Τις τελευταίες μέρες τα γεγονότα στα Διαβατά και στον σταθμό Λαρίσης αποκαλύπτουν την πλήρη αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής για το μεταναστευτικό και την δικαιολογημένη οργή και απελπισία που νιώθουν οι πρόσφυγες.
Με μωρά στα χέρια, σε αναπηρικά καροτσάκια, με όλα τα μέσα, οι πρόσφυγες επιχείρησαν να ξεκινήσουν για την Ειδομένη ελπίζοντας ότι θα ανοίξουν τα σύνορα. Μια ψευδής πληροφορία στο διαδίκτυο εξαπλώθηκε σαν φωτιά στο ξερό λιβάδι της απελπισίας των προσφύγων. Η απελπισία αυτή και η ελπίδα ότι μπορεί να ανοίξουν τα σύνορα έβγαλε κατά εκατοντάδες τους πρόσφυγες στο δρόμο, στα Διαβατά και στο Σταθμό Λαρίσης.
***
Βέβαια, πολλοί πρόσφυγες ήξεραν ότι τα σύνορα δεν άνοιξαν. Θεώρησαν ωστόσο ότι αν μαζευτούν ξανά πολλοί στην Ειδομένη κάτι μπορεί να γίνει. Ήταν μια αχτίδα ελπίδας στο σκοτάδι της οδυνηρής πραγματικότητας ενός ακόμα χειμώνα που πέρασαν στα καμπ.
Στην περίπτωση του σταθμού Λαρίσης αυτό που έγινε ήταν ότι οι πρόσφυγες με χαρτιά και εισιτήρια στα χέρια τους εμποδίστηκαν να ταξιδέψουν με το τραίνο για τον προορισμό τους. Η κυβέρνηση και η αστυνομία τους το απαγόρεψαν και αυτό προκάλεσε την κατάληψη του σταθμού.
***
Η ανακοίνωση που έβγαλαν Κούρδοι και Σύροι πρόσφυγες στον σταθμό Λαρίσης αναφέρει:
«Θέλουμε να σας ενημερώσουμε ότι τα δρομολόγια των τρένων σταμάτησαν από τη διοίκηση, όχι εξαιτίας των προσφύγων που βρίσκονται στον σταθμό.
Εμείς όλοι οι πρόσφυγες που είμαστε εδώ, έχουμε τα νόμιμα δικαιολογητικά και έχουμε αγοράσει εισιτήρια για να ταξιδέψουμε στη Θεσσαλονίκη!
Επίσης, έχουμε νόμιμη παραμονή στην Ελλάδα.
Θέλουμε επίσης να σας ενημερώσουμε ότι η συμπεριφορά της κυβέρνησης και της διοίκησης της εταιρείας είναι πολύ ρατσιστική.
Θέλουμε να προσπαθήσουμε να φύγουμε από αυτή τη χώρα, γιατί η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διαχειριστεί τόσους πολλούς ανθρώπους.»
***
Φυσικά δεν έλειψαν οι λογής λογής «αγανακτισμένοι» επιβάτες των τραίνων που πίεζαν να διωχτούν με την βία οι πρόσφυγες προκειμένου να ταξιδέψουν. Ήταν μόνο η παρουσία δεκάδων αλληλέγγυων από την πρώτη στιγμή στον σταθμό Λαρίσης που απέτρεψε τα χειρότερα. Ειδικά σε μια περιοχή που βρίσκεται 100 μέτρα από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στην οδό Δηλιγιάννη.
Ένας από τους επιβάτες ενδεικτικά έλεγε: «Δεν τους κάλεσα εγώ στην πατρίδα μου. Γιατί με εμποδίζουν να ταξιδέψω;». Η αλήθεια είναι ότι οι πρόσφυγες ήθελαν να φύγουν από την Ελλάδα και όχι να μείνουν εδώ. Είχαν κανονικά εισιτήρια και ήταν η αστυνομία που τους εμπόδισε να ταξιδέψουν. Και βέβαια η δική μας πατρίδα μαζί με τις ιμπεριαλιστικές «πατρίδες» ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσία-Τουρκία κοκ με τους πολέμους που εξαπέλυσαν στις χώρες προέλευσης τους προκάλεσαν ανείπωτη δυστυχία που καθιστούσε την προσφυγιά μονόδρομο για εκατομμύρια ανθρώπους.
