Του Νίκου Ρεμούνδου
3 χρόνια συμπληρώθηκαν από την έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντα. Και η τελευταία απόπειρα να πέσει επιτέλους η αυλαία με τον "οδικό χάρτη", είναι ήδη στο κενό. Οι συνεχιζόμενες δολοφονικές επιθέσεις του ισραηλινού στρατού ενάντια σε ηγετικά στελέχη της Χαμάς οδήγησαν την εκεχειρία σε κατάρρευση και τις συνομιλίες σε αδιέξοδο.
Απέτυχε ο ισραηλινός στρατός
Η πρωτοβουλία του Μπους για τον "οδικό χάρτη" (με την σύμφωνη γνώμη του ΟΗΕ, της Ε.Ε. και της Ρωσίας) επιβλήθηκε στις ΗΠΑ για δύο λόγους.
Πρώτα για να στηρίξουν τον Σαρόν. Γιατί ο ισραηλινός στρατός, παρά τις δολοφονίες, τους τραυματισμούς, τις συλλήψεις χιλιάδων παλαιστινίων και την ανακατάληψη των παλαιστινιακών περιοχών στη Δ.Όχθη και την Γάζα, απέτυχε να πνίξει την παλαιστινιακή αντίσταση, που συνεχίζεται.
Έτσι οι υποσχέσεις του Σαρόν πως θα προστατεύσει τους ισραηλινούς από τις παλαιστινιακές επιθέσεις αποδείχθηκαν ψεύτικες. Την ίδια ώρα, που η βαθιά οικονομική κρίση και τα σκληρά μέτρα λιτότητας έχουν σπρώξει τους ισραηλινούς εργαζόμενους σε μαχητικές κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση τους.
Δεύτερο, για να αποσυμφορηθεί το εκρηκτικό μείγμα που συσσωρεύτηκε στην Μ.Ανατολή μετά την στρατιωτική κατοχή στο Ιράκ, με κάποιου είδους συμφωνία για το παλαιστινιακό. Έτσι ο Μπους και ο Σαρόν αναγκάστηκαν να ξαναδοκιμάσουν να βάλουν την Παλαιστινιακή Αρχή να αφοπλίσει και να διαλύσει τις ένοπλες ισλαμικές οργανώσεις που συνεχίζουν να αντιστέκονται, μέσω μιας συμφωνίας για τον "οδικό χάρτη" (έχουμε γράψει σε παλιότερα τεύχη για το τι πρόβλεπε ο "οδικός χάρτης").
Επειδή όμως ο Αραφάτ είχε επανειλημμένα αποτύχει να καταστείλει την Ιντιφάντα και τους ισλαμιστές, παρά τη συμφωνία του και με τη συνθήκη του Όσλο και με τον "οδικό χάρτη", τον απομόνωσαν και επέβαλλαν πρωθυπουργό τον Μαχμούτ Αμπάς.
Δεν θέλουν ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος
Ωστόσο ο "οδικός χάρτης" είναι μια πολύ χειρότερη για τους παλαιστίνιους εκδοχή της συνθήκης του Όσλο και έτσι δεν μπόρεσε να πείσει τον παλαιστινιακό λαό, παρά την συγκατάθεση του Αραφάτ και του Αμπάς.
Την ίδια ώρα ο Σαρόν δεν είναι διατεθειμένος να κάνει ουσιαστικές παραχωρήσεις στους παλαιστίνιους, γιατί αισθάνεται ότι τώρα έχει το πάνω χέρι. Στρατιωτικά προέκτεινε τις δυνάμεις του σε παλαιστινιακές περιοχές κι έχει την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ.
Προχώρησε έτσι μόνο στην μερική αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από τα κατεχόμενα και υποσχέθηκε, μετά από πίεση, να απελευθερώσει 500 παλαιστίνιους κρατούμενους από τους 7.000 που κρατούνται παράνομα. Στην πραγματικότητα όμως ο ισραηλινός στρατός μπαινοβγαίνει όποτε θέλει στις παλαιστινιακές περιοχές και οι 500 κρατούμενοι δεν απελευθερώθηκαν ποτέ, με τη δικαιολογία των νέων επιθέσεων αυτοκτονίας της Χαμάς.
