% των ψήφων πανεθνικά, ενώ το SSP το 0,6%. Το ποσοστό της ‘Αλληλεγγύης’ αποτελεί επιτυχία για ένα σχηματισμό με μόλις 8 μήνες ζωής. Με 2.000 ψήφους παραπάνω θα μπορούσε να εκλέξει και βουλευτή τον Τόμι Σέρινταν, όμως ζημιώθηκε από την ακύρωση πολλών της ψηφοδελτίων.
Το ζήτημα τώρα είναι πώς θα μπορέσει να αυξήσει την επιρροή του το νέο κόμμα και να ασχοληθεί με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Τα μέλη του τμήματος της CWI στη Σκοτία θα παλέψουν για να χτιστούν οι δυνάμεις της ‘Αλληλεγγύης’ και του μαρξισμού γενικότερα. Όποιος κι αν είναι ο συνασπισμός των κομμάτων του κεφαλαίου που θα σχηματίσει κυβέρνηση, η εργατική τάξη χρειάζεται ένα μαχητικό σοσιαλιστικό κόμμα που θα παλεύει για τα συμφέροντά της.
