Δήμος Ζωγράφου: Δυο λόγια για τον αθλητισμό και τις αθλητικές εγκαταστάσεις

Από το "Ξεκίνημα" Ζωγράφου
Υποψήφιοι του Ξεκινήματος στις δημοτικές εκλογές με το «Κίνημα στην Πόλη του Ζωγράφου» είναι η Ειρήνη Πλουμπίδη και ο Διονύσης Χρηστόπουλος

Η ανάγκη της κοινωνίας για αθλητισμό ποτέ δεν είχε τύχει σοβαρής αντιμετώπισης. Στα χρόνια όμως της κρίσης, ο αθλητισμός μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε πολυτέλεια. Για πολλούς από εμάς είναι ευτύχημα ότι έχουμε κοντά μας την πανεπιστημιούπολη και τον Υμηττό, πράγμα που μας επιτρέπει λίγο τζόκινγκ ή μια βόλτα ή πεζοπορία στο βουνό. Όμως αυτό σίγουρα δεν είναι αρκετό για την πλειοψηφία των συμπολιτών μας που αν θέλουν να αθληθούν είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν (ιδιωτικά ή δημοτικά γυμναστήρια, συλλόγους, να νοικιάσουν ένα 5Χ5 κ.α.).

Το αν οι σημερινές τιμές των γυμναστηρίων και των κολυμβητηρίων, οι συνδρομές των συλλόγων κοκ είναι «καλές» για την εποχή ή όχι μπορεί να είναι θέμα συζήτησης, όμως για τους ανέργους ή τους εργαζόμενους των 300 ή 400 δεν υπάρχει καμία συζήτηση: οι τιμές είναι απλά απαγορευτικές.

Πού μπορεί να πάει μια παρέα με μια μπάλα στου Ζωγράφου;

Πού μπορεί να αθληθεί ένας άνεργος, ένας χαμηλόμισθoς, τα παιδιά μιας οικογένειας που τα χρήματα κάθε μήνα μετά δυσκολίας φτάνουν για να καλύψουν τις βασικές βιοποριστικές ανάγκες;

Πού είναι το πρόβλημα; Στο γεγονός ότι οι ελεύθεροι χώροι άθλησης του Δήμου, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, έχουν παραχωρηθεί σε ιδιώτες ή σε συλλόγους που τους χρησιμοποιούν κατ’ αποκλειστικότητα ή τη μεγαλύτερη διάρκεια της μέρας.

Περιορισμένη ή καθόλου πρόσβαση των δημοτών με οικονομικά προβλήματα στους χώρους άθλησης του Δήμου

Για παράδειγμα, στο «μπασκετάκι» της Κοκκινοπούλου τοποθετήθηκαν λυόμενα κτίσματα για να στεγαστεί το δημοτικό σχολείο του Αγ. Θεράποντα (όσο αυτό επισκευαζόταν). Ο παρακείμενος χώρος έχει γίνει εδώ και χρόνια ιδιωτικό γήπεδο ποδοσφαίρου 5Χ5 το οποίο είναι προσβάσιμο στους πολίτες μόνο εφόσον δεν προπονείται κάποια ομάδα και με «ενοίκιο» 60€ την ώρα!

Ίδια είναι η τιμή και για τα 5Χ5 του Σαργκάνη στο πάρκο Γουδί, ενώ επί πληρωμή είναι βέβαια όλες οι αθλητικές δραστηριότητες στις εγκαταστάσεις του Σαργκάνη – η δε σύμβαση παραχώρησης του χώρου του πάρκου στο Σαργκάνη αποτελεί μια ολόκληρη κουβέντα από μόνη της.

Στο στάδιο Γρ. Λαμπράκη που βρίσκεται στον Αγ. Θεράποντα, το μόνο που είναι ελεύθερο για τους Δημότες που δεν ανήκουν σε αθλητικό σωματείο είναι ο στίβος.

Στα Ιλίσια, η δημοτική πισίνα είναι προσβάσιμη στους δημότες που δεν ανήκουν σε αθλητικό σύλλογο συγκεκριμένες ώρες και βέβαια επί πληρωμή, ενώ στα παρακείμενα γήπεδα αθλούνται μόνο οι αθλητές των συλλόγων.

