Το άρθρο σε pdf εδώ
Το πακέτο των αλλαγών για τα πανεπιστήμια που ανακοίνωσε η Α. Διαμαντοπούλου (23/10, Σύνοδος Πρυτάνεων στο Ρέθυμνο) έχει ένα και μόνο στόχο. Την οριστική διάλυση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και την παράδοση της στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου. Τα μέτρα αυτά αποτελειώνουν ότι άφησε «στη μέση» ο νόμος – έκτρωμα της Γιαννάκου και στο βαθμό που περάσουν θα μετατρέψουν την γνώση από δικαίωμα σε εμπόρευμα και το πανεπιστήμιο από δημόσιο ίδρυμα σε ιδιωτική εταιρία.
Από τη δική μας πλευρά, για να υπερασπιστούμε αυτό που οι προηγούμενες γενιές κατάκτησαν με αγώνες και αίμα θα πρέπει να κατεβούμε σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει εύκολα πίσω. Γιατί αυτά τα μέτρα υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου ελληνικού και ξένου κεφαλαίου που εδώ και καιρό θέλει να βάλει χέρι και στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση.
Για αυτό και η απάντησή μας πρέπει να έχει ανάλογη ένταση με την επίθεση που δεχόμαστε. Ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα με χιλιάδες στους δρόμους και μαζικές καταλήψεις είναι απαραίτητο σαν το πρώτο βήμα. Χρειάζονται παράλληλα συντονισμένες κινητοποιήσεις μεταξύ φοιτητών, εκπαιδευτικών και μαθητών δηλαδή πανεκπαιδευτικό μέτωπο. Χρειάζονται κοινοί αγώνες με τους υπόλοιπους εργαζόμενους που παλεύουν ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης. Χρειάζονται δημοκρατικά και λειτουργικά συντονιστικά για να μπορέσουν να οργανώσουν αυτό τον αγώνα μας.
Μείωση της κρατικής χρηματοδότησης – Είσοδος του ιδιωτικού κεφαλαίου στις σχολές
Ας δούμε τα βασικά σημεία των αλλαγών όπως παρουσιάστηκαν στο «κείμενο διαβούλευσης» της Διαμαντοπούλου:
Α. Η χρηματοδότηση στους ιδιώτες, η διαχείριση στους μάνατζερ
«Η πλήρης διαχείριση των οικονομικών των Ιδρυμάτων… περιέρχεται στα ίδια τα Ιδρύματα» (Σελ.15)
Η έννοια της «οικονομικής αυτοτέλειας» επαναλαμβάνεται πολλές φορές στο κείμενο διαβούλευσης και είναι κλειδί για τις αλλαγές. Στην πράξη, αυτό που εννοεί η κυβέρνηση (και το συναντάμε σε αρκετά πανεπιστήμια στο εξωτερικό) είναι ότι υπεύθυνο για να βρει τους απαραίτητους πόρους για τη λειτουργία του θα είναι κάθε πανεπιστημιακό ίδρυμα και όχι η κυβέρνηση όπως προβλέπει και το άρθρο 16 του Συντάγματος. Το κράτος θα καλύπτει μόνο ένα μέρος των εξόδων των ιδρυμάτων.
«Για την ενθάρρυνση δωρεών…προτείνεται η απαλλαγή από τη φορολόγησή τους». (Σελ.15) και «Θεσμοθέτηση χορηγίας Εδρών…» σελ. 27
Καθώς τα κονδύλια για τα ΑΕΙ θα μειώνονται όλο και περισσότερο, τα πανεπιστήμια θα πρέπει να βρίσκουν άλλες πηγές χρηματοδότησης. Έτσι, θα απευθύνονται σε εταιρίες για δωρεές. Το πρόβλημα με την είσοδο των εταιριών στα πανεπιστήμια είναι ότι καμία εταιρία δεν θα χρηματοδοτήσει ένα ΑΕΙ αν δεν έχει να βγάλει από αυτό κέρδος. Και για να βγάλει κέρδος, θα προσπαθεί να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το περιεχόμενο των σπουδών, την έρευνα, τις προσλήψεις καθηγητών κ.α. και να τα στρέψει στην κατεύθυνση που την εξυπηρετεί (όπως γίνεται π.χ. στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Βρετανίας). Για παράδειγμα οι φοιτητές του πολυτεχνείου αντί να προωθούν την έρευνα πάνω σε τεχνολογίες φιλικές προς το περιβάλλον θα ασχολούνται με νέα μοντέλα βενζινοκινητήρων γιατί αυτό συμφέρει την αυτοκινητοβιομηχανία-χορηγό, οι φοιτητές της γεωπονίας αντί να εξελίσσουν τις «βιολογικές» μεθόδους καλλιέργειας ή κτηνοτροφίας θα ψάχνουν για νέες ορμόνες και φάρμακα που επιταχύνουν και αυξάνουν την παραγωγή γιατί έτσι επιτάσσει η εταιρία από την οποία εξαρτάται το πανεπιστήμιο κοκ.
