Της Χριστίνας Ζιάκκα
Ακόμα και πριν την συνάντηση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ (ΕΚΦ) στο Λονδίνο, τα διεθνή κινήματα ενάντια στην κατοχή του Ιράκ και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, βρίσκονταν σε μια φάση καμπής. Με μικρότερους αριθμούς, με λιγότερες διαδηλώσεις, με τεράστια ερωτήματα να ταλανίζουν τη συνείδηση:
– Γιατί το αντιπολεμικό κίνημα δεν κατάφερε να σταματήσει τον πόλεμο;
– Πως θα σταματήσει η κατοχή στο Ιράκ;
– Πως θα χτιστεί το μέτωπο ενάντια στην κατοχή; Με ποιες δυνάμεις; Ποιες θέσεις; Και ποιες μεθόδους;
– Γιατί οι εκατοντάδες μαζικές διεθνείς διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων δεν παρεμπόδισαν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές;
– Τι θα αποτρέψει το νέο γύρο επιθέσεων (Γερμανία «Ατζέντα 2010», Ολλανδία περικοπές κλπ.);
– Ποιο το μέλλον των φόρουμ και του ίδιου του κινήματος;
Στο Λονδίνο πιστοποιήθηκε η καμπή. Η συμμετοχή στις συζητήσεις ήταν αισθητά μικρότερη σε σχέση με τις προηγούμενες συναντήσεις (Λονδίνο 20.000 – Παρίσι 40.000 – Φλωρεντία 60.000 άτομα). Το ίδιο και η συμμετοχή στην πορεία (20-30.000 άτομα). Πιστοποιήθηκε όμως και κάτι ακόμα: η αδυναμία εξόδου απ’ αυτή την φάση με τον σημερινό συσχετισμό στην -άτυπη αλλά υπαρκτή τελικά- ηγεσία των φόρουμ και του κινήματος.
Από την εναρκτήρια συγκέντρωση του ΕΚΦ και κατά τη διάρκεια 30 ωρών συνολικά συζητήσεων, την μερίδα του λέοντος στην εκπροσώπηση των πολιτικών τους ιδεών είχαν άνθρωποι όπως:
– Λίβιγκστον, δήμαρχος του Λονδίνου και βασικός χρηματοδότης του ΕΚΦ, ο οποίος μπορεί να αντιτέθηκε μεν στον πόλεμο στο Ιράκ, αλλά στηρίζει τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική του Εργατικού Κόμματος και του Μπλερ. Και την εφαρμόζει κιόλας στο επίπεδο του δήμου: πληρωμή διοδίων, ιδιωτικοποίηση τμήματος των τοπικών συγκοινωνιών, προετοιμασία μαζικών απολύσεων εργαζομένων στον ηλεκτρικό, ανοικτή έκκληση για απεργοσπασία στην πρόσφατη απεργία στους σιδηρόδρομους κ.λ.π.
– Γκαλογούει, πασίγνωστος για τη διαγραφή του από το Εργατικό Κόμμα όταν διαφώνησε με τον πόλεμο στο Ιράκ και συνιδρυτής μαζί με το SWP (αδελφή οργάνωση του ελληνικού ΣΕΚ) του νέου σχήματος RESPECT. Όχι τόσο γνωστός όμως για τη δημόσια αντίθεση του στο δικαίωμα στην έκτρωση και στην επέκταση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Κι ακόμα λιγότερο γνωστός για θέσεις του όπως αυτή που διατύπωσε στο Λονδίνο «είμαστε πολίτες μιας ιμπεριαλιστικής χώρας που επιτίθεται σε άλλες χώρες. Έργο μας δεν είναι να αναλύσουμε το ποιοι κάνουν αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα, αλλά να αντισταθούμε στον ιμπεριαλιστικό εχθρό». Ποια είναι όμως η ουσία πίσω απ’ αυτή την θέση; Μην ασχολείστε με το ποιοι και πως αντιστέκονται, αρκεί να αντιστέκονται στον κοινό «εχθρό». Μόνο που το ποιοι και το πώς θα κρίνει και την έκβαση. Γιατί οι φανατικοί ισλαμιστές με τις μεθόδους των απαγωγών, των εκτελέσεων κ.λ.π., το μόνο που καταφέρνουν είναι να ενισχύουν τελικά τον «εχθρό» και να υποσκάπτουν το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης. Ενώ το κοινωνικό τους μοντέλο θεοκρατία, αυταρχισμός, όχι δικαιώματα για γυναίκες και μειονότητες κ.λ.π.- είναι εξίσου αποκρουστικό με το κατοχικό Ιράκ.
