Του Ανδρέα Παγιάτσου
Το πέρασμα του ασφαλιστικού-φορολογικού νομοσχεδίου από τη Βουλή την Κυριακή 8 Μάη δεν ανέδειξε μόνο την υποκρισία και χρεοκοπία της κυβέρνησης Τσίπρα. Ανέδειξε και την αδυναμία της 48ωρης γενικής απεργίας (6 & 7 Μάη που έγινε 3ήμερη μαζί με τον γιορτασμό της Πρωτομαγιάς στις 8 Μάη) να φέρει αποτέλεσμα. Έδειξε στην πραγματικότητα την ανικανότητα των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος και της Αριστεράς να αντιτάξουν ένα αποτελεσματικό και σοβαρό σχέδιο «αντίστασης».
Μετά την επιτυχία της 4ης Φλεβάρη
Η προηγούμενη γενική απεργία έγινε στις 4 Φλεβάρη και ήταν μια επιτυχημένη απεργία – παρότι δεν θα μπορούσε από μόνη της να ανακόψει τις κυβερνητικές πολιτικές.[1] Η συμμετοχή ήταν γενικά μεγάλη σε όλη την επικράτεια, ήταν όμως πραγματικά εντυπωσιακή στην περιφέρεια. Υπήρξαν πόλεις στις οποίες νέκρωσαν τα πάντα – μέχρι και τα καφενεία και τα περίπτερα έκλεισαν.[2] Σ’ αυτό έπαιξε ρόλο ασφαλώς το κίνημα των αγροτών που εκείνη την περίοδο ήταν στους δρόμους, μαζί με τους επαγγελματίες.
Από τότε άρχισε να συζητιέται η επόμενη «μεγάλη κινητοποίηση». Την πρωτοβουλία για τη συζήτηση αυτή πήρε το ΚΚΕ το οποίο πρότεινε (και δημόσια και) στη ΓΣΕΕ μία 48ωρη απεργία τις μέρες της κατάθεσης του νομοσχεδίου. Το ΚΚΕ παρουσίασε την πρόταση του αυτή σαν το μεγάλο και καταλυτικό γεγονός στην πάλη για την ανατροπή των μνημονίων.
Η πρόταση του ΚΚΕ υιοθετήθηκε και από τη ΛΑΕ. Σύντομα μετά έγινε αποδεκτή από την ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Κοροϊδία
Το «Ξ» εξήγησε ότι ένα τέτοιο «σχέδιο» από τη μεριά των ηγεσιών του εργατικού κινήματος δεν αποτελούσε σχέδιο αλλά κοροϊδία.
Γιατί, όταν πια φτάσει ένα νομοσχέδιο στη βουλή είναι αργά και ο κόσμος το ξέρει! Και ακριβώς επειδή το ξέρει, δεν πρόκειται να ανταποκριθεί! Οι εργαζόμενοι δεν έχουν μεροκάματα να χάσουν, όταν ξέρουν πως η απεργία δεν πρόκειται να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα αλλά είναι, μία ακόμα, τουφεκιά στον αέρα.
Για να ανατραπεί ένα μνημονιακό νομοσχέδιο χρειάζεται ένα σχέδιο που να κλιμακώνει τις αντιστάσεις και είτε να αποτρέπει την κατάθεση του (ενός τέτοιου) νομοσχεδίου στη βουλή, είτε να κορυφώνει τις κινητοποιήσεις τις μέρες της κατάθεσης.
Όμως η έκταση των κινητοποιήσεων πρέπει να είναι τέτοια που η (κάθε) κυβέρνηση να ξέρει ότι είτε θα υποχωρήσει είτε θα πέσει!
Αμφιβάλλει κανείς για την ορθότητα αυτής της τοποθέτησης; Πιστεύει κανείς, μετά από τόσες γενικές απεργίες και τόσες κλαδικές απεργίες και καταλήψεις που κράτησαν όχι μέρες αλλά βδομάδες, ότι υπάρχει περίπτωση η (όποια) μνημονιακή κυβέρνηση να υποχωρήσει κάτω από την πίεση μιας απεργίας;
Η απάντηση είναι πώς μέσα στους εργαζόμενους, στη βάση της κοινωνίας, κανένας σώφρων άνθρωπος που ξέρει τι γίνεται γύρω του, δεν αμφιβάλλει. Οι ηγεσίες όμως επιμένουν στο ίδιο γελοίο βιολί τους. Και, φυσικά, όταν οι εργαζόμενοι δεν συμμετέχουν μαζικά στους υποτιθέμενους αγώνες των συνδικαλιστικών και πολιτικών ηγεσιών, «φταίνε οι εργαζόμενοι» (όπως φανερώνει και μία πρόσφατη προκλητική αφίσα με τον εργαζόμενο «Μήτσο»).[4]
Τι σημαίνει σχέδιο
Σχέδιο σημαίνει μια σειρά από πράγματα όπως:
- Ενωτικό κάλεσμα σε όλες τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς για συντονισμό δράσεων και αντιστάσεων.