«ένα μέρος της δημόσιας χρηματοδότησης κατανέμεται…στη βάση δεικτών ποιότητας». (Σελ. 16)
Κάποιοι από τους δείκτες που αναφέρονται στο κείμενο είναι οι «υποτροφίες με βάση ιδιωτικές δωρεές», «η αποδοτικότητα διαχείρισης επιπλέον εσόδων», «η αξιοποίηση πόρων του ιδρύματος» (Σελ.16). Καλές σχολές θα είναι όσες έχουν προσαρμόσει το πρόγραμμα σπουδών στις ανάγκες των εταιριών, όσες παράγουν και πουλάνε έρευνα στις ίδιες εταιρίες και άρα παίρνουν σε αντάλλαγμα «δωρεές», και όσες λειτουργούν ως «υγιείς επιχειρήσεις» με θετικούς ισολογισμούς. Ο «βαθμός» που θα παίρνει κάθε ΑΕΙ θα καθορίζει και το ύψος της κρατικής χρηματοδότησης που θα λαμβάνει. Έτσι θα δημιουργηθούν «καλά» πανεπιστήμια που θα παίρνουν υψηλότερα ποσά (π.χ. ΕΜΠ) και «κακά» πανεπιστήμια που θα παίρνουν ό,τι περισσέψει (π.χ. Φιλοσοφική, Πάντειο, ΑΕΙ της περιφέρειας κοκ).
«τα ιδρύματα χρηματοδοτούνται στη βάση αμοιβαία προγραμματικών δεσμευτικών συμφωνιών» (Σελ.15) «η πολιτεία οργανώνει ειδική υπηρεσία…για τη διαπραγμάτευση & υπογραφή προγραμματικών συμβάσεων» (Σελ.17)
Δηλαδή το Υπουργείο Παιδείας και η Κυβέρνηση παύουν να είναι υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούν επαρκώς τα δημόσια ιδρύματα. Το μέγεθος της χρηματοδότησης θα είναι ζήτημα προς «διαπραγμάτευση» ανάμεσα στην νέα «Ανεξάρτητη Αρχή» και κάθε ίδρυμα χωριστά. Ανά πάσα στιγμή η «Ανεξάρτητη Αρχή» μπορεί να περικόψει ή να σταματήσει την ροή της κρατικής χρηματοδότησης με οποιαδήποτε δικαιολογία, ή χωρίς καν αυτή!
«Ενθαρρύνουμε τις συνενώσεις τμημάτων» (Σελ. 19)
Στόχος των συνενώσεων είναι «περιορισμός των δαπανών» (Σελ.19). Σχολές, τμήματα ή και πανεπιστήμια που δεν ενδιαφέρουν την αγορά πιθανά να κλείσουν (πχ ανθρωπιστικές σπουδές κλπ). Από την άλλη η συνένωση ομοειδών σχολών (πχ Ψυχολογία Παντείου με το πρόγραμμα Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής) θα οδηγήσει είτε σε μικρότερο αριθμό εισακτέων είτε σε υποβάθμιση των σπουδών καθώς μεγαλύτερος αριθμός φοιτητών θα καλείται να σπουδάσει με λιγότερους καθηγητές, υποδομές και πόρους.