– Τζ. Άνταμς του Σιν Φέιν που παρεμπιπτόντως «ξέχασε» να αναφέρει ότι το κόμμα του υποστηρίζει πλήρως την ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας στη Β.Ιρλανδία!
– Τ. Μτιντσο του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου (N.Αφρική) που επίσης «λησμόνησε» να πει ότι ένα μήνα πριν στην χώρα του πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη ιστορικά γενική απεργία στο δημόσιο τομέα, ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης του!
– Ντ. Πρέντις γραμματέας της ομοσπονδίας του δημόσιου τομέα (UNISON) στη Βρετανία που λίγες μέρες πριν είχε ψηφίσει σαν αντιπρόσωπος στο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος υπέρ της συνεχιζόμενης κατοχής στο Ιράκ!!
– Σουχί Αλ Μασαντανί, γενικός γραμματέας της Ιρακινής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών, που είχε μάλιστα χαιρετίσει στο συνέδριο του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος, καλώντας τα βρετανικά συνδικάτα, να στηρίξουν την συνέχιση της κατοχής του Ιράκ!!
– Σ. Τζόρζ, Μπ. Κασσέν και άλλοι διανοούμενοι και μέλη ΜΚΟ, οι οποίοι σωστά είπαν πως το κίνημα δεν έχει καταφέρει ακόμα νίκες. Και πρότειναν εκστρατείες που να επιβάλλουν στο νόμο να ελέγξει την απληστία των καπιταλιστών! Ωραίες ευχές αλήθεια…
Δηλαδή οι «αστέρες» αυτού του Φόρουμ ήταν όσοι πιστεύουν ότι το νόημα του συνθήματος «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» είναι το «ένας άλλος καπιταλισμός, λίγο πιο ανθρώπινος, είναι εφικτός». Απ’ αυτούς βέβαια δεν θα περίμενε κανείς να βγάλουν συμπεράσματα από την Χιλή του ’73, την Βενεζουέλα του σήμερα, ή πολύ περισσότερο τις δεκαετίες των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων. Και σε τελευταία ανάλυση, -αυτοί τη δουλειά τους κάνουν!
Κάποιοι άλλοι όμως δεν την κάνουν. Και εννοούμε τις δυνάμεις της επονομαζόμενης αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων και δυνάμεων που μιλάνε στο όνομα της επαναστατικής αριστεράς.
Τόσο οι εκπρόσωποι της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης (PRC), όσο και οι εκπρόσωποι του SWP ή της LCR (γαλλικό τμήμα της Ενιαίας Γραμματείας), συνειδητά απέφυγαν να υπερασπίσουν τις σοσιαλιστικές ιδέες, επαναλάμβαναν γενικότητες, αποποιήθηκαν τη ταξική ανάλυση και την έμφαση στον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης, αρνήθηκαν να μπουν στην επίθεση ενάντια στις ιδέες των συνομιλητών τους. Μετέδιδαν μια απίστευτη έλλειψη εμπιστοσύνης στις σοσιαλιστικές ιδέες, που κατά τα άλλα συνεχίζουν να αποτελούν το πρόγραμμα των οργανώσεων τους. Είναι όμως οι πρώτες που μπαίνουν στη διαδικασία των εκπτώσεων όταν έρχονται σε επαφή αυτές οι οργανώσεις με το μαζικό ρεφορμισμό. Καθόλου τυχαία λοιπόν το PRC προετοιμάζει τη συμμετοχή του ξανά σε ένα κεντροαριστερό κυβερνητικό σχήμα. Και το SWP συμμετέχοντας στο RESPECT δεν έχει διαχωρίσει ανοικτά και δημόσια τη θέση από καμιά από τις θέσεις του Γκαλογούει που αναφέραμε πιο πάνω.
Ακόμα χειρότερα και με δική τους ευθύνη – αλλά κύρια του βρετανικού SWP – η όλη διοργάνωση είχε υιοθετήσει κάποιου είδους ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια (face control), εγγραφές για να παρακολουθήσει κάποιος τη διαδικασία της τάξης των 50 ευρώ (!!) περίπου), στερούνταν δημοκρατικού ελέγχου των αποφάσεων που παίρνονταν όσον αφορά την οικονομική διαχείριση. Όσο δε για συλλήψεις που έκανε η Μητροπολιτική Αστυνομία του Λονδίνου (υπό την ηγεσία του κατά τα άλλα συνδιοργανωτή Λίβιγκστον), πραγματοποιήθηκαν σε συνθήκες πλήρους ανοχής από την πλευρά της περιφρούρησης του Stop the war coalition (μετωπικό σχήμα του SWP).
