Του Δημήτρη Καρά
Τους τελευταίους 9 μήνες εργαζόμουν σε μια εταιρεία συσκευασίας βιολογικών προϊόντων στο Βοτανικό, με το όνομα «Γλυκιά Υγεία». Όπως γρήγορα φάνηκε, το όνομα της εταιρίας περιγράφει πολύ καλά το πώς νιώθουν οι εργοδότες μας μέσα στα κέρδη τους, αλλά δεν έχει και πολλή σχέση με την κατάσταση των εργατών.
Όταν έπιασα δουλειά μου είπαν πως η εργασία θα ήταν 12ωρη και 6ήμερη. Μετά από κάποιες μέρες υπέγραψα τη σύμβαση, χωρίς φυσικά να με αφήσουν να τη διαβάσω. Η δουλειά περιλαμβάνει κυρίως διαλογή των φρούτων και των λαχανικών και προετοιμασία για να συσκευαστούν από τις μηχανές. Πιάναμε δουλειά στις 6 ή στις 7 το πρωί και κατά τις 3 ο προϊστάμενος έδειχνε κάποιους από τους εργάτες λέγοντάς τους «εσύ σχολάς». Συνήθως αυτοί που τους επέτρεπαν να φύγουν ήταν οι έλληνες που προφανώς ο προϊστάμενος τους συμπαθούσε περισσότερο. Στην εταιρεία η πλειοψηφία είναι Ινδοί εργάτες με κάποιους Έλληνες και Αλβανούς.
Εγώ, όταν ξεκίνησα να δουλεύω υπερωρίες άρχισα να βλέπω τι πραγματικά συνέβαινε εκεί. Η εργασία ήταν ήλιο με ήλιο στην κυριολεξία. Πιάναμε δουλειά απ’ το πρωί και τελειώναμε το βράδυ στις 7, 8, στις 9 ή ακόμα πιο αργά, ανάλογα με το φόρτο εργασίας. Για κάποιες μέρες την άνοιξη, μάλιστα, είχαμε ωράριο 7πμ-2.30πμ της άλλης μέρας. Μετά τις 3μμ ίσχυε και πάλι το αυθαίρετο της διεύθυνσης. Αν συμπαθούσαν κάποιον εργάτη τον άφηναν να φύγει την ώρα που ζητούσε αυτός. Σε άλλη περίπτωση έπρεπε να υπομένουν τα εξαντλητικά ωράρια συνεχούς εργασίας με μόνο ένα μισάωρο διάλειμμα στις 12 το μεσημέρι.
Η ίδια κατάσταση ίσχυε με τα ρεπό. Το εθελοντικό της εργασίας το σαββατοκύριακο είχε ξεχαστεί για την μεγάλη πλειοψηφία των εργατών, έτσι οι Ινδοί εργάτες έπαιρναν ρεπό μόνο καθημερινές μιας και η διεύθυνση τους επέβαλλε την εργασία τα σαββατοκύριακα. Οι λόγοι που οι εργάτες δέχονταν αυτό το άθλιο εργασιακό καθεστώς είναι πολλοί, καταρχήν ο φόβος της απόλυσης και της ανεργίας όπως και γενικότερα ο φόβος να αντισταθούν στη διεύθυνση αλλά και η ανάγκη για περισσότερα χρήματα, μιας και ο μισθός του 8ωρου δεν «φτάνει ούτε για τα τσιγάρα» ενός οικογενειάρχη, πόσο μάλλον ενός μετανάστη που στέλνει λεφτά και στο εξωτερικό.