Β. Η διοίκηση στους ιδιώτες & μάνατζερ
«Το Συμβούλιο αποτελείται…και από εξωτερικά μέλη…που έχουν διακριθεί σε διάφορους τομείς» (Σελ. 11)
«Ο Πρύτανης επιλέγεται από το Συμβούλιο μετά από διεθνή πρόσκληση εκδήλωσης» (Σελ.12)
Το Συμβούλιο θα είναι το νέο ανώτατο όργανο διοίκησης κάθε ιδρύματος και ένα μέρος τουλάχιστον θα είναι διορισμένο, όπως άλλωστε και ο Πρύτανης. Και, αν βγάλουμε συμπέρασμα από τους σημερινούς συμβούλους του υπουργείου παιδείας μπορούμε να φανταστούμε πως θα στελεχωθούν τα όργανα αυτά. Με πρώην τραπεζίτες, υπουργούς παιδείας με ντοκτορά στην ιδιωτικοποίηση, στελέχη εταιριών ή «αγαπημένων» διεθνών οργανισμών… όπως ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κλπ. Επίσης αναπόφευκτα οι διάφοροι «χορηγοί» των πανεπιστημίων θα ζητήσουν να έχουν στις θέσεις διοίκησης και τους δικούς τους ανθρώπους για να είναι σίγουροι για την επένδυσή τους. Ποιος θα τους το αρνηθεί; Το νέο Συμβούλιο θα μοιάζει με το Διοικητικό Συμβούλιο μιας εταιρίας και ο Πρύτανης θα είναι ο διευθυντής, ο manager.
Τι θα κάνουν οι μάνατζερ στα πανεπιστήμια μπορούμε να το προβλέψουμε από τον τρόπο με τον οποίο αυτοί ήδη λειτουργούν στα δημόσια νοσοκομεία. Την προηγούμενη περίοδο επικεφαλής των δημόσιων νοσοκομείων μπήκαν πρώην… τραπεζίτες, χρηματιστές, στελέχη επιχειρήσεων κοκ οι οποίοι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει νοσηλεία, πόσο προσωπικό χρειάζεται για κάθε δουλειά, πότε μπαίνει σε κίνδυνο η υγεία των ασθενών κοκ. Το μόνο που ξέρουν να μετράνε είναι έσοδα και έξοδα. Με την ίδια λογική οι μάνατζερ στα ΑΕΙ θα είναι άνθρωποι που δεν θα έχουν καμία σχέση με την παιδεία και δεν θα έχουν ιδέα για τις πραγματικές ανάγκες των πανεπιστημίων σε προσωπικό, βιβλία, έξοδα εργαστηρίων κοκ. Γι’ αυτούς τα πάντα θα μετριούνται σαν κέρδη και ζημιές.
Γ. Και η φοιτητική μέριμνα στους ιδιώτες
Προβλέπεται ακόμη «ηλεκτρονική κάρτα για πρόσβαση στις υπηρεσίες του πανεπιστημίου», «η σίτιση και στέγαση αποκλειστικά σε συνεργασία με ιδιώτες» «νέο σύστημα υποτροφιών και δανείων…σε συνεννόηση με το τραπεζικό σύστημα» (Σελ. 18)
Πρόκειται για μια ωμή ανατροπή του δικαιώματος στις δωρεάν σπουδές. Η ηλεκτρονική κάρτα θα αφορά συγκεκριμένο και περιορισμένο αριθμό συγγραμμάτων, γευμάτων και μετακινήσεων. Για τη σίτιση και τη στέγαση θα πληρώνουμε από τη στιγμή που η συνεργασία δημοσίου με ιδιώτες γίνεται πάντα με σκοπό να εξυπηρετούνται οι δεύτεροι… Και αν δεν μας φτάνουν και οι οικογένειές μας δεν έχουν χρήματα για να μας στηρίξουν οικονομικά, θα πηγαίνουμε να παίρνουμε φοιτητοδάνειο με «ευνοϊκούς» (για ποιόν άραγε;) όρους από τις τράπεζες. Έτσι θα μαθαίνουμε από νωρίς στα χρέη…
Βεβαιώσεις σπουδών αντί για πτυχία – Ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων
Ή… Ευέλικτα πτυχία – Ευέλικτοι Εργαζόμενοι
Η δεύτερη μεγάλη ανατροπή μετά την χρηματοδότηση αφορά τη δομή των σπουδών και την ισχύ των πτυχίων.
