Την Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου πραγματοποιούνται οι εκλογές για την ανάδειξη νέου ΔΣ στο Εργατικό Κέντρο Βόλου. Το Ξεκίνημα στηρίζει το ψηφοδέλτιο της «Εργατικής Αυτονομίας». Ακολουθεί η ανακοίνωση της «Εργατικής Αυτονομίας» που στάλθηκε στα τοπικά ΜΜΕ και μοιράζεται αυτές τις μέρες σε χώρους δουλειάς.
Για το συνέδριο και τις εκλογές στο ΕΚΒ – Πάλη για την αναγέννηση του εργατικού κινήματος
Το συνέδριο και η ανάδειξη νέας διοίκησης στο Εργατικό Κέντρο Βόλου πραγματοποιούνται σε μια χρονική περίοδο με δυο βασικά χαρακτηριστικά. Πρώτον, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχοντας υποταχθεί πλήρως στους δανειστές και το μεγάλο κεφάλαιο, συνεχίζει την αντιλαϊκή – αντεργατική – μνημονιακή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Δεύτερον, οι εργοδότες έχουν εξαπολύσει μια ολομέτωπη και συντονισμένη επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους.
Η σημερινή πραγματικότητα
Οι απολύσεις στη ΒΙΣ, το λουκέτο στην Κόκα Κόλα, οι απαιτήσεις της διοίκησης του ΙΜΑΝΤΑ για δραστικές μειώσεις στις αποδοχές των εργαζομένων, οι εξελίξεις στη Χαλυβουργία είναι μόνο κάποια από τα πιο τρανταχτά πρόσφατα παραδείγματα.
Οι βιομήχανοι απαιτούν να μειωθεί δραστικά το εργατικό εισόδημα και οι εργαζόμενοι να γίνουν λάστιχο, μέσα από την εκ περιτροπής εργασία, τις ατομικές συμβάσεις, τη γενικευμένη «εργολαβική» εργασία κοκ.
Στο σύνολο σχεδόν του ιδιωτικού τομέα οι εργαζόμενοι βιώνουν συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα: μαύρη εργασία, απλήρωτες ώρες δουλειάς, αδήλωτες υπερωρίες, απολύσεις, τρομακτικές καθυστερήσεις στην καταβολή μισθών, καταβολή μικρότερων μισθών από τα συμφωνημένα και φυσικά εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία.
Τέλος, ένα πολύ μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού, ειδικά το πιο νέο και μορφωμένο, βρίσκεται στη «μαύρη ζώνη» της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, των voucher, των 5μηνων συμβάσεων κλπ.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών τις οποίες εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτή είναι η πραγματικότητα που θέλεί να παγιώσει η άρχουσα τάξη (δανειστές, τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές κοκ) για να διατηρήσει τα κέρδη της, μέσα σε συνθήκες βαθιάς και διεθνούς κρίσης.
Οι ευθύνες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας
Οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, συνδικαλιστές ΣΥΡΙΖΑ κλπ) έχουν τεράστιες ευθύνες για αυτή την κατάσταση. Ούτε ήξεραν ούτε θέλησαν να οργανώσουν το εργατικό κίνημα με στόχο την ανατροπή αυτών των πολιτικών και την επίτευξη νικών: ασυντόνιστες κινητοποιήσεις χωρίς κανένα σχεδιασμό, 24ωρες απεργίες ντουφεκιές στον αέρα, διαμαρτυρίες για τα μάτια του κόσμου χωρίς αιτήματα και μορφές πάλης που να δίνουν προοπτική, υποχωρητικότητα στις εργοδοτικές απαιτήσεις και, συχνά, διαφθορά, προνόμια και υπόγειες συναλλαγές.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι υποταγμένες στο σύστημα και αποτελούν την προέκταση της κεντρικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, της ίδιας πολιτικής που εφαρμόζει σήμερα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Για αυτούς τους λόγους το συνδικαλιστικό κίνημα είναι απαξιωμένο στα μάτια του μεγαλύτερου μέρους των εργαζομένων.
Αναγέννηση του εργατικού κινήματος
Για να αναγεννηθεί το εργατικό κίνημα, ώστε να αντισταθεί στις κυβερνητικές και εργοδοτικές επιθέσεις και να περάσει στην αντεπίθεση, χρειάζονται κατά τη γνώμη μας, τα εξής:
- Δημοκρατικές διαδικασίες στα πρωτοβάθμια σωματεία με τακτικές γενικές συνελεύσεις, όπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα μπορούν να πάρουν παίρνουν τις αποφάσεις και τα ΔΣ θα κρίνονται και θα λογοδοτούν. Τα σωματεία «σφραγίδα» εξυπηρετούν μόνο τις μικροκομματικές σκοπιμότητες των εργατοπατέρων.
- Νέα σωματεία όπου δεν υπάρχουν. Σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα δεν ανήκει σε κανένα σωματείο και έτσι είναι έρμαιο της εργοδοσίας (βλ. Παπαδόπουλος, ΣΟΒΕΛ, εργολαβικοί κα)
- Να εγκαταλειφθεί η «γραμμή» της υποχωρητικότητας. Κάθε βήμα πίσω από τους εργαζόμενους ανοίγει κι άλλο την όρεξη των εργοδοτών. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα γίνουν και υποχωρήσεις αλλά η συμβιβαστική γραμμή της πλειοψηφίας των συνδικαλιστικών ηγεσιών έχει οδηγήσει σε συντριβή τις εργατικές κατακτήσεις.
