Σχόλιο από το Ξεκίνημα
Το απόγευμα της Κυριακής 2 Σεπτέμβρη ξέσπασε πυρκαγιά στο Εθνικό Μουσείο Βραζιλίας στο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Η φωτιά έκαψε ολοσχερώς το κτίριο, καίγοντας μαζί έναν τεράστιο ιστορικό και πολιτισμικό θησαυρό. Το Μουσείο συμπλήρωσε φέτος 200 χρόνια ζωής και ιστορίας και σ’ αυτό φιλοξενούνταν περίπου 20 εκατομμύρια εκθέματα!
Οι πυροσβέστες υπολογίζουν πως ακόμα και στο θετικό (αν μπορεί να θεωρηθεί οτιδήποτε σε αυτήν την ιστορία θετικό) σενάριο που κάποια εκθέματα έχουν διασωθεί, αυτά θα είναι μηδαμινής σημασίας σε σχέση με όσα καταστράφηκαν!
Ανάμεσα στα καμένα, βρίσκεται για παράδειγμα η Λουζία, η «Πρώτη Βραζιλιάνα». Το απολιθωμένο κρανίο της Λουζία, που ανακαλύφθηκε το 1970 και ήταν ηλικίας 12.000 ετών, κατάφερε να επιβιώσει τόσες χιλιάδες χρόνια, όμως μετά την πυρκαγιά της Κυριακής έγινε, κατά πάσα πιθανότητα, στάχτη.
Η Λουζία θεωρούνταν το πιο σημαντικό έκθεμα του Μουσείου αλλά δεν ήταν το μόνο. Το Εθνικό Μουσείο θεωρούταν από τα πιο σημαντικά μουσεία φυσικής ιστορίας στη Λατινική Αμερική και πέρα από τα 20 εκατομμύρια εκθέματα, φιλοξενούσε και 530 χιλιάδες βιβλία.
Και ενώ η είδηση της πυρκαγιάς και η καταστροφή τόσων σημαντικών εκθεμάτων προκαλεί από μόνη της οργή αυτό που κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη είναι οι αιτίες που οδήγησαν στην φωτιά και που δεν επέτρεψαν την κατάσβεσή της!
Σύμφωνα με τον αρχηγό της πυροσβεστικής, οι δύο κρουνοί που υπήρχαν έξω από το Μουσείο δε λειτουργούσαν (!!) υποχρεώνοντας τους πυροσβέστες να ανεφοδιάζονται με νερό από μία γειτονική λίμνη, χάνοντας πολύτιμο χρόνο!
Είναι επίσης απίστευτο το γεγονός ότι ένα Μουσείο με τέτοια ιστορική κληρονομιά δεν διέθετε καν συστήματα αυτόματης κατάσβεσης μέσα στο κτήριο!
Καθηγητής του Πανεπιστημίου UFRJ το οποίο διαχειρίζεται το μουσείο, έκανε λόγο για προαναγγελθείσα τραγωδία, αφού
«Διαδοχικές κυβερνήσεις δεν παρείχαν πόρους, δεν επένδυσαν στις υποδομές».
Σύμφωνα με την εφημερίδα O Globo, ο κίνδυνος πυρκαγιάς στο Μουσείο είχε επισημανθεί σε ρεπορτάζ εδώ και… 40 χρόνια! Κι όμως διαδοχικές κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτα!
Σ’ αυτές τις συνθήκες η δήλωση του διευθυντή του μουσείου Αλεξάντρ Κέλερ,
«Δεν αρκεί να κλαίμε, η κυβέρνηση πρέπει να βοηθήσει το μουσείο να ξαναχτίσει την ιστορία του. Ένα μέρος αυτής της τραγωδίας θα μπορούσε να αποφευχθεί. Τώρα, πρέπει να δράσουμε»,
μόνο απαράδεκτη μπορεί να χαρακτηριστεί. Είναι σίγουρο πως ο κύριος αυτός έχει ευθύνες για την καταστροφή και το να δίνει διαλέξεις και μαθήματα του είδους «δεν αρκεί να κλαίμε… πρέπει να δράσουμε» είναι πρόκληση.
Όσο περνάνε οι μέρες και αρχίζει να γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της καταστροφής, οι φωνές διαμαρτυρίας μεγαλώνουν.
Σήμερα, η συζήτηση έχει ανοίξει για το πώς τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζουν όλα τα τελευταία χρόνια οι διαδοχικές κυβερνήσεις επηρεάζουν πέρα από την καθημερινότητα των κατοίκων, την τέχνη και τον πολιτισμό.
Είναι ξεκάθαρο ότι πίσω από αυτή την καταστροφή βρίσκονται οι πολιτικές λιτότητας. Σε ένα σύστημα όπως το καπιταλιστικό, οι προτεραιότητες είναι άλλες! Εδώ όλα μετριούνται με βάση το κέρδος που αποκομίζει το μεγάλο κεφάλαιο – ακόμα και η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται! Οι τέχνες, ο πολιτισμός και η πνευματική ανάπτυξη περνάνε σε τρίτη, τέταρτη και τελευταία μοίρα!
Όταν χιλιάδες άνθρωποι ζουν σε φαβέλες, όταν με την τελευταία συνταγματική αναθεώρηση αποφασίστηκε να παγώσουν οι δημόσιες δαπάνες για είκοσι χρόνια, όταν ο στόχος του εκπαιδευτικού συστήματος είναι να παράγονται φτηνά εργατικά χέρια, τότε το Εθνικό Μουσείο και συνολικότερα ο πολιτισμός και η ιστορία δεν έχουν καμία ελπίδα για καλύτερη αντιμετώπιση.
Ο καπιταλισμός είναι ένα αδίστακτο σύστημα μαζικής καταστροφής. Σε όλα τα επίπεδα – από την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, μέχρι το περιβάλλον και τον πολιτισμό! Οι «επιτελείς» και τα «παπαγαλάκια» του συστήματος θα προσπαθήσουν να βρουν το τάδε «λάθος» και τον τάδε «υπεύθυνο», με ένα και μοναδικό στόχο, να κρύψουν την ουσία!