«Βασική ακαδημαϊκή μονάδα είναι η σχολή» (Σελ.21) «Οι φοιτητές εντάσσονται στα επιμέρους προγράμματα σπουδών της Σχολής μετά το πρώτο έτος ανάλογα με τις επιδόσεις τους…» (Σελ. 22)
Μετά το πρώτο έτος εισαγωγής σε μια σχολή, κατόπιν εξετάσεων φυσικά, ο φοιτητής θα είναι αναγκασμένος να δώσει νέες εξετάσεις για να μπει σε κάποιο πρόγραμμα σπουδών. Έτσι τα φροντιστήρια θα μεταφερθούν και στο 1ο έτος των πανεπιστημίων. Το μέτρο όχι μόνο δεν χτυπά την παραπαιδεία αλλά την ενισχύει και την μεταφέρει και στο πανεπιστήμιο.
«η σχολή… αναθέτει στα τμήματα την οργάνωση ευέλικτα δομημένων προγραμμάτων σπουδών» (Σελ. 21) «…και προγραμμάτων σπουδών μονοετούς και διετούς διάρκειας» (Σελ.22) και «εφαρμόζεται πλήρως το ευρωπαϊκό Σύστημα Πιστωτικών Μονάδων» (Σελ.22).
Μέχρι σήμερα το ενιαίο πτυχίο που χορηγούσε κάθε τμήμα, λόγω του κοινού για όλους προγράμματος σπουδών, ήταν η βάση για την διεκδίκηση κοινών εργασιακών δικαιωμάτων από τους απόφοιτους – εργαζόμενους. Τα ευέλικτα προγράμματα σπουδών διαφορετικής διάρκειας το καθένα οδηγούν σε τίτλους με διαφορετική ισχύ. Στα 2 χρόνια bachelor, στα 4 (ή 5, 6 για Πολυτεχνεία, Ιατρικές κλπ) master κοκ. Αυτό θα οδηγήσει και σε διαφορετικούς μισθούς και δικαιώματα. Επιπλέον τα «ευέλικτα προγράμματα» δεν θα οδηγούν καν σε πτυχία πάνω σε κοινό γνωστικό αντικείμενο αλλά θα μπορούν να περιλαμβάνουν μια ανθολογία διαφορετικών κύκλων μαθημάτων, σεμιναρίων. Κάθε ένα, δύο χρόνια θα υπάρχουν εξετάσεις για το επόμενο επίπεδο. Φυσικά δεν θα τα καταφέρνουν όλοι. Σε όσους πετιούνται εκτός θα δίνεται κάποιου είδους «βεβαίωση σπουδών» η οποία φυσικά θα είναι άχρηστη. Που θα μπορεί να δουλέψει κάποιος που παρακολούθησε με επιτυχία τα γενικά μαθήματα των 2 πρώτων χρόνων της Ιατρικής για παράδειγμα; Η απάντηση θα είναι πήγαινε τώρα σε κάποιον άλλο «ευέλικτο» κύκλο σπουδών για άλλον ένα χρόνο, παρακολούθησε και ένα ακόμη σεμινάριο δια βίου μάθησης , επί πληρωμή φυσικά και ξαναπροσπάθησε να βρεις δουλειά. Ο νέος θα τρέχει από ευέλικτο πρόγραμμα σε σεμινάριο για να μαζέψει πιστωτικές μονάδες ώστε να φτιάξει όσο το δυνατόν καλύτερο ατομικό φάκελο προσόντων για να βρει δουλειά… Ευέλικτα προγράμματα σπουδών και διάσπαση των ενιαίων (4ετών, 5ετών ,6ετών πτυχίων) σημαίνει βεβαιώσεις σπουδών χωρίς αντίκρισμα, ατομικές συμβάσεις εργασίας και χειρότεροι όροι δουλειάς.