- Σχέδιο και συντονισμός των αγώνων. Η ήττα της απεργίας στη ΒΙΣ απέδειξε ότι οι εργαζόμενοι σε κανένα χώρο δεν μπορούν να κερδίσουν αν δώσουν τον αγώνα απομονωμένα και χωρίς συντονισμό. Ευθύνη των πρωτοβάθμιων σωματείων και του ΕΚΒ είναι να συντονίζουν τους αγώνες οργανώνοντας κοινές απεργιακές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια μέσα στην πόλη, σύνδεσης των αγώνων με άλλους κλάδους και κοινωνικά στρώματα.
- Μέτωπο εργαζομένων και φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Νεολαία, άνεργοι, επισφαλείς εργαζόμενοι σε voucher, μικροεπαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες και εργατική τάξη μπορούν να κερδίσουν μόνο αν συντονιστούν. Η δυναμική που μπορούν να πάρουν οι συντονισμένοι αγώνες φάνηκε στη μαζικότατη απεργία της 12ης Νοεμβρίου (μια κινητοποίηση που όμως δεν είχε συνέχεια).
- Αιτήματα και στόχοι πάλης που να μην περιορίζονται στα όρια που θέτουν οι εργοδότες. Το κεφάλαιο επικαλείται πάντα την κρίση, τις μειώσεις στις πωλήσεις, την ακριβή ενέργεια κλπ κλπ. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δεχτούν αυτή τη συλλογιστική γιατί στο τέλος-τέλος στόχος του κάθε βιομήχανου είναι να επιβάλει συνθήκες «Κίνας» ή «Βουλγαρίας» γιατί έτσι θα είναι περισσότερο ανταγωνιστικός και θα βγάζει περισσότερα κέρδη.
- Πρώτα οι εργατικές ανάγκες. Το σημερινό επίπεδο τεχνολογίας και παραγωγικών δυνατοτήτων, μαζί με το συσσωρευμένο από το κεφάλαιο πλούτο που σήμερα λιμνάζει, θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν δουλειά για όλους, με ανθρώπινες συνθήκες και αποδοχές που να καλύπτουν όλες τις ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Το μοναδικό εμπόδιο είναι η ίδια η λειτουργία του συστήματος και η παραγωγή για το κέρδος.
- Άνοιγμα βιβλίων – έλεγχος των οικονομικών από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Κάθε τόσο βιομήχανοι «πτωχεύουν» τα εργοστάσια τους και μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους αλλού, είτε σε άλλους κλάδους είτε σε άλλες χώρες. Άλλοι κλείνουν τα εργοστάσια και πετάνε τους εργαζόμενους στο δρόμο αλλά οι ίδιοι παραμένουν πάμπλουτοι. Άλλοι κερδίζουν από μύριες άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες και επικαλούνται την κρίση για να χτυπήσουν τους εργαζόμενους. Άλλοι βγάζουν τα κέρδη τους στο εξωτερικό και τα τζογάρουν στα χρηματιστήρια και άλλοι τρωνε παχυλές κρατικές και ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις. Για αυτό απαιτούμε να ανοίξουν τα βιβλία! Να γίνει έλεγχος στα κέρδη, τις περιουσίες, τις μετοχές, τις κομπίνες, τις σπατάλες, τις off shore!
- Εθνικοποιήσεις και εθνικοί φορείς ανά κλάδο παραγωγής. Αυτή είναι η μόνη απάντηση στα λουκέτα των εργοστασίων. Ασφαλώς αυτό πρέπει να γίνει με συνθήκες πλήρους διαφάνειας και εργατικού και κοινωνικού ελέγχου ώστε να μην υπάρχει διαφθορά, κακοδιαχείριση και σκάνδαλα. Οι διοικήσεις πρέπει να αποτελούνται από εκλεγμένους εκπροσώπους των εργαζομένων, της τοπικής κοινωνίας, κοινωνικών φορέων και του ευρύτερου εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος και να είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητές και υπό τον έλεγχο των εργαζομένων.
- Αυτός ο στόχος βέβαια, δεν μπορεί παρά να συνδυάζεται με την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και με ένα σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης οικονομίας μας. Δηλαδή τα εργατικά αιτήματα δεν μπορεί παρά να είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός συνολικού προγράμματος ρήξης με τα μνημόνια, την Τρόικα και φυσικά την ελληνική άρχουσα τάξη. Ενός προγράμματος για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Στη βάση των παραπάνω σαν «Εργατική Αυτονομία» θα κατέβούμε ξανά στις εκλογές στο ΕΚΒ. Στόχος μας, εκτός από την εκπροσώπηση στη νέα διοίκηση, είναι να οικοδομήσουμε ένα μαχητικό και ριζοσπαστικό εργατικό σχήμα. Στόχος μας είναι να συσπειρώσουμε κάθε συνάδελφο που συμφωνεί με τις παραπάνω ιδέες και στόχους. Γιατί έτσι μόνο θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τη σημερινή κατάσταση σε κάθε χώρο δουλειάς και στο εργατικό κίνημα συνολικά.
