Δουλεύω τέσσερα χρόνια σε ιδιωτικό βρεφονηπιακό σταθμό. Είναι το αντικείμενο που αγαπώ και σπούδασα. Δυστυχώς οι συνθήκες εργασίας είναι εντελώς απαράδεκτες.
Σχεδόν όλες οι παιδαγωγοί που εργαζόμαστε στον ιδιωτικό τομέα υποφέρουμε. Κατά κανόνα εργαζόμαστε με συμβάσεις έργου προκαθορισμένου χρόνου, που ανανεώνονται πολλές φορές κατά τη διάρκεια του έτους. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που κλείνει ο παιδικός σταθμός είμαστε άνευ αποδοχών, λήξη σύμβασης δηλαδή και ξανά ανανέωση κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι. Χωρίς να μπορούμε να κατοχυρώσουμε και να απαιτήσουμε νόμιμα εργασιακά δικαιώματα, π.χ. άδειες, επιδόματα, αυξήσεις.
Στην πλειοψηφία οι παιδικοί σταθμοί λειτουργούν πλέον ως χώροι στάθμευσης παιδιών, άρα είναι πολλές ώρες ανοιχτοί. Φυσικά είναι δεδομένο ότι στη σύγχρονη εποχή εργάζονται και οι δυο γονείς, άρα η μόνη λύση είναι ο παιδικός σταθμός για κάλυψη της ανάγκης φύλαξης και γνώσης.
Οι εργοδότες εκμεταλλεύονται την ευαισθησία της εργαζόμενης στο σταθμό, γιατί υπάρχει ευαισθησία σε όσες διάλεξαν το συγκεκριμένο επάγγελμα συνειδητά.
Η περίπτωση μου είναι χαρακτηριστική και τραγική. Δουλεύω από τις 6.30 το πρωί ως τις 17.30 το απόγευμα συνεχόμενα, χωρίς διάλειμμα. Αμείβομαι με 638 ευρώ μετά από 4 χρόνια στον ίδιο εργοδότη, για όλες αυτές τις ώρες. Βάσει της συλλογικής σύμβασης εργασίας που υπογράφηκε θα έπρεπε να πληρώνομαι τουλάχιστον 694,99 καθαρά, χωρίς το επίδομα τριετίας, χωρίς επίσης να υπολογίσω τις υπερωρίες, χωρίς τις νόμιμες αυξήσεις κάθε χρόνο, χωρίς το επίδομα σπουδών.
Εδώ παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από τη σύμβαση εργασίας που έχω υπογράψει : «ο εργοδότης διατηρεί το δικαίωμα να λύσει νόμιμα τη σύμβαση αυτή και πριν από τη λήξη της παραπάνω ημερομηνίας, ένεκα γενικά και αντικειμενικά σπουδαίου λόγου όπως π.χ. παράβαση των εντολών της διεύθυνσης από την εργαζόμενη, πλημμελή άσκηση καθηκόντων, ανάρμοστη συμπεριφορά εντός και εκτός του σχολείου όταν συμμετέχει σε δραστηριότητες που αφορούν το σχολείο, την συμπεριφορά προς τη διεύθυνση, τους συναδέλφους και τον κοινωνικό περίγυρο».
Συνειδητά περιέχει ασάφειες η εν λόγω σύμβαση, ώστε πάντα να τρέμει η εργαζόμενη να μην υποπέσει σε λάθος και δυσαρεστήσει τη διεύθυνση με τα ανάλογα αποτελέσματα. Για παράδειγμα μπορεί να έχω έρθει σε διαμάχη με την διεύθυνση για κάποιο λόγο και η διεύθυνση να προφασιστεί πως συμπεριφέρθηκα βίαια στα παιδιά για να με απολύσει.
Όπως καταλαβαίνετε, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες είναι πολύ δύσκολο να αναπτυχθεί συνδικαλιστική δραστηριότητα, έτσι και αλλιώς υπάρχει πάντα ο φόβος της απόλυσης…
Α.Β.