Εντατικοποίηση των σπουδών
Σε προηγούμενες δηλώσεις της, η Διαμαντοπούλου είχε ανακοινώσει μέτρα εντατικοποίησης των σπουδών όπως τα «προαπαιτούμενα» μαθήματα, η μείωση των εξεταστικών περιόδων και η καταγραφή απουσιών. Αυτές οι αλλαγές παραπέμπονται στους εσωτερικούς κανονισμούς των ιδρυμάτων.
– Τα υποχρεωτικά μαθήματα κάθε έτους (όλα ή στην πλειοψηφία τους) θα μπουν σε αλυσίδες. Έτσι για να εξεταστείς π.χ. στα «μαθηματικά ΙΙ» θα πρέπει πρώτα να έχεις περάσει τα «μαθηματικά Ι». Κι’ αν σ’ αυτή τη διαδικασία πετύχεις μερικούς καθηγητές που έχουν τη συνήθεια να κόβουν μεγάλους αριθμούς φοιτητών (φαινόμενο καθόλου σπάνιο), θα δίνεις και θα ξαναδίνεις το μάθημα, χωρίς να μπορείς να προχωρήσεις στα επόμενα της αλυσίδας, χάνοντας πολύτιμο χρόνο Βέβαια μπορεί να μην φτάσεις καν ως εκεί γιατί αν έχεις κάνει πχ πάνω από 3 απουσίες θα χάνεις το δικαίωμα να περάσεις το μάθημα. Έτσι το χρονικό όριο 2ν για την ολοκλήρωση των σπουδών (το είχε θεσμοθετήσει η Γιάννακου) δεν θα είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί και άρα να διαγράφεσαι από τη σχολή.
Ο Στόχος: Να εντατικοποιηθούν οι σπουδές σε τέτοιο βαθμό, που ο φοιτητής θα ασχολείται και θα αγχώνεται μόνο για τα μαθήματα και τις εξετάσεις και δεν θα έχει χρόνο, διάθεση και μυαλό για οτιδήποτε άλλο – ούτε για προσωπική ζωή ούτε για κριτική σκέψη και αμφισβήτηση αυτών που θέλουν να μας μάθουν. Για όσους δε από μας οι σπουδές υποχρεωτικά συνδυάζονται με εργασία γιατί το οικογενειακό εισόδημα δεν επαρκεί…bad luck.
Η μείωση του αριθμού των φοιτητών. Δεν είναι υπερβολή. Π.χ. στη Γερμανία, οι δυο βασικοί λόγοι για τους οποίους οι φοιτητές εγκαταλείπουν το πανεπιστήμιο χωρίς να πάρουν πτυχίο – αφορά το 30% των φοιτητών – είναι τα μαθήματα αλυσίδες σε συνδυασμό με το χρονικό όριο σπουδών και το κόστος των σπουδών.
Προτείνουμε:
1. Πλατιά ενημέρωση. Ειδικά των πρωτοετών φοιτητών για τις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση. Αυτό είναι κατ’ αρχήν ευθύνη των δυνάμεων της αριστεράς και κάθε αγωνιστή χωριστά (ανατυπώστε και αξιοποιείστε ελεύθερα αυτό το κείμενο…).
2. Μαζικές Γενικές Συνελεύσεις. Αυτό προϋποθέτει καλή προετοιμασία και ενημέρωση, στήριξη των ΓΣ από όλες τις δυνάμεις της αριστεράς. Η ηγεσία της ΠΚΣ (τώρα εμφανίζεται σαν ΜΑΣ) πρέπει να εγκαταλείψει τώρα το σαμποτάρισμα των ΓΣ. Μόνο μέσα από μαζικές ΓΣ μπορεί το φοιτητικό κίνημα να πάρει αγωνιστικές αποφάσεις.
3. Κοινές προτάσεις της αριστεράς. Σε αυτές τις συνελεύσεις οι δυνάμεις της αριστεράς οφείλουν να κατεβάσουν κοινές προτάσεις δράσης στο κίνημα. Μόνο έτσι μπορεί να καμφθεί το εμπόδιο της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ.
4. Συντονισμός με πανεπιστημιακούς. Ήδη σε μια σειρά από πανεπιστήμια έχουν γίνει κοινές συναντήσεις φοιτητών και καθηγητών που είναι διατεθειμένοι να παλέψουν. Οι συναντήσεις αυτές πρέπει να συνεχιστούν και να οδηγήσουν σε συντονισμένες κινητοποιήσεις φοιτητικών συλλόγων και συλλόγων των καθηγητών.