Τα «μπασκετάκια» στη Γ. Παπανδρέου έχουν γίνει γήπεδα τένις – σε αυτά η ελεύθερη πρόσβαση των δημοτών περιορίζεται βασικά στα πρωινά και στις Κυριακές.

Τα δημοτικά γυμναστήρια συγχωνεύτηκαν σε ένα (αυτό στην Πολυφήμου & Λ. Παπάγου) με μηνιαία συνδρομή 25 ευρώ (20 για άνεργους – πολύτεκνους).

Το μόνο δημοτικό αθλητικό κέντρο που παραμένει περισσότερο ελεύθερο για τον κόσμο (σε σχέση με τα άλλα) είναι το Σ. Πέτρουλας στην Αγ. Ελένης (κοντά στο 1^ο-2^ο γυμνάσιο και λύκειο και το τέρμα του 608).

Με δυο λόγια, στο Δήμο μας η δυνατότητα για μαζικό λαϊκό αθλητισμό είναι από πολύ περιορισμένη έως ανύπαρκτη. Το γεγονός ότι καταδεικνύουμε το παραπάνω πρόβλημα, δεν σημαίνει ότι είμαστε ενάντια στους αθλητικούς συλλόγους και τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία. Αντίθετα, πάρα πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν σήμερα σοβαρά προβλήματα επιβίωσης.

Μείωση της κρατικής επιχορήγησης για τα ερασιτεχνικά σωματεία – γη και ύδωρ στα μεγάλα επαγγελματικά σωματεία

Το 2009 η κρατική επιχορήγηση που προβλεπόταν για τα ερασιτεχνικά σωματεία ήταν 187 εκ. ευρώ. Ένα ποσό που ήδη δεν κάλυπτε, σε καμία περίπτωση, τις πραγματικές ανάγκες των σωματείων. Σήμερα, μετά από 4 χρόνια μνημονιακής πολιτικής τα κονδύλια έχουν μειωθεί δραματικά και ανέρχονται μόλις στα 60 εκ. € ενώ πριν δυο μήνες (Μάρτης του 2014) η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέα περικοπή επιχορηγήσεων προς τις αθλητικές ομοσπονδίες.

Κι όμως την ίδια στιγμή το κράτος παρέχει στα μεγάλα επαγγελματικά σωματεία (κυρίως ΠΑΕ και ΚΑΕ) γη και ύδωρ διαγράφοντας υπέρογκα χρέη προς το δημόσιο, δίνοντας φοροαπαλλαγές, χτίζοντας γήπεδα των οποίων τη χρήση και τα κέρδη καρπώνεται ο ιδιοκτήτης της ομάδας κοκ. Εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες κάθε είδους βγάζουν τεράστια κέρδη από τον «αθλητισμό» – έναν αθλητισμό εμπόρευμα που θέλει την κοινωνία να βρίσκεται στη θέση του φανατισμένου οπαδού – τηλεθεατή.

Ο αθλητισμός πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κοινωνικό αγαθό

Ο αθλητισμός πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κοινωνικό αγαθό, προσβάσιμο σε όλους τους πολίτες. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο:

• αν το κράτος παρέχει στους πολίτες τις «βάσεις» για μαζικό κοινωνικό αθλητισμό: τις αθλητικές εγκαταστάσεις, τον εξοπλισμό, αλλά και θέσεις εργασίας εξειδικευμένου προσωπικού (γυμναστές, προπονητές, αθλίατρους, κοκ). Η πρόσβαση σ’ αυτές τις εγκαταστάσεις εννοείται πως πρέπει να είναι δωρεάν για τους πολίτες, αφού έτσι κι αλλιώς με τα δικά μας λεφτά, σαν φορολογουμένων, έχουν δημιουργηθεί.

• το κράτος πρέπει να χρηματοδοτεί τα ερασιτεχνικά σωματεία επαρκώς, έτσι ώστε οι προπονητές, γυμναστές, αθλίατροι, να αμείβονται αξιοπρεπώς και στην ώρα τους και οι αθλητές να μην χρειάζεται να πληρώνουν συνδρομή.