Ο Σαρόν επιπλέον αρνείται να σταματήσει την κατασκευή του τείχους του αίσχους, που θα ‘χει μήκος 370 χιλιομέτρων και θα διαιρεί τα παλαιστινιακά εδάφη, καθώς και την παραπέρα εξάπλωση των ισραηλινών εποίκων στη Δ.Όχθη και την Γάζα.
Η κυβέρνηση του Ισραήλ και η άρχουσα τάξη που την στηρίζει δεν πρόκειται να αποδεχθούν ποτέ με τη θέληση τους ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Θα μπορούσαν να δεχθούν μόνο ένα ελεγχόμενο ψευτο-κρατίδιο που θα εξαρτάται στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά από το Ισραήλ.
Σε αποτυχία οδηγείται ο εκλεκτός των ΗΠΑ, Αμπάς
Ο Μπους και ο Σαρόν θα ήθελαν πολύ να πετύχει ο Μαχμούτ Αμπάς ν’ αφοπλίσει και να διαλύσει τις ισλαμικές οργανώσεις και γι’ αυτό τον στηρίζουν οικονομικά και πολιτικά.
Η πλήρης όμως άρνηση τους να κάνουν ουσιαστικές παραχωρήσεις στους παλαιστίνιους υπονομεύει αποφασιστικά τον Αμπάς, που τελικά φαίνεται στα μάτια του παλαιστινιακού λαού σαν ο άνθρωπος των αμερικανών και του Ισραήλ. Έτσι, δεν έχει ούτε το πολιτικό κύρος, ούτε τις απαραίτητες δυνάμεις για να επιβληθεί, μια και οι ισραηλινοί έχουν ήδη διαλύσει την Παλαιστινιακή Αρχή που έφτιαξε ο Αραφάτ.
Ο ίδιος ο Αραφάτ ελίσσεται απεγνωσμένα για να σωθεί πολιτικά και πραγματικά. Έτσι επιχειρεί να χτίσει ξανά το προφίλ του αξιόπιστου συνομιλητή των Μπους και Σαρόν, βάζοντας στην σκιά του τον Αμπάς.
Υπάρχει λύση
Ο παλαιστινιακός και ο ισραηλινός λαός δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν ούτε από τον "οδικό χάρτη" του Μπους, ούτε από τις ψεύτικες υποσχέσεις και μανούβρες των ηγετών τους.
Την ίδια ώρα η πολιτική των φανατικών ισλαμικών οργανώσεων, ξοδεύει το πιο ηρωικό κομμάτι των παλαιστίνιων μαχητών στις επιθέσεις αυτοκτονίας μαζί με αθώους και άοπλους ισραηλινούς πολίτες, γυναίκες και παιδιά. Έτσι εντείνεται η καχυποψία, η περιχαράκωση και οι διαχωριστικές γραμμές. Και τελικά καταφέρνουν να ενισχύουν αντί να αδυνατίζουν τους ορκισμένους εχθρούς τους, τον Σαρόν και την ισραηλινή άρχουσα τάξη.
Στην πραγματικότητα μόνο η κοινή δράση του ισραηλινού και του παλαιστινιακού λαού μπορεί να σταματήσει την αιματοχυσία και να βάλει τέλος στα καυτά προβλήματα της περιοχής. Για να γίνει αυτό δυνατό πρέπει οι δύο λαοί αντί να πολεμάνε ο ένας τον άλλο, να πολεμήσουν από κοινού αυτούς που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτά τα προβλήματα, τους ιμπεριαλιστές και τις άρχουσες τάξεις τους.
Να αγωνιστούν για μια σοσιαλιστική Παλαιστίνη κι ένα σοσιαλιστικό Ισραήλ, στα πλαίσια μιας εθελοντικής και δημοκρατικής σοσιαλιστικής ομοσπονδίας της Μ.Ανατολής, που θα βάλει οριστικό τέλος στην αιματοχυσία και την φτώχεια.