5. Πανεκπαιδευτικό Μέτωπο. Το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσε να είναι μια μέρα κοινής δράσης στην παιδεία με ταυτόχρονες καταλήψεις σε σχολές και σχολεία, απεργίες ή στάσεις εργασίας από όλους τους εκπαιδευτικούς και κοινά πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια. Στη συνέχεια χρειάζεται η δημιουργία κοινών πανεκπαιδευτικών συντονιστικών από εκπροσώπους όλων των στρωμάτων της παιδείας.
6. Συντονισμός με τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Καταρχήν με τους κλάδους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, αλλά και τους κλάδους που σχετίζονται με το αντικείμενο κάθε σχολής. Η Φιλοσοφική με τις ΕΛΜΕ, οι σπουδαστές νοσηλευτικής με τα σωματεία στην Υγεία κοκ. Για να γίνει αυτό χρειάζεται εκπρόσωποι των φοιτητών να προχωρήσουν σε συναντήσεις με σωματεία και ομοσπονδίες.
7. Ενημέρωση της κοινωνίας. Η στήριξη των φοιτητικών αγώνων από την κοινωνία είναι εντελώς απαραίτητη για να νικήσουμε. Γι’ αυτό χρειάζεται πλατιά ενημέρωση. Πρακτικά αυτό θα μπορούσε να γίνει με ενημερωτικές εξορμήσεις και μοίρασμα ανακοινώσεων στις γειτονιές γύρω από τις σχολές. Αυτό μπορεί εύκολα να οργανωθεί από τους φοιτητικούς συλλόγους και τα συντονιστικά.
8. Δημοκρατία στο κίνημα. Το κίνημα χρειάζεται συντονιστικά όργανα δημοκρατικά εκλεγμένα και ελεγχόμενα από κάθε ΓΣ γιατί μόνον έτσι τα συντονιστικά θα είναι πραγματικά λειτουργικά και δεν θα καπελωθούν από τη μια ή την άλλη παράταξη. Η εμπειρία του 2006-2007 είναι διδακτική. Αυτό σημαίνει κάθε ΓΣ να εκλέξει συγκεκριμένο αριθμό αντιπροσώπων για τα συντονιστικά (πόλης και πανελλαδικό) οι οποίοι θα έχουν την ευθύνη να μεταφέρουν τις αποφάσεις της συνέλευσης και να ψηφίζουν πάνω στις προτάσεις που θα κατατίθενται στα συντονιστικά. Κατόπιν θα είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτούν στις ΓΣ οι οποίες θα μπορούν να τους αλλάζουν αν δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
9. Ζωντανές καταλήψεις. Άδειες καταλήψεις δεν βοηθούν, αντίθετα απογοητεύουν. Για να είναι ζωντανές οι καταλήψεις χρειάζεται κάθε ΓΣ που αποφασίζει κατάληψη να αποφασίζει ταυτόχρονα και ένα πρόγραμμα συζητήσεων, εκδηλώσεων, εξορμήσεων ώστε όλοι οι φοιτητές να γνωρίζουν πως μπορούν να συμμετέχουν και να βοηθήσουν πρακτικά στον αγώνα.
10. Κλιμάκωση. Πολλοί φοιτητές είναι σήμερα διστακτικοί απέναντι σε προτάσεις για κατάληψη καθώς φοβούνται ότι χάνονται άσκοπα μαθήματα. Είναι προτιμότερο όμως να χάσουμε κάποια μαθήματα παρά το δικαίωμα μας στην δημόσια-δωρεάν παιδεία. Χωρίς ένα νέο κύμα μαζικών καταλήψεων όπως το 2006-2007 η κυβέρνηση δεν θα κάνει πίσω. Για αυτό χρειάζεται ένα σχέδιο κλιμάκωσης του αγώνα που να ξεκινά με μονοήμερες καταλήψεις, να προχωρά σε ολιγοήμερες και να οδηγεί σε καταλήψεις διαρκείας.
