Για μια ακόμη φορά, η αριστερά βρίσκεται στριμωγμένη στη μέγγενη του δικομματισμού. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα φτάσουν σε εξαιρετικά ψηλά ποσοστά ενώ το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ θα αγωνίζονται για να διατηρήσουν τα παλιά τους ποσοστά, 5-6% το πρώτο, γύρω στο 3% το δεύτερο.
Κοροϊδία κι εμπαιγμός
Το δικομματικό παιγνίδι, στις εκλογές του 2004 έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο από άποψη κοροϊδίας και εμπαιγμού των λαϊκών στρωμάτων. Έχοντας προκαλέσει μαζική αγανάκτηση και οργή με τις πολιτικές του, το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη επιχείρησε σε πρώτη φάση (Σεπτέμβρη-Οκτώβρη 2003) μια ακατάσχετη παροχολογία, στη βάση ασύστολων ψεμάτων για την "καταπληκτική" κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και άλλα παραμύθια. Όταν αυτή απέτυχε να αλλάξει το κλίμα, στράφηκε στην αντικατάσταση του από τον Γ. Παπανδρέου, και έδωσε όλη, μα όλη, πια την έμφαση της πολιτικής του στα προσωπικά χαρακτηριστικά του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Η αποθέωση του εμπαιγμού έγινε με την φιέστα της εκλογής δήθεν του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ από τις.. μάζες. Η υποσχεσιολογία, δε, δίνει και παίρνει… 300 ευρώ σύνταξη δίνει ο Παπανδρέου, 330 ο Καραμανλής… Ανώτατο όριο των χρεών από αγροτικά δάνεια 3 φορές το αρχικό ποσό, λέει ο Καραμανλής, 2 φορές λέει ο Παπανδρέου, και πάει λέγοντας.
Ποτέ, στη μεταπολίτευση, εδώ και 30 δηλαδή χρόνια δεν είχαμε τέτοια κατάπτωση του επιπέδου της πολιτικής αντιπαράθεσης. Και η εξήγηση γι’ αυτό είναι πολύ απλή. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν έχουν πολιτικές διαφορές μεταξύ τους, δεν έχουν πάνω σε τι να αντιπαρατεθούν πολιτικά, γι’ αυτό, συνεπικουρούμενοι από τα ΜΜΕ, τα οποία οργιάζουν, έχουν μετατρέψει τις εκλογές σε καλλιστεία και την Ελλάδα στον παράδεισο των απατηλών και ψεύτικων υποσχέσεων.
Το δίλημμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ είναι απατηλό. Το Ξεκίνημα καλεί σε ψήφο στους συνδυασμούς της αριστεράς και κύρια στο ΚΚΕ και το ΣΥΝ – τα μαζικά δηλαδή κόμματα της αριστεράς. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να περιοριστεί η κυριαρχία του δικομματισμού.
Το Ξεκίνημα δεν επιλέγει ανάμεσα στα δύο μαζικά κόμματα της αριστεράς, γιατί οι διαφωνίες του και με τα δύο είναι μεγάλες. Οι ηγεσίες και των δύο κομμάτων της αριστεράς έχουν ευθύνες για το ότι η αριστερά δεν μπορεί σήμερα να εμπνεύσει και να δώσει προοπτική στο μαζικό κίνημα, έχουν ευθύνες για το γεγονός ότι κυριαρχεί σε τέτοια έκταση ο δικομματισμός.
Συνεργασία της αριστεράς
Το Ξεκίνημα υποστηρίζει τη συνεργασία των κομμάτων της αριστεράς και θεωρεί πως πρακτικά, στη σημερινή συγκυρία, η εκλογική συνεργασία της αριστεράς αποτελούσε το μόνο τρόπο για να δοθεί πλήγμα στον δικομματισμό. Αυτό δεν έγινε. Οι ευθύνες γι’ αυτό βαρύνουν και τα δύο κόμματα, κύρια όμως βαρύνουν το ΚΚΕ, το οποίο αρνείται σταθερά κάθε είδους συνεργασία με την υπόλοιπη αριστερά κι έχει απορρίψει όλες τις σχετικές προτάσεις στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων.
Το Ξεκίνημα δεν συμμετέχει στο Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (Συ.ριζ.α) γιατί κάτι τέτοιο θα το ταύτιζε με το ΣΥΝ. Επίσης γιατί δεν είναι διατεθειμένο να βάζει την υπογραφή του κάτω από προγράμματα ρεφορμιστικά (πλαίσια συνολικής πολιτικής πρότασης που δεν τονίζουν και δεν ξεκαθαρίζουν την αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλισμού – δες προηγούμενο τεύχος Ξεκίνημα, αρ. 262).
