Τον τελευταίο καιρό έχουμε κουραστεί να γράφουμε σχετικά με περιστατικά που αποδεικνύουν το -στην καλύτερη περίπτωση- παράλογο της ελληνικής δικαιοσύνης. Μιας δικαιοσύνης που ρίχνει «στα μαλακά» βίαιους άντρες που κακοποιούν γυναίκες, ενώ εξαντλεί όλη του την αυστηρότητα απέναντι σε εκείνες που δε μένουν με τα χέρια σταυρωμένα και προσπαθούν να αμυνθούν απέναντι στη βία που δέχονται.
Πόσο κοστίζει μια ζωή
Πριν λίγες μέρες βγήκε η απόφαση για τον 42χρονο στο Βόλο, ο οποίος το Μάη του 2013 είχε χτυπήσει βάναυσα τη γυναίκα του μπροστά στα μάτια της ανήλικης κόρης της. Πιο συγκεκριμένα, το βράδυ της 20ης Μαίου του 2013, ο 42χρονος πάνω σε καυγά με τη γυναίκα του, άρχισε να τη σπρώχνει, να της ρίχνει μπουνιές και κλωτσιές, να την τραβάει απο τα μαλλιά, ενώ στη συνέχεια άρχισε να την χτυπάει με σιδηρολοστό και πέτρες σε διάφορα σημεία του σώματός της. Στη συνέχεια, απείλησε και την ανήλικη, η οποία ήταν και μάρτυρας των γεγονότων.
Τι ποινή αξίζει λοιπόν, ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί τη γυναίκα του σαν σάκο του μποξ, που τη σακατεύει σωματικά και ψυχικά, που κατά τύχη μάλλον δεν τη σκοτώνει στο ξύλο, που απειλεί ένα παιδί και το τραυματίζει ψυχολογικά για όλη του τη ζωή; Σύμφωνα με το δικαστήριο που τον καταδίκασε για σωματική βλάβη, για απειλή και για παράνομη οπλοφορία, 37 μήνες φυλάκιση, εξαγοράσιμη προς 5€ ημερησίως και την υποχρέωση να εμφανίζεται δύο φορές την εβδομάδα στο αστυνομικό τμήμα. Να το επαναλάβουμε: η ζωή αυτής της γυναίκας και της κόρης της, η κακοποίηση τους, αξίζουν δύο επισκέψεις στο τμήμα τη βδομάδα και 5.625€!
Το δικαίωμα στην αυτοάμυνα
Απο την άλλη, σε περιπτώσεις όπου γυναίκες αντέδρασαν και αμύνθηκαν στις κακοποιητικές συμπεριφορές των συντρόφων τους, ή άλλων αντρών, οι ποινές ήταν πολύ διαφορετικές. Όταν η 22χρονη Π. στην προσπάθεια να της να προστατέψει την ίδια αλλά και την ανήλικη φίλη της από άντρα που τους επιτέθηκε σωματικά και λεκτικά, τον τραυμάτισε θανάσιμα με μαχαίρι καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και για παράνομη οπλοκατοχή. Δηλαδή σε 15 χρόνια και 4 μήνες, με το δικαστήριο να μην αναγνωρίζει ότι βρισκόταν σε αυτοάμυνα.
Αντίστοιχη ήταν η περίπτωση της 40χρονης Τ. απο τη Ρωσία, η οποία έχοντας υποστεί μακρόχρονη βία από το σύντροφό της, πάνω σε έναν ακόμα καυγά, χρησιμοποίησε το μαχαίρι της κουζίνας για να αμυνθεί, στέλνοντας τον στο νοσοκομείο, όπου και πέθανε απο μετεγχειριτικές επιπλοκές. Κατηγορήθηκε για το κακούργημα της θανατηφόρας σωματικής βλάβης και το πλημμέλημα της οπλοχρησίας, δεν της αναγνωρίστηκε αυτοάμυνα και της επιβλήθηκε ποινή 10 χρόνων και έξι μηνών.
Μόνο αντίθετο παράδειγμα, η περίπτωση της Ν., η οποία σε αντίστοιχο περιστατικό με τις παραπάνω τραυμάτισε με μαχαίρι τον κακοποιητικό σύντροφό της και τελικά αθωώθηκε από τις κατηγορίες της επικίνδυνης σωματικής βλάβης, παράνομης οπλοφορίας και οπλοχρησίας.
Μετράει διαφορετικά το δικαίωμα στη ζωή;
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, όπως και σε άλλες παρόμοιες, ακούμε συνεχώς για το ύψιστο της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Και πραγματικά η ανθρώπινη ζωή είναι αυτό που πρέπει να μπαίνει πάντα μπροστά, αυτή είναι που πρέπει να υπερασπιζόμαστε.
Αλλά κάτι τέτοιες αποφάσεις μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν αξίζουν όλες οι ζωές το ίδιο για τη Δικαιοσύνη. Η ζωή μιας γυναίκας που κακοποιήθηκε με λοστό, αξίζει αλήθεια μόνο 5.625€; Και η ζωή ενός κοριτσιού που έμενε στο δρόμο για να γλιτώσει απο τον πατέρα που την κακοποιούσε και παραλίγο να πέσει θύμα βιασμού; Αξίζει κάτι; Αξίζει να προστατευτεί; Μάλλον όχι, σύμφωνα με τη Δικαιοσύνη. Και οι ζωές όλων αυτών των γυναικών που βιάζονται και κακοποιούνται καθημερινά; Αξίζουν τίποτα; Αν αμυνθούν; Θα τιμωρηθούν ως κοινοί εγκληματίες σε μια ακόμα χειρότερη ζωή, ενώ οι βασανιστές τους θα κυκλοφορούν ανενόχλητοι και απλά θα πρέπει να κάνουν μια επίσκεψη στο αστυνομικό τμήμα;
Όταν μιλάμε για αξία της ανθρώπινης ζωής πρέπει να μιλάμε για την αξία κάθε ζωής ανεξάρτητα απο το φύλο, τη χώρα καταγωγής, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, κτλ. Αν πραγματικά σεβόμαστε την αξία της ανθρώπινης ζωής, πρέπει ως κοινωνία να παρέχουμε προστασία στις αδύναμες ομάδες, πρέπει να καταδικάζουμε τους κακοποιητές και τους βιαστές και να βοηθάμε αυτές τις γυναίκες να αρχίσουν να ζουν ελεύθερες δίχως το φόβο του λοστού πάνω από το κεφάλι τους.
