Ιδρύθηκε τελικά η Δημοκρατική Αριστερά (ΔΑ) από τα πρώην στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ. Στα ιδρυτικά της μέλη και στελέχη συναντάμε εκτός από τα γνωστά στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας, «προσωπικότητες» όπως ο Λεωνίδας Κύρκος, πανεπιστημιακοί της ΑΡΣΗ (που ευθύνεται βασικά για τη σημερινή τραγική κατάντια της ΠΟΣΔΕΠ) και στελέχη της αυτοδιοίκησης που είχαν πρωταγωνιστήσει τα προηγούμενα χρόνια σε συμμαχίες με το ΠΑΣΟΚ.
Ποιος θα πληρώσει
τελικά την κρίση;
Επειδή όμως τα κόμματα δεν κρίνονται μόνο από τα πρόσωπα αλλά κυρίως από τις ιδέες τους, θα επιχειρήσουμε μια κριτική στις θέσεις της ΔΑ με βάση την Ιδρυτική της διακήρυξη και την αρθρογραφία των στελεχών της.
Ιδιαίτερα χτυπητό παράδειγμα για αριστερό κόμμα είναι η συχνή αναφορά στην ιδρυτική διακήρυξη στα «συμφέροντα του τόπου», για την ανάγκη για μια «πατριωτική στάση ευθύνης όταν η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο».
Εδώ βγάζει μάτι η απουσία οποιασδήποτε ταξικής ανάλυσης- ότι δηλαδή υπάρχει από τη μια η Ελλάδα του πλούτου και του κεφαλαίου και η Ελλάδα των εργαζομένων από την άλλη- που καταλήγει να οδηγεί σε έναν ιδιότυπο εθνικισμό. Και αυτές οι αναφορές δεν είναι τυχαίες. Για τη ΔΑ η κρίση είναι αποτέλεσμα «του πελατειακού κράτους» και της διαφθοράς για τα οποία όμως όλοι λίγο πολύ ευθυνόμαστε και όλοι λίγο-πολύ θα πρέπει να πληρώσουμε. Η εισφοροδιαφυγή και η κλοπή του μεγάλου κεφαλαίου μπαίνουν επομένως στο ίδιο τσουβάλι με κάποια επιδόματα «προνομιούχων υπαλλήλων».
Έτσι, από εκεί και πέρα το πρόγραμμα του κόμματος είναι γεμάτο αντιφάσεις: Ενώ κάνει κριτική στο Μνημόνιο δε θέτει ως στόχο την έξοδο της χώρας απ’ το μηχανισμό στήριξης. Ενώ κάνει κριτική στην κυβέρνηση, υιοθετεί μέρος των επιχειρημάτων της. Όταν δε αναγκάζεται να πάρει πιο συγκεκριμένες θέσεις, τότε τα παραδείγματα γίνονται ακόμα πιο χτυπητά.
Διαβάζουμε λοιπόν στην ομιλία του Θ. Λεβέντη στη Βουλή: «να γίνει τώρα συζήτηση για ένα εξορθολογισμό του συνολικού συστήματος όπως τον προώθησαν στην Σουηδία , στην Ιταλία, αλλά και τελευταία και στην Πολωνία και Λετονία. Βασική σύνταξη, με εισοδηματικά κριτήρια ή χωρίς, αλλά πάντως από την ίδια ηλικία για όλους. Αναλογική σύνταξη εξίσου ανταποδοτική για όλους».
Τι διαφορετικό προτείνει από την κυβέρνηση; Αφού αποδέχεται τη λογική της, αφού θεωρεί ώριμες τις αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις στις άλλες χώρες της ΕΕ, στη συνέχεια το συγκεκριμένο στέλεχος κάνει κριτική στο νομοσχέδιο σε δευτερεύοντα σημεία. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως στο κεντρικό για κάθε αριστερό κόμμα ερώτημα της περιόδου που είναι «ποιος θα πληρώσει την κρίση;» η ΔΑ δε δίνει ξεκάθαρη απάντηση και όπου επιχειρεί να το κάνει υπονοεί «όλοι από λίγο», αφού έχει καλέσει τους εργαζόμενους να αναγνωρίσουν το χρέος.
Με τέτοιες θέσεις όμως δεν έχει να προσφέρει τίποτα στο εργατικό κίνημα, δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούριο στην πολιτική πέρα από τις αναμασημένες ιδέες της παλιάς Σοσιαλδημοκρατίας που σήμερα σε περίοδο όξυνσης της επίθεσης του συστήματος φαντάζουν περισσότερο ουτοπικές από ποτέ.
Αν όλα αυτά συνδυαστούν με την πρόθεση τους να συνεργαστούν σε υπερκομματικά, ψηφοδέλτια συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ με «τοπικά κριτήρια» στις προσεχείς τοπικές εκλογές, τότε όλα συνηγορούν στο ότι το νέο κόμμα είναι μία από τα παλιά.
Και η στάση του ΣΥΝ
και του ΣΥΡΙΖΑ
Ως τώρα η ηγεσία του ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αντιδράσει με αμηχανία απέναντι στη ΔΑ. Απουσία πολιτικής κριτικής, συναισθηματικές μόνο αναφορές για τους «συντρόφους που φύγανε» και ισορροπίες προκειμένου να περιοριστεί η ζημιά στο εσωτερικό του ΣΥΝ.
Με τις ισορροπίες της προηγούμενης περιόδου όμως, ούτε ο ΣΥΝ απέφυγε τη διάσπαση ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ τη συρρίκνωση και την απογοήτευση χιλιάδων αγωνιστών.
Γι’ αυτό σήμερα υπάρχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει δυναμικά μπροστά πηγαίνοντας αποφασιστικά προς τα αριστερά. Πράγμα που σημαίνει την υιοθέτηση ενός ριζοσπαστικού, σοσιαλιστικού προγράμματος για την έξοδο από την κρίση, την αποφασιστική συμβολή του στην κλιμάκωση και οργάνωση των αγώνων και στο κάλεσμα προς την υπόλοιπη αριστερά (ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) για κοινή δράση και συνεργασία στις τοπικές εκλογές.