Δεν έλειπαν καθόλου οι διακρίσεις στο είδος της δουλειάς. Για παράδειγμα, εργαζόμενοι που δεν άρεσαν στον υπεύθυνο, είτε λόγω του ότι δεν μιλούσαν καλά ελληνικά, είτε επειδή είχαν κάνει κάποιο λάθος στη δουλειά, συνήθως τους έστελναν καθημερινά για να πετάξουν τα σκουπίδια της εταιρείας. Κάποιες φορές τρία άτομα γεμίζαμε από έναν οικοδομικό κάδο ο καθένας με σάπια φρούτα και λαχανικά, μέσα στον ήλιο, χωρίς μάσκες ή καπέλα. Υπήρχαν περιπτώσεις που εργάτες πήγαν να λιποθυμήσουν από αυτή τη δουλειά.
Σε όλο αυτό το χάος οι εργάτες είχαν και να υπομείνουν τις αναλαμπές του διευθυντή για εντατικοποίηση της ήδη ανυπόφορης δουλειάς, σπάσιμο σε βάρδιες χωρίς να γίνουν προσλήψεις κλπ. Βλέπετε η εργοδοσία ήθελε και να μην κάνει προσλήψεις για να βγαίνει η δουλειά στο 8ωρο και να μη δίνει τόσα λεφτά για υπερωρίες. Έτσι προσπάθησε να παίξει με το μόνο λόγο που οι εργαζόμενοι παρέμεναν στη δουλειά, την πληρωμή των υπερωριών. Για 2 απανωτούς μήνες καθυστέρησε την πληρωμή των υπερωριών (που ούτως ή άλλως δίνονται μαύρα-χωρίς κατάσταση). Και τις 2 φορές η απάντηση ήταν στάσεις εργασίας, στις οποίες μαζί με άλλους συναδέλφους πρωτοστάτησα.
Από τότε, πέρα από τα καλέσματα στο γραφείο που έγιναν σε διαφόρους μας, είτε για να μας προτείνουν ατομικές αυξήσεις για να μην ξαναγίνει απεργία, είτε για να μας απειλήσουν, άρχισαν τα πειθαρχικά μέτρα. Τέτοιο μέτρο ήταν για παράδειγμα το «όποιος δεν είναι στη δουλειά στις 7 παρά 1 απολύεται». Στις 12 Σεπτέμβρη ο προϊστάμενος μας είπε ότι με εντολή του διευθυντή θα αναφέρεται και θα απολύεται όποιος εργάτης πιει καφέ ή καπνίσει σε οποιοδήποτε χώρο της εταιρείας. Αυτά τα μέτρα δεν είχαν σκοπό ούτε την προστασία των εργαζομένων, ούτε των προϊόντων, αλλά καθαρά την πειθάρχηση των εργατών στις ορέξεις της εργοδοσίας. Ούτως ή άλλως στελέχη και εργάτες κάπνιζαν σε όλους τους χώρους.
Αρνήθηκα να υπακούσω στα μέτρα και έτσι στις 15/9 απολύθηκα, όχι γιατί κάπνισα αλλά γιατί δεν πειθάρχησα στην διάλυση των δικαιωμάτων μας, στο να μας χειρίζονται σα να είμαστε ένοικοι σωφρονιστικού ιδρύματος. Γιατί τελικά πίσω από όλα αυτά κρύβεται η ακόρεστη δίψα των εργοδοτών για κέρδος και των εκάστοτε διευθύνσεων για άσκηση εξουσίας σε όλους τους εργαζόμενους. Και αυτά δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα.
Την Πέμπτη 25/9 έγινε διαμαρτυρία έξω από το εργοστάσιο από μέλη του "Ξ" και του ΣΥΡΙΖΑ, αφού είχε προηγηθεί καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας. Μας αντιμετώπισαν εριστικά και με απειλές τραμπουκισμών, αλλά η θετική ανταπόκριση των πρώην συναδέλφων μου καθώς και των εργαζομένων γειτονικών πρακτορείων και εργοστασίων μας βοηθάει να συνεχίσουμε. Όχι μόνο για να επαναπροσληφθώ αλλά και για να καλυτερέψει το εργασιακό καθεστώς στην «Γλυκιά Υγεία».
