Του Τάκη Γιαννόπουλου
Για «ισχυρή Ελλάδα» μιλούσε ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης το 2004. Για «θωρακισμένη ελληνική οικονομία» μιλούσε ο τότε υπουργός Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφης το 2008. «Θα γίνουμε Δανία του νότου» διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου το 2009 αμέσως μετά την –αλήστου μνήμης– δήλωση «λεφτά υπάρχουν».
Θα νόμιζε κανείς ότι έχουν περάσει αιώνες από αυτές τις δηλώσεις. Και όμως δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγα χρόνια. Για να ακολουθήσουν τα διλήμματα του τύπου: «μνημόνιο ή χρεοκοπία».
Όταν ψηφιζόταν το πρώτο μνημόνιο το Μάη του 2010, προέβλεπε στενωπό 2 ετών και έξοδο της Ελλάδας στην ανάπτυξη και στις αγορές το αργότερο το 2012… Τώρα έχουμε 2012, διανύουμε ήδη την περίοδο του 2ου μνημονίου –ακόμα χειρότερου από το πρώτο– ενώ ακούγονται ήδη φωνές για το τρίτο που θα χρειαστεί αναπόφευκτα…
Οι πολιτικοί μας ταγοί, τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, ποτέ δεν ήταν φειδωλοί στα ψέματα και την υποκρισία. Το αντίθετο μάλιστα. Στο μόνο που ήταν πάντα συνεπείς ήταν η πλήρης εξυπηρέτηση των συμφερόντων του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου με αντάλλαγμα την συμμετοχή τους στον κορβανά της εξουσίας με ότι αυτό συνεπάγεται για προνόμια, μίζες και άλλες παρόμοιες «εξυπηρετήσεις».
Πλούσιοι ζητούν λιτότητα από τους φτωχούς
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί που μας ζητούν σκληρή λιτότητα είναι πάμπλουτοι.
Τραπεζίτης μια ζωή ο Λ. Παπαδήμος και συμμέτοχος σε όποια πολιτική λιτότητας πέρναγε από τη δεκαετία του 80 μέχρι τώρα. 2.7 εκ € και 27 ακίνητα δηλώνει επίσημα ο Βενιζέλος μαζί με τη σύζυγό του στο «Πόθεν Έσχες» που κατέθεσε στη Βουλή. Πάνω από 300.000 ευρώ καταθέσεις και 15 ακίνητα και οικόπεδα δήλωσε για το 2010 ο Α. Σαμαράς. 4.051.049 € το χρόνο ήταν ο μισθός του διοικητή της τράπεζας της Ελλάδας Γ. Προβόπουλου το 2008, σύμφωνα με επερώτηση του ευρωβουλευτή Ν. Χουντή στις 23/2/2010. Ανάλογα προκλητικά είναι και τα ποσά που εξασφαλίζουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι των ΜΜΕ τύπου Τρέμη, Πρετεντέρη, κοκ
Όλοι αυτοί λοιπόν ενώ ζουν οι ίδιοι μες στη χλιδή ζητούν από εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν σε συνθήκες όπου:
•Ο βασικός μισθός, που ήταν έτσι κι αλλιώς μισθός πείνας, μειώθηκε επίσημα 22% – 32% (για τους κάτω των 25 ετών) ενώ όπως δηλώνουν ήδη οι ειδήμονες του ΔΝΤ και της Τρόικα, πρέπει να φτάσουν στα επίπεδα της Βουλγαρίας δηλ τα 170 € το μήνα.
•Η επίσημη ανεργία έχει ξεπεράσει τα 1.030.000 άτομα με προοπτική για πρώτη φορά στα μεταπολεμικά χρονικά σε λίγο οι άνεργοι να είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους. Η ανεργία στη νεολαία 18-24 ετών έφτασε το 50.4% δίνοντάς μας μια ακόμα θλιβερή πανευρωπαϊκή πρωτιά.
•Το ΑΕΠ έχει υποχωρήσει συνολικά από την αρχή της κρίσης κατά 17% και οι προβλέψεις για το 2012 είναι για παραπέρα μείωση 4,7% σύμφωνα με την Κομισιόν και 5% σύμφωνα με το ΙΟΒΕ.
•Πανεπιστήμια και νοσοκομεία κλείνουν εξαιτίας της κλοπής των αποθεματικών τους από το κράτος που τα είχε μετατρέψει σε ομόλογα τα οποία κουρεύτηκαν δραματικά.
•Η επίσημη φτώχεια ξεπερνάει τα 3.000.000 και ειδικά η φτώχεια στα παιδιά κάτω των 17 ετών τις 439.000 χωρίς να υπολογίζονται τα 200.000 παιδιά των μεταναστών. Οι άστεγοι κυμαίνονται στις 30.000 μόνο στην Αθήνα.. Όσοι ζουν από συσσίτια υπολογίζονται σε 250.000 σύμφωνα με την Εκκλησία της Ελλάδας… Οι ψυχολογικές παθήσεις σαν συνέπεια της κρίσης θεριεύουν: 1727 αυτοκτονίες έχουν καταγραφεί από το 2009 μέχρι τον περασμένο Δεκέμβρη.
Όλα αυτά είναι οι αριθμοί του πρώτου μνημονίου.