• την ίδια στιγμή τα ερασιτεχνικά σωματεία πρέπει να σταματήσουν να λειτουργούν σαν επιχειρήσεις και σαν μέσο ανάδειξης τοπικών και υπερτοπικών «παραγόντων» που κάνουν πολιτικές καριέρες στο όνομα της «προώθησης» της ομάδας.

Παράλληλα πρέπει να δημιουργηθεί στο Δήμο μας (όπως και στους άλλους Δήμους) Επιτροπή Αθλητισμού με τη συμμετοχή κοινωνικών φορέων (σχολικών επιτροπών, ΔΣ σωματείων, πρωτοβουλιών κατοίκων, συνδέσμων φιλάθλων κ.α.).

Οι Επιτροπές Αθλητισμού πρέπει:

• να καταρτίζουν προγράμματα μαζικού αθλητισμού με βάση της κοινωνικές ανάγκες από τις σχολικές ηλικίες ως την τρίτη ηλικία (π.χ. δωρεάν παιδικές ακαδημίες, προγράμματα για ανέργους, προγράμματα για ΑΜΕΑ, προγράμματα που βοηθούν κοινωνικές ομάδες με προβλήματα υγείας, κ.α.).

• να προγραμματίζουν τη χρήση των αθλητικών εγκαταστάσεων του Δήμου με τρόπο τέτοιο ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες τόσο των αθλητικών συλλόγων, των ερασιτεχνικών σωματείων κοκ, όσο και των υπόλοιπων δημοτών που θέλουν να αθληθούν.

Με αυτό τον τρόπο ερασιτεχνικός σωματειακός αθλητισμός και μαζικός κοινωνικός αθλητισμός λειτουργούν παράλληλα και ο ένας προς όφελος του άλλου.

Ένας από τους λόγους που τα γήπεδα και οι εγκαταστάσεις δεν είναι ανοιχτές για τους δημότες που δεν ανήκουν σε αθλητικά σωματεία ή συλλόγους είναι και η έλλειψη προσωπικού (υπαλλήλων του Δήμου) για τη φύλαξη τους κοκ. Μέχρι αυτές οι θέσεις εργασίας να καλυφθούν – που αποτελεί επιτακτικό αίτημα μας – οι επιτροπές αθλητισμού των δήμων θα μπορούσαν να εκλέξουν ομάδες «κοινωνικής διαχείρισης» των αθλητικών εγκαταστάσεων. Έτσι για παράδειγμα ομάδες πολιτών που θέλουν να αθλούνται σε αυτές τις εγκαταστάσεις μπορούν να αναλαμβάνουν να ανοίγουν συγκεκριμένες ώρες τα γήπεδα και τα στάδια για να αθλείται όλος ο κόσμος.

Ένα κίνημα για τον αθλητισμό

Παλεύουμε για ένα Δήμο ο οποίος μαζί με τους αθλούμενους, τους φιλάθλους, και γενικά την τοπική κοινωνία, θα μπει μπροστά σ’ ένα μαζικό κίνημα που θα διεκδικήσει όλα τα παραπάνω από την κυβέρνηση. Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να διεκδικήσει την αύξηση των κονδυλίων για την παιδεία, για τις κοινωνικές υπηρεσίες, και για όσα απαιτούνται για να καλυφθούν οι ανάγκες των δημοτών.

Αυτό βέβαια δεν πρόκειται να το κάνει καμία δημοτική αρχή που θα προκύψει από τις παρατάξεις που έχουν αποδεχτεί το πετσόκομμα των κονδυλίων και υπόσχονται απλά μια πιο «δίκαιη» μοιρασιά τους ή που ψάχνουν για «επενδυτές» που θα ‘ρθουν στου Ζωγράφου…

Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο μια αριστερή και μαχητική δημοτική αρχή η οποία θα συντονιστεί και θα παλέψει από κοινού με αντίστοιχες δημοτικές αρχές άλλων Δήμων που θα προκύψουν στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές.