Ρεπορτάζ από το Ξεκίνημα Βόλου
Την Παρασκευή 4/12 ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες του 20ου συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Βόλου με την ψηφοφορία για νέο Διοικητικό Συμβούλιο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα (όπως φαίνονται και στον πίνακα παρακάτω) η Εργατική Αυτονομία[1] εξέλεξε για πρώτη φορά μια έδρα παίρνοντας 4 ψήφους και ποσοστό 5% (από 3 ψήφους, 3% και καμία έδρα το 2012).
Τα αποτελέσματα
Η ΠΑΣΚΕ παρέμεινε πρώτη δύναμη με 9 έδρες και 38 ψήφους, αν και έχασε σημαντικό αριθμό ψήφων (το 2012 είχε 44). Η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ/ΚΚΕ) μπορεί να πανηγυρίζει για το ότι ξεπέρασε τη ΔΑΚΕ και ήρθε δεύτερη, όμως ο απόλυτος αριθμός ψήφων της μειώθηκε (23 από 26 το 2012) ενώ παρέμεινε στάσιμη στις έδρες (6 έδρες). Η ΔΑΚΕ έπεσε στην τρίτη θέση χάνοντας σε ψήφους και έδρες (20 ψήφοι και 5 έδρες από 28 και 6 αντίστοιχα το 2012).
Επί της ουσίας η Εργατική Αυτονομία (ΕΑ) ήταν αυτή που πήρε μια έδρα από τη ΔΑΚΕ, φέρνοντας τη ΔΑΣ στη δεύτερη θέση.
Σημαντικό γεγονός που πρέπει να σημειωθεί είναι η μεγάλη μείωση του αριθμού των αντιπροσώπων των εργαζομένων στα συνέδρια των τελευταίων ετών. Από τους 120 το 2009, οι αντιπρόσωποι έπεσαν στους 103 το 2012 και τους 85 σήμερα (-30% μέσα σε 6 χρόνια).
Αυτή η μείωση είναι το αποτέλεσμα των λουκέτων σε πολλά εργοστάσια (Κανάκης, ΒΙΟΣΩΛ, ΚΟΝΤΙ κα) της μεγάλης αύξησης ανεργίας, της μείωσης του μόνιμου προσωπικού των εργοστασίων και της αντικατάστασης τους από εργολαβικούς και φυσικά, του πολύ μεγάλου ποσοστού εργαζομένων που δεν είναι μέλη σωματείων.
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Συνέδριο μακριά από τις ανάγκες
Δεύτερο σημείο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι το ίδιο το «20ο συνέδριο» ήταν πολύ μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.
Η συζήτηση ήταν fast track και ολοκληρώθηκε μέσα σε περίπου τρεις ώρες το απόγευμα της Δευτέρας 30/11. Στην αίθουσα βρέθηκαν μόνο οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των σωματείων και σχεδόν κανένας εργαζόμενος της βάσης. Οι τοποθετήσεις των γραφειοκρατών της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ ήταν γενικόλογες εκθέσεις ιδεών, με μπόλικη αντιμνημονιακή «σάλτσα» (λες και αυτοί οι συνδικαλιστές δεν στήριξαν όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις) αλλά χωρίς κανένα ουσιαστικό απολογισμό των πεπραγμένων και φυσικά χωρίς καμία πρόταση για την πορεία του ΕΚΒ από εδώ και πέρα.
Από την πλευρά τους οι εκπρόσωποι της ΔΑΣ (ΠΑΜΕ/ΚΚΕ) πέρα από τη γενική τοποθέτηση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, δεν έκαναν κανέναν απολογισμό για τις αιτίες που έχουν οδηγήσει σε ήττες τους εργαζόμενους όλα τα τελευταία χρόνια (ΚΟΝΤΙ, ΒΙΣ, Κόκα Κόλα κ.α.) και δεν πρότειναν τίποτα συγκεκριμένο για το μέλλον ούτε καν στα μέτωπα τα οποία θα ανοίξουν άμεσα (διαπραγματεύσεις για ΕΣΣΕ στον ΙΜΑΝΤΑ).
Η Εργατική Αυτονομία
Η έδρα που κατάφερε να κερδίσει η ΕΑ αποτελεί δικαίωση των αγώνων πολλών ετών και αντανακλά διεργασίες συσπείρωσης και ριζοσπαστικοποίησης συνδικαλιστών της βάσης.
Το ψηφοδέλτιο της ΕΑ είχε δυο υποψηφίους (το Θ. Πανόπουλο, από τον ΙΜΑΝΤΑ και τον Γ. Δούμπλα από τη Χαλυβουργία) όμως ένας ευρύτερος αριθμός εργαζομένων και συνδικαλιστών συσπειρώνεται πλέον γύρω της.
Η μετεκλογική κατηγορία του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ ότι οι υποψήφιοι της ΕΑ «προήλθαν από ψηφοδέλτια της ΠΑΣΚΕ στα πρωτοβάθμια σωματεία» [2] είναι ένα χοντροκομμένο ψέμα που μπορεί να διαψεύσει κάθε εργαζόμενος στον ΙΜΑΝΤΑ και τη Χαλυβουργία.
Τα καθήκοντα της ΕΑ για την επόμενη περίοδο είναι πολύ μεγάλα. Οι βιομήχανοι έχουν εξαπολύσει μια συντονισμένη επίθεση σε όλα τα μεγάλα εργοστάσια η οποία θα έχει συνέχεια (Χαλυβουργία, ΒΙΣ, Κόκα Κόλα και έπεται ο ΙΜΑΝΤΑΣ). Επιπλέον οι εργαζόμενοι στη συντριπτική πλειοψηφία των εργασιακών χώρων αντιμετωπίζουν τον εργασιακό μεσαίωνα: μισθοί πείνας, μαύρη εργασία, απλήρωτη δουλειά και υπερωρίες, εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία κοκ.
Η ΕΑ μπορεί να έχει σημαντική συμβολή στις μάχες που είναι μπροστά, με τις δικές της προτάσεις και πρόγραμμα και με γνώμονα το συμφέρον της εργατικής τάξης. Μπορεί να εξελιχθεί σε έναν σημαντικό πόλο συσπείρωσης για τους πιο πρωτοπόρους εργαζόμενους της βάσης και τους συνδικαλιστές της πόλης μας.
