Του Τάκη Γιαννόπουλου
Η κρίση στο ΠΑΣΟΚ και η μάχη μέχρις εσχάτων για την ηγεσία που έχει ξεσπάσει μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. Όλες οι δημοσκοπήσεις πριν τις εκλογές κατέγραφαν – εκτός από το ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν πίσω από τη ΝΔ – και το πρωτοφανές οι ψηφοφόροι να είναι περισσότερο δυσαρεστημένοι από την αντιπολίτευση παρά με την κυβέρνηση. Το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα μετά το 1977 απλά επιτάχυνε τις εξελίξεις. Ο Ε. Βενιζέλος προετοιμαζόταν γι αυτές εδώ και χρόνια. Στην κούρσα της διαδοχής είναι δυνατό να υπάρξουν και άλλοι υποψήφιοι (π.χ. Διαμαντοπούλου κ.α.) – ιδιαίτερα αν τελικά αποσυρθεί ο Γ. Παπανδρέου – όμως ο βασικός διεκδικητής θα είναι ο Βενιζέλος. Οι υπόλοιποι θα περιμένουν .. την σειρά τους. Ήδη τα φιλικά στο ΠΑΣΟΚ ΜΜΕ εμφάνισαν γκάλοπ που δείχνουν σαρωτική υπεροχή του Βενιζέλου σε σχέση με τον Γ. Παπανδρέου και στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ αλλά και στην κοινωνία. Οι μέρες του Φλεβάρη του 2004 με την ψήφο 1.018.000 μελών και φίλων του ΠΑΣΟΚ στο Γιώργο και η αξιοποίηση του ονόματος που φέρνει είναι πια μακρινές.
Όμως το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ είναι πολύ βαθύτερο από το πρόσωπο του αρχηγού.
Το ΠΑΣΟΚ του 2007 δεν έχει καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 70 και του 80. Ιδρύθηκε το 1974 και μέσα σε 7 χρόνια κατάφερε να φτάσει στο 48% και να κατακτήσει την εξουσία με ένα εξαιρετικά αριστερό πρόγραμμα. Η προσωπικότητα του Α. Παπανδρέου έπαιξε τον ρόλο της όμως το βασικό ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ έκφρασε τον ριζοσπαστισμό της ελληνικής κοινωνίας, συσπείρωσε πρωτοπόρους αγωνιστές και τα πιο μαχητικά στοιχεία των εργαζομένων, των αγροτών και της νεολαίας. Αυτό το έκανε ένα κόμμα με βαθιές ρίζες στην κοινωνία που κατάφερε να ξεπεράσει τα παραδοσιακά κόμματα της αριστεράς και να πετύχει την ανατροπή της δεξιάς. Όμως από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ένα κόμμα διατεθειμένο να προχωρήσει στην ανατροπή του καπιταλισμού, η άνοδός του στην εξουσία οδήγησε, το ίδιο γρήγορα, αρχικά σε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις και τελικά στην υποταγή στο κεφάλαιο και στις επιδιώξεις της αστικής τάξης. Η δεκαετία του 90 σήμανε για το ΠΑΣΟΚ το κλείσιμο του κεφαλαίου αριστερό κόμμα και την οριστική μετατροπή του σε βασικό εργαλείο του συστήματος για το πέρασμα των πιο αντιδραστικών πολιτικών (και μάλιστα με ποιο αποτελεσματικό τρόπο λόγω της επιρροής του ΠΑΣΟΚ στα συνδικάτα).
Πλέον οι διαφορές του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ έγιναν δυσδιάκριτες, για να φτάσουμε στο σήμερα όπου κάποιοι από τους πιο αντιδραστικούς πολιτικούς της ΝΔ (π.χ. Μητσοτάκης, Γεωργιάδης κ.α.) πρότειναν προεκλογικά κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας. Αυτή η σκέψη θα ήταν αδιανόητη τη δεκαετία του 70 αλλά και του ’80.
Όσοι διεκδικούν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές στο πρόγραμμα. Αλλωστε όλοι μαζί ψήφισαν πριν τις εκλογές το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ που επιμελήθηκε η Α. Διαμαντοπούλου και όλοι διετέλεσαν υπουργοί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ που εφάρμοσαν αντιλαϊκές πολιτικές. Στην πραγματικότητα λοιπόν ο Βενιζέλος δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να πει διαφορετικό από τον Γιωργάκη.
Ο Βενιζέλος είναι για χρόνια από τους εκλεκτούς των ΜΜΕ. Διόλου τυχαία εμφανιζόταν σχεδόν πάντα με αντίπαλο την Ντ. Μπακογιάννη που επίσης προαλείφεται για διάδοχος του Καραμανλή όταν έρθει η ώρα της κρίσης και στη ΝΔ. Το κατεστημένο ετοιμάζει τους ανθρώπους του έγκαιρα για να μη βρεθεί προ ανεξέλεγκτων εκπλήξεων.
Ποτέ δεν έχει πει κάτι επί της ουσίας διαφορετικό από τον Γ. Παπανδρέου στα βασικά θέματα. Στο θέμα του άρθρου 16 η διαφωνία του δεν ήταν επί της ουσίας, αφού συμφωνεί με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά στην τακτική που έπρεπε να ακολουθηθεί ώστε το ΠΑΣΟΚ να αποχωρούσε από τη βουλή, όπως και τελικά έγινε.
Τώρα ποντάρει στην ρητορική του δεινότητα και κυρίως στην απογοήτευση του κόσμου που εξακολουθεί να ψηφίζει ΠΑΣΟΚ όχι τόσο γιατί έχει αυταπάτες για την πολιτική του αλλά βασικά για να φύγει η ΝΔ. Αν σε πρώτη φάση, εφόσον εκλεγεί, κάνει κάποια κλικ προς τα αριστερά, θα το κάνει μόνο και μόνο για ν ανακόψει τη φθορά του ΠΑΣΟΚ και να διεμβολίσει τον κόσμο της αριστεράς, ώστε το ΠΑΣΟΚ να ξαναγίνει κυβέρνηση. Και τότε θα δούμε ξανά το γνωστό έργο…
