Οι διώξεις και η τρομοκρατία καλά κρατούν στα σχολεία, καθώς οποιαδήποτε ενέργεια που δεν ταιριάζει με αυτά που απαιτεί το σύστημα, είτε πρόκειται για την αποχή από τη διαδικασία της αξιολόγησης, είτε για την ανάδειξη μια μαθητικής ζωγραφιάς για την Παλαιστίνη, τιμωρείται.
Εδώ και μήνες έχει ξεκινήσει μια διαδικασία συνδικαλιστικών και άλλων διώξεων εκπαιδευτικών οι οποίοι οδηγούνται σε πειθαρχικά συμβούλια και απειλούνται ακόμη και με απόλυση για μια σειρά «παραπτώματα». Κάποιοι από αυτούς διώκονται για την άρνησή τους να συμμετάσχουν στην αξιολόγηση, εφαρμόζοντας τις αποφάσεις των συνδικαλιστικών τους οργάνων που έχουν κηρύξει απεργία – αποχή διαρκείας από τη διαδικασία.
Άλλοι παραπέμπονται για τη συμμετοχή τους σε κινητοποιήσεις οι οποίες αφορούν εκπαιδευτικά ζητήματα, για συμμετοχή στις συγκεντρώσεις της επετείου της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου κατά τη διάρκεια των λοκντάουν, αλλά και για «κακόβουλη κριτική της προϊσταμένης αρχής» γιατί άσκησαν κριτική στο υπουργείο παιδείας, το οποίο ενθαρρύνει πλήρως τις συνδικαλιστικές διώξεις δασκάλων και καθηγητών. Χαρακτηριστικό του μένους ενάντια στους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς, είναι και το γεγονός ότι ανάμεσα στους διωκόμενους βρίσκεται ένας δάσκαλος ο οποίος έχει στο μεταξύ συνταξιοδοτηθεί!
Η προσπάθεια τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών δεν είναι κάτι καινούριο, ωστόσο το τελευταίο διάστημα εντείνεται με κάθε πιθανή και απίθανη αφορμή. Ολόκληρος ο Σύλλογος Διδασκόντων του Ειδικού Νηπιαγωγείου Πειραιά, καλείται σε ΕΔΕ γιατί τόλμησε να μιλήσει για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν τα παιδιά του σχολείου εξαιτίας των ελλείψεων ειδικών παιδαγωγών και ειδικού βοηθητικού προσωπικού. Πρόκειται για ένα νηπιαγωγείο στο οποίο υπάρχουν δεκαεννέα παιδιά με ειδικές ανάγκες και μόλις μία εργαζόμενη ειδικευμένη, που να μπορεί να ανταποκριθεί στη φροντίδα τους! Ωστόσο, αυτοί που διώκονται είναι οι εκπαιδευτικοί που ανέδειξαν τους κινδύνους από αυτή την κατάσταση με εντολή της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά.
Ανάμεσα σε άλλα, οι εκπαιδευτικοί αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους:
Δεν είναι ευθύνη του ΥΠΑΙΘΑ (και των κρατικών Οργάνων), ότι το σχολείο λειτουργεί με μόνο μια συνάδελφο ΕΒΠ, την στιγμή που υπάρχουν 19 παιδιά με Ειδικές Ανάγκες, εκ των οποίων παραπάνω από τα μισά με πάνα;
Δεν είναι επικίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα αλλά και την υγεία των παιδιών, να μην υπάρχει το απαραίτητο προσωπικό για να παρέχει την κατάλληλη φροντίδα ή να τα συνοδεύσει στην τουαλέτα;
Τι πρέπει να κάνουν οι εκπαιδευτικοί όταν οι γονείς ανησυχούν για την ασφάλεια και την υγεία των παιδιών τους; Οφείλουν να τους ενημερώνουν για την ελλιπή στελέχωση του σχολείου ή πρέπει να κρύβουν τα προβλήματα «κάτω από το χαλί» και με λόγια παρηγοριάς να κατευνάζουν τις δικαιολογημένες αντιδράσεις τους;
Το Υπουργείο Παιδείας μάλλον πιστεύει ότι οφείλουν να κουκουλώνουν τα προβλήματα!
Το θέατρο του παραλόγου δεν σταματάει εκεί. Πρόσφατα η Ελευθερία Παλαιστίδου, δασκάλα στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Ταύρου, κλήθηκε σε έγγραφη απολογία γιατί ανάρτησε σε χώρο του σχολείου μια ζωγραφιά των μαθητών της. Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη ζωγραφιά (η οποία στόλισε το σχολείο στις 21 Σεπτέμβρη, παγκόσμια ημέρα ειρήνης) ήταν ότι τα παιδιά είχαν γράψει με μεγάλα κόκκινα γράμματα το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Όπως φαίνεται από ένα ακόμη εξοργιστικό περιστατικό, η αλληλεγγύη σε έναν λαό που εξοντώνεται μαζικά με ασταμάτητους βομβαρδισμούς, σφαίρες, πείνα, που ισοπεδώνονται τα σχολεία και τα νοσοκομεία του, αποτελεί κακό μήνυμα για τους μαθητές και οι δάσκαλοι που την ενθαρρύνουν πρέπει να απολογούνται.
Ο αυταρχικός κατήφορος κυβέρνησης και Υπουργείου Παιδείας δεν φαίνεται να έχει τέλος. Όπως φαίνεται, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν εκπαιδευτικούς πειθαρχημένους, που να μην κινητοποιούνται, και βέβαια να δίνουν το ίδιο παράδειγμα στους μαθητές και τις μαθήτριές τους. Η αλληλεγγύη προς τους διωκόμενους εκπαιδευτικούς πρέπει να γίνει υπόθεση ολόκληρου του εκπαιδευτικού κινήματος, αλλά και των εργαζομένων και της κοινωνίας συνολικά.
