Του Νίκου Κανελλή
Την 1η Μαΐου ολοκληρώνεται και τυπικά η διαδικασία της διεύρυνσης της Ε.Ε., η οποία θα αποτελείται πλέον από 25 χώρες. Οι αστοί πολιτικοί σε όλες τις χώρες της -παλιάς και νέας- Ε.Ε. παρουσιάζουν τη διεύρυνση σαν μια πρόοδο προς το στόχο της "ισχυρής ευρωπαϊκής οικογένειας".
Παράλληλα σημαντικά κομμάτια των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων στις υπό ένταξη χώρες, βλέπουν την ένταξη στην Ε.Ε. σαν το μόνο δρόμο για να βγουν από τα αδιέξοδα, την κατάρρευση της οικονομίας και τη φτώχεια που τους έριξε η πτώση του σταλινισμού.
Αυτές όμως οι αυταπάτες των εργαζομένων των νέων χωρών θα εξανεμιστούν καθώς ο "θησαυρός" της Ενωμένης Ευρώπης γρήγορα θα αποδειχτεί "άνθρακας". Η οικονομική βοήθεια προς τις νέες χώρες θα συνοδεύεται από σκληρές νεοφιλελεύθερες αντεργατικές πολιτικές στα πλαίσια της συμφωνίας της Λισσαβόνα του 2000. Επιγραμματικά η Λισσαβόνα περιλαμβάνει: τη δημιουργία ενιαίας ανοιχτής αγοράς για τα κεφάλαια, την παραγωγή ενέργειας και τις τηλεπικοινωνίες, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη μείωση της κρατικής παρέμβασης και των επιδοτήσεων (ή δασμών), τη μείωση των συντάξεων με την παράλληλη μεταφορά του συνταξιοδοτικού κόστους από τον δημόσιο-κρατικό τομέα στον ιδιωτικό και τέλος την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (μείωση μισθών, σπαστά ωράρια, απελευθέρωση απολύσεων κλπ).
Πέρα όμως από αυτές τις πολιτικές γρήγορα θα διαπιστωθεί πως η "ισχυρή" Ε.Ε. είναι αρκετά μακριά από τον παράδεισο οικονομικής ανάπτυξης, που οι αστοί και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι θέλουν να παρουσιάσουν. Παράλληλα λίγα θα μπορέσουν να αλλάξουν όσον αφορά την ανισότητα δυνατών και αδύνατων κρατών. Σύμφωνα με προβλέψεις η Πολωνία θα φτάσει το 80% του μέσου ΑΕΠ της Ε.Ε. το…2040 εφόσον βέβαια εξασφαλίσει συνεχή ανάπτυξη της τάξης του 5-6% ετησίως ! Επιπλέον παρόλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα από το 2000 ως σήμερα ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης της Ε.Ε. (των 15) το 2003 ήταν μόλις 0,8% ενώ οι άνεργοι γύρω στα 17 εκατομμύρια.
Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος που τα ισχυρά κεφάλαια της Ευρώπης (Γερμανικά & Γαλλικά) επιδιώκουν την ένταξη των νέων χωρών. Ευελπιστούν ότι με μια ενιαία αγορά 450 εκατομμυρίων κατοίκων θα μπορέσουν να αναπτυχθούν (διεισδύοντας στις "παρθένες" αγορές του πρώην ανατολικού μπλοκ), να ξεπεράσουν τη σημερινή στασιμότητα και να αντιμετωπίσουν από καλύτερη θέση τον ανταγωνισμό των αμερικάνικών και γιαπωνέζικων κεφαλαίων στη διεθνή αγορά. Τελικός στόχος να αυξήσουν κι άλλο, όσο μπορούν περισσότερο, τα κέρδη τους.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι φτωχοί όμως δεν είναι αυτοί που θα ωφεληθούν. Απέναντι σε αυτή την πανευρωπαϊκή επίθεση του κεφαλαίου θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι αν δεν αντιτάξουν τους πανευρωπαϊκούς εργατικούς αγώνες για την υπεράσπιση των κατακτήσεών τους αλλά και για τη μόνη οριστική λύση, την Ενωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη.