Τα μέτρα του πρώτου μνημονίου όλοι λένε τώρα ότι απέτυχαν. Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι: ο Πάγκαλος, τα ΜΜΕ, η Τρόϊκα, ο διοικητής της ΤτΕ κοκ. Κι επειδή απέτυχαν μας πέρασαν με το έτσι θέλω και με μια δοτή και μη εκλεγμένη κυβέρνηση ένα δεύτερο μνημόνιο το οποίο όχι μόνο είναι χειρότερο και σκληρότερο από το πρώτο αλλά ουσιαστικά υπαγορεύει με λεπτομέρειες την πολιτική της κυβέρνησης που θα βγει μετά τις εκλογές.
Τι προβλέπει το 2ο μνημόνιο
Το 2ο μνημόνιο που ψήφισαν από κοινού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιβάλλει περικοπές ύψους 15 δις τη διετία 2013-2014 με μέτρα όπως:
•Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και θεσμοθέτηση κατώτατου μισθού που πλησιάζει τα όρια της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης
•Κατάργηση 13ου – 14ου μισθού ή μεγάλου μέρους αυτών και στον ιδιωτικό τομέα.
•150.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων
•5 φορολογικά χαράτσια από το παρελθόν (ΦΜΑΠ του 2009, ΦΑΠ 2010 & 2011, ΕΤΑΚ, τέλος ακινήτων για το 2012 σε 5 δόσεις, εισφορά αλληλεγγύης κοκ) και ένα νέο το φόρο ιδιοκατοίκησης (με άλλα λόγια, όσοι μένουν στο ίδιο τους το σπίτι θα πληρώνουν ξανά νοίκι).
•Απελευθέρωση των τιμολογίων της ΔΕΗ, δραστικές αυξήσεις σε όλους τους ήδη αυξημένους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας, αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης έτσι ώστε να ανέβει από 1,046 € που είναι η μέση τιμή του πανελλαδικά στο 1,40 € το λίτρο.
•Νέες αλλαγές στο ασφαλιστικό.
Όλα αυτά θα γίνουν ώστε σύμφωνα με το πρόγραμμα, αν όλα πάνε καλά, να φτάσουμε στο 2020 και το χρέος να είναι στο 120% του ΑΕΠ δηλ όσο ήταν το 2009 όταν μπήκαμε στην εποχή των μνημονίων. Φανταστείτε και να μην πάνε όλα καλά όπως δεν πήγαν με το πρώτο μνημόνιο. Τότε το χρέος το 2020 θα ξεπεράσει το 160-170% του ΑΕΠ μετά από 10 χρόνια μνημονιακών πολιτικών!
Καμιά διέξοδος στα πλαίσια του καπιταλισμού
Σε συνθήκες παγκόσμιας αστάθειας και αβεβαιότητας, όπου η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στη δίνη της χειρότερης κρίσης από τη δεκαετία του ‘30, όσοι από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ μιλούν για ανάπτυξη της Ελλάδας είναι ψεύτες ή κλέφτες ή το πιο πιθανό και τα δύο.
Στην Γερμανία, την πιο ισχυρή οικονομία της Ευρωζώνης, όπως αναφέρει μια από τις πιο «έγκυρες» γερμανικές εφημερίδες, η Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ, υπάρχουν 7,4 εκατ. εργαζόμενοι που αμείβονται με 400 € χωρίς εργοδοτικές εισφορές και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και θα πάρουν σύνταξη, μετά από 45 χρόνια δουλειάς, 139.5 ευρώ το μήνα!!! Όταν αυτά συμβαίνουν στην Γερμανία μπορεί κανένας να καταλάβει τι θα συμβεί στην Ελλάδα που ήδη ζει στιγμές των δεκαετιών του ’50 και του ’60 με μετανάστευση των νέων, σπίτια χωρίς ρεύμα, ανθρώπους που τρέφονται από τα σκουπίδια…
Οι καπιταλιστές, είτε Έλληνες είτε ξένοι, δεν πρόκειται να φέρουν κανενός είδους πραγματική ανάπτυξη και ευημερία. Αυτό που βασικά τους ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι να πετύχουν ένα στρατηγικό πλήγμα στα πιο ισχυρά εργατικά κινήματα της νότιας Ευρώπης, να τα τσακίσουν και να γυρίσουν το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα ένα αιώνα πίσω. Βασικό τους όπλο σε αυτή την προσπάθεια είναι η απουσία σοβαρής και μαζικής επαναστατικής εναλλακτικής λύσης.
Περιμένουν βέβαια κοινωνικές εκρήξεις κι εξεγέρσεις για τις οποίες προετοιμάζονται ενισχύοντας τις δυνάμεις καταστολής. Αποθρασύνονται όμως γιατί τους δίνει αέρα στα πανιά η έλλειψη μιας Αριστεράς που να απειλεί πραγματικά το σύστημα.
Μιας Αριστεράς που να δίνει πολιτική προοπτική και αυτοπεποίθηση στο κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας. Με θέσεις και προτάσεις που να ανατρέπουν την εξουσία του κεφαλαίου σε όλους τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, κοινωνικοποιώντας την παραγωγή και τις τράπεζες. Που να αρνείται να αναγνωρίσει και να πληρώσει τα χρέη που μας φόρτωσαν οι τραπεζίτες τοκογλύφοι και τα κυβερνητικά τσιράκια τους. Που να είναι διεθνιστική, παλεύοντας, μαζί με τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης, ειδικά του νότου, για τα κοινά προβλήματα και για την προοπτική του Ενωμένης Σοσιαλιστικής Ευρώπης αντί της Ευρώπης των καπιταλιστών, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων.