- Ξεκίνημα αμέσως μετά την απεργία της 4ης Φλεβάρη κινητοποιήσεων με τη μορφή των κυλιόμενων απεργιών ανά κλάδο και με τακτικές, πχ σε βδομαδιάτικη βάση, 24ωρες γενικές απεργίες, με δηλωμένο στόχο την αποτροπή της κατάθεσης του νομοσχεδίου.
- Συνδυασμός των απεργιών με μαζικές διαδηλώσεις και καταλήψεις εργασιακών χώρων, σχολείων, σχολών και πλατειών.
- Γενικές απεργίες πόλεων που να καλούν όλα τα στρώματα σε συμμετοχή (εργαζόμενους, μικρομεσαίους και επαγγελματίες, αγρότες, κλπ) με αποτέλεσμα την πλήρη παράλυση της οικονομικής δραστηριότητας.
- Κλιμάκωση με 48ωρες απεργίες που να πάρουν τη μορφή της γενικής απεργίας διαρκείας συνδυασμένης με καταλήψεις διαρκείας τις μέρες που το θέμα πάει στη Βουλή.
- Συνελεύσεις σε επίπεδο βάσης, με εκλογή συντονιστικών οργάνων σε επίπεδο πόλεων και επικράτειας, με δημοκρατικές διαδικασίες χωρίς καπελώματα και με ανακλητούς αντιπροσώπους, ώστε το κίνημα να ελέγχει την πορεία του αγώνα.
Τίποτα λιγότερο
Τίποτα λιγότερο από ένα τέτοιο σχέδιο, ή κάποιο αντίστοιχο, δεν μπορεί να ανακόψει την επίθεση.
Η Αριστερά που θα προτείνει ένα τέτοιο σχέδιο θα πρέπει, βέβαια, να είναι έτοιμη να ρίξει την κυβέρνηση. Πράγμα που θα σημαίνει πως πρέπει να έχει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα εξουσίας. Αυτό το πρόγραμμα είναι πια «χιλιοειπωμένο», μόνο που η Αριστερά (η ίδια η Αριστερά που το λέει) το παραπέμπει στο μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον.
Αυτό το πρόγραμμα είναι, χονδρικά: άρνηση αποπληρωμής του χρέους, έξοδος από Ευρωζώνη και σύγκρουση με την ΕΕ του κεφαλαίου και των πολυεθνικών, ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα ανοικοδόμησης της ρημαγμένης οικονομίας, διεθνιστικό κάλεσμα στα εργατικά κινήματα και την Αριστερά της υπόλοιπης Ευρώπης και διεθνώς.
Οι ευθύνες του ΚΚΕ
Το ΚΚΕ δεν έκανε τίποτα από τα πιο πάνω.
Ο ρόλος του ΚΚΕ είναι σήμερα ιδιαίτερα μεγάλος γιατί δεν έχει πια (μετά την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ) κάποια άλλη μαζική Αριστερά για να καταγγέλλει και να της ρίχνει τις ευθύνες. Μέχρι πρόσφατα κρυβόταν εύκολα πίσω από το γεγονός ότι το κύριο (μαζικό) κόμμα της Αριστεράς ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και μπορούσε χωρίς δυσκολία να του ασκεί κριτική. Σήμερα πια το ΚΚΕ είναι το κύριο κόμμα της Αριστεράς και το κύριο εργατικό κόμμα – το μόνο αριστερό κόμμα με μαζική παρουσία στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα.
Και το γεγονός είναι πως, από τις 4 Φλεβάρη μέχρι σήμερα το ΚΚΕ είχε μόνο μία πρόταση: 48ωρη απεργία τις μέρες της κατάθεσης του νομοσχεδίου.
Το ΚΚΕ κατάθεσε λοιπόν το «σχέδιο» του. Η ΓΣΕΕ υιοθέτησε το σχέδιο του ΚΚΕ (μήπως αυτό δείχνει κάτι;) και κάλεσε την 48ωρη απεργία που ζήτησε το ΚΚΕ. Όμως η απεργία δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Οι σχετικές συγκεντρώσεις ήταν οι μικρότερες που είχαμε να δούμε για χρόνια. Η «στρατηγική» της 48ωρης απεργίας κατέρρευσε σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα.
Η ηγεσία του ΚΚΕ θα αναγνωρίσει το «λάθος» της; Χλωμό, για να μην πούμε αδύνατο. Το πιο πιθανό, είναι να αναζητήσει κάποιους άλλους σαν υπεύθυνους για την αποτυχία αυτή. Για το ΚΚΕ, του οποίου η ηγεσία «δεν κάνει λάθη» το τελευταίο επιχείρημα είναι ότι «φταίει ο κόσμος που δεν θέλει να καταλάβει». Η κοινωνική βάση όμως του κόμματος, σε αντίθεση με την ηγεσία, μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Το ίδιο ισχύει για την υπόλοιπη Αριστερά, είτε αυτό αφορά οργανωμένες δυνάμεις είτε τον ανένταχτο κόσμο της κοινωνικής αριστεράς.