Και δεν υποστηρίζει το ΚΚΕ γιατί αυτό μένει προσκολλημένο σ’ ένα συντηρητικό μοντέλο, μονολιθικό, μονοκομματικό και προσωπολατρικό, αυτό του Σταλινισμού, ενώ την ίδια στιγμή επιμένει να αρνείται τη συνεργασία με άλλες αριστερές δυνάμεις, φτάνοντας να υποστηρίζει πως οι μόνοι αριστεροί είναι αυτοί που είναι στο ΚΚΕ.
Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά
Η άλλη αριστερά, η εξωκοινοβουλευτική, για μια ακόμη φορά δεν κατάφερε να εμφανίσει μια κοινή πρόταση στην κοινωνία, έτσι ώστε και το μαζικό κίνημα να τη δει πιο σοβαρά.
Η πρόταση του Ξεκινήματος ήταν οι οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που συμμετέχουν στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ να επιχειρούσαν μια κατ’ αρχήν συμμαχία μεταξύ τους και στη συνέχεια να συζητούσαν την εκλογική τους στάση και την τακτική τους απέναντι στην υπόλοιπη αριστερά. Αυτό δεν προχώρησε καθώς μια σειρά οργανώσεις (ΑΚΟΑ, ΚΕΔΑ, ΔΕΑ και ΚΟΕ) ήταν πολύ διστακτικές μ’ αυτό το βήμα και (ιδιαίτερα οι πρώτες 3) θεωρούσαν απαραίτητη τη συμμετοχή του ΣΥΝ σε οποιοδήποτε εγχείρημα.
Το λευκό και το άκυρο
Δεκάδες χιλιάδες νεολαίοι αλλά και αγωνιστές της αριστεράς, στρέφονται για μια ακόμη φορά στο "λευκό" και το "άκυρο" αγανακτισμένοι από τη μια από το δικομματικό παιγνίδι αλλά και "κουρασμένοι" από τα παραδοσιακά κόμματα της αριστεράς.
Η στάση αυτή είναι απόλυτα κατανοητή και εκφράζει στη συντριπτική της πλειοψηφία μια υγιή διάθεση αντίστασης, ριζοσπαστισμού και αναζήτησης. Δυστυχώς όμως το λευκό και το άκυρο δεν δίνουν διέξοδο, ούτε λύνουν το πρόβλημα. Αντίθετα το μεγεθύνουν καθώς όσο περισσότεροι αριστεροί ψήφοι κατευθυνθούν στο λευκό και το άκυρο τόσο περισσότερο θα ενισχυθούν έμμεσα τα κόμματα του δικομματισμού. Γι’ αυτό, εκεί που η αγανάκτηση με τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς είναι ιδιαίτερα έντονη, το Ξ προτείνει ψήφο στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, από τα σχήματα της οποίας το ΜΕΡΑ είναι το πιο σοβαρό.
Πάλη για μια άλλη αριστερά
Όλα αυτά δείχνουν πως πέρα από το τι κάνουμε σ’ αυτές τις εκλογές, χρειαζόμαστε μια άλλη αριστερά.
Μια αριστερά ανοικτή σε συνεργασίες, σε διαφορετικές απόψεις και συζήτηση, ενωτική.
Ριζοσπαστική, όχι με την έννοια των γενικών λόγων, αλλά με την έννοια ενός σαφούς αντικαπιταλιστικού προγράμματος.
Που να θέτει, δηλαδή, με ξεκάθαρο τρόπο τον στρατηγικό στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού και του χτισίματος μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Που να απορρίπτει από θέση αρχής κάθε συμμετοχή σε κυβερνήσεις που να διαχειρίζονται με οποιοδήποτε τρόπο το καπιταλιστικό σύστημα (ούτε "κεντροαριστερά" σχήματα στα οποία προσανατολίζεται ο ΣΥΝ ούτε "λαϊκά μέτωπα" που παραδοσιακά στήριξε το ΚΚΕ).
Που να απορρίπτει το σταλινισμό, αυτή την εφιαλτική, μονοκομματική, προσωπολατρική δικτατορία στην οποία κάθε διαφορετική φωνή εξοντωνότανε, στο όνομα δήθεν των εργαζομένων
και που να είναι μπροστά στην καθημερινή πάλη για λύσεις στα προβλήματα των εργαζομένων συνδέοντας την με την πάλη για το σοσιαλισμό.
Μια τέτοια αριστερά χρειαζόμαστε
Μια τέτοια αριστερά μπορεί να δώσει προοπτική στο κίνημα, να αναγεννήσει τις παλιές αγωνιστικές παραδόσεις, να σπάσει τελικά το παιγνίδι του δικομματικού.
Η ψήφος στα κόμματα της αριστεράς στις σημερινές εκλογές χρειάζεται απαραίτητα να συνοδεύεται από την πάλη για να γίνει η προοπτική της "άλλης αριστεράς" πραγματικότητα.
