Του Κυριάκου Χάλαρη
Η δίκη που διεξάγεται την τελευταία περίοδο στον Κορυδαλλό και αφορά τη συμμετοχή 5 κατηγορουμένων στον ΕΛΑ επιβεβαιώνει όλο και περισσότερο αυτούς που τη θεωρούσαν εξαρχής μια δικαστική φάρσα με προκαθορισμένο αποτέλεσμα.
Η παντελής έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων, η ανυπαρξία μαρτύρων, η αναξιοπιστία των περίφημων «αρχείων της Στάζι», η χρεωκοπία των «ντοκουμέντων» της αντιτρομοκρατικής έστρεψαν το δικαστήριο στο μοναδικό στοιχείο της δικογραφίας στο οποίο μπορεί να βασιστεί η κατηγορία: την κατάθεση της μάρτυρος κ. Κυριακίδου. Οι αλλεπάλληλες καταθέσεις της, όμως, οι οποίες αλληλοαναιρούνται, καταρρίπτοντας κάθε έννοια αξιοπιστίας. Την ίδια στιγμή το δικαστήριο όχι μόνο αρνείται να προβεί στα αυτονόητα, την άσκηση δηλαδή ποινικής δίωξης για ψευδορκία, αλλά δέχεται την κατάθεσή της ως το μοναδικό στοιχείο που προσκομίζει η κατηγορούσα αρχή.
Και αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στη στάση της προέδρου και των εισαγγελέων που έχουν καταργήσει στην πράξη το τεκμήριο της αθωότητας όπως και επίσης και στις αποκαλύψεις ότι οι προανακριτικές «αναγνωρίσεις» έχουν γίνει ατύπως με επισκέψεις της Αντιτρομοκρατικής στα σπίτια των μαρτύρων όπου υποδείχθηκε και το περιεχόμενο των καταθέσεων.
Η δίκη του ΕΛΑ, καταδικασμένη στη σιωπή από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και την απαγόρευση της τηλεοπτικής κάμερας, φαίνεται να είναι μια δίκη με προκαθορισμένο αποτέλεσμα, που θα βγάλει ενόχους χωρίς αποδείξεις και μάλιστα γρήγορα, πριν τους ολυμπιακούς αγώνες δηλαδή, ώστε να λειτουργήσει και διαφημιστικά για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» στην Ελλάδα.
Η απάντηση της αριστεράς πρέπει να είναι καταρχήν η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων απέναντι στους τρομονόμους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και την ίδια στιγμή η υπεράσπιση του δικαιώματος των κατηγορούμενων ως μέλη του ΕΛΑ σε μια δίκαιη δίκη και η καταγγελία της δικαστικής φάρσας του Κορυδαλλού.
Την ίδια ώρα όμως τα κόμματα και οι οργανώσεις που μιλούν στο όνομα του μαρξισμού οφείλουν να καταδικάζουν την ατομική τρομοκρατία και τις οργανώσεις που την εφάρμοσαν όπως ο ΕΛΑ και η 17Ν. Γιατί είναι η ατομική τρομοκρατία που αποπροσανατολίζει το κίνημα από τη μαζική δράση και που δίνει στο κράτος το πάτημα να εφαρμόζει τους τρομονόμους του. Η διέξοδος στα προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας δεν είναι ατομική και δεν μπορεί να αναζητηθεί στο όπλο του κάθε Κουφοντίνα παρά μόνο στη συλλογική μαζική πολιτική δράση των ίδιων των εργαζομένων.
