Το τρίτο και τελευταίο μέρος του νομοσχεδίου για την αξιολόγηση και τα ΙΔΒΕ, αφορά την ίδρυση του διεθνούς ελληνικού πανεπιστημίου.
Σύμφωνα με το ν/σ, το νέο ίδρυμα θα απευθύνεται σε ομογενείς φοιτητές αλλά και σε νέους των γειτονικών βαλκανικών κρατών με μαθήματα στα αγγλικά, θα λειτουργεί με δίδακτρα, ενώ δεν γίνεται σαφές ούτε το αντικείμενό του, ούτε τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων του, και επίσης δεν προβλέπονται για το νέο πανεπιστήμιο, ούτε νέες κτιριακές υποδομές, ούτε νέοι καθηγητές, αλλά "φιλοξενία" σε 5 ήδη υπάρχοντα πανεπιστήμια της Β. Ελλάδας. Όσο για την διοικούσα αρχή του πανεπιστημίου, θα αποτελείται από 9 μέλη που θα επιλέγονται απευθείας από το υπουργείο.
Όπως είναι φυσικό, η πρόταση αυτή έχει προκαλέσει αντιδράσεις από τα συγκεκριμένα πανεπιστήμια που ήδη αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα έλλειψης διδακτικού προσωπικού και υποδομών. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του πρώην πρύτανη του ΑΠΘ Mιχάλη Παπαδόπουλου, που αναφερόμενος στα σχέδια του υπουργείου για το νέο πανεπιστήμιο είπε ότι πρόκειται για μια "παγκόσμια πρωτοτυπία".
Από όλα τα παραπάνω, είναι εμφανές ότι αυτό που στην πραγματικότητα πάει να δημιουργηθεί είναι ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα στα πρότυπα των αγγλικών "polytechnics", υποβαθμισμένο και χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα για τους αποφοίτους του, με κύριο σκοπό την εισαγωγή συναλλάγματος από τους αλλοδαπούς φοιτητές που θα προσελκύσει.
Την ίδια ώρα βέβαια, είναι ακόμη μεγαλύτερο το συνάλλαγμα που φεύγει, αφού τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν επαρκούν για τις ανάγκες των ελλήνων φοιτητών, με αποτέλεσμα 55.000 από αυτούς να στρέφονται σε εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού.
Οι φοιτητές από το εξωτερικό, θα πρέπει (όπως γίνεται μέχρι και σήμερα), να σπουδάζουν σε δημόσια πανεπιστήμια, χωρίς δίδακτρα, με πτυχία που να τους εξασφαλίζουν ίσα εργασιακά δικαιώματα με τους έλληνες. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί χωρίς ουσιαστική αναβάθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης, χωρίς δραστική αύξηση των δαπανών για την παιδεία και τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, έτσι ώστε να καλυφθούν όλα τα υπάρχοντα κενά και να μην αναγκάζονται οι φοιτητές (έλληνες και αλλοδαποί) να καταφεύγουν σε αμφιβόλου ποιότητας σχολές με τεράστιο κόστος για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