Η κατάσταση στον σταθμό Λαρίσης έχει ηρεμήσει. Το θέμα όμως προφανώς δεν έχει λήξει. Ιδιαίτερα καθώς βελτιώνεται ο καιρός η προσφυγική κρίση είναι σίγουρο ότι θα παρουσιάσει και νέα ένταση με ότι αυτό σημαίνει σε θανάτους στο Αιγαίο ή στον Έβρο, με εντάσεις στα στρατόπεδα, με νέες απελπισμένες ενέργειες διαφυγής από την οδυνηρή πραγματικότητα.
***
Η στάση της κυβέρνησης μόνο απαράδεκτη μπορεί να χαρακτηριστεί. Είναι η δική της πολιτική και η πολιτική της ΕΕ που έχει στοιβάξει χιλιάδες ανθρώπους να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες, κάτι που προφανώς είναι πρόβλημα και για τους πρόσφυγες/μετανάστες και για τους ντόπιους. Οι δηλώσεις όμως της υπουργού προστασίας του πολίτη Ο. Γεροβασίλη ότι οι πρόσφυγες «δεν πρέπει να ρισκάρουν τα προνόμια που έχουν» (!!!) και του υπουργού μεταναστευτικής πολιτικής Δ. Βίτσα ότι «οι πρόσφυγες εκτός από δικαιώματα έχουν και υποχρεώσεις» μόνο προκλητικές μπορούν να χαρακτηριστούν. Είναι τόσο εκτός πραγματικότητας που θεωρούν ότι είναι «προνόμιο» να μένεις για δύο χειμώνες σε μια σκηνή αποκλεισμένος σε κάποιο καμπ, και ότι το ελληνικό κράτος τηρεί τις ανθρωπιστικές «υποχρεώσεις» του κρατώντας τους ανθρώπους αυτούς εξαθλιωμένους; Ή μήπως εν όψει εκλογών τους ενδιαφέρει περισσότερο η δημόσια εικόνα της κυβέρνησης από την τύχη χιλιάδων ανθρώπινων ζωών;
***
Στον 21ο αιώνα στην καρδιά της «αναπτυγμένης και δημοκρατικής» Ευρώπης χιλιάδες άνθρωποι ζουν επί της ουσίας φυλακισμένοι, εγκλωβισμένοι σε μία χώρα που δεν επέλεξαν, χωρίς στέγη, δουλειά και δικαιώματα. Και ακόμα και αυτοί που είχαν στέγη στα προγράμματα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα διαμερίσματα οικογενειακώς και να επιστρέψουν στα στρατόπεδα ή να βρεθούν στο δρόμο. Προσφυγόπουλα που πήγαν στα σχολεία σε μια σειρά περιοχές βρήκαν μπροστά τους ρατσιστές γονείς που ήθελαν να τους το απαγορέψουν ενώ άλλα ξυλοκοπήθηκαν κανονικά από ομάδες υπανθρώπων ενώ έπαιζαν μπάσκετ!
Η πολιτική που εφαρμόζεται για την προσφυγική κρίση αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα που πυροδοτεί αντιδράσεις από ντόπιους και πρόσφυγες/μετανάστες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από την μια παριστάνει την «ευαίσθητη» και από την άλλη είναι πλήρως υποταγμένη στις εντολές και τα συμφέροντα της ΕΕ που έχει κλείσει τα σύνορα καταδικάζοντας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στην απελπισία.
Το αντιρατσιστικό κίνημα, τα συνδικάτα, η Αριστερά, καθένας που θεωρεί τον εαυτό του άνθρωπο πρέπει να αναδείξουμε μια εναλλακτική πολιτική για την επίλυση του προσφυγικού που να ξεκινάει από την ανάγκη του κοινού αγώνα Ελλήνων και προσφύγων ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης και της ΕΕ. Που να διεκδικεί να σταματήσουν οι πόλεμοι και η αποικιοκρατία των μεγάλων δυνάμεων στην Αφρική, την Μ. Ανατολή και την Ασία για να μην αναγκάζονται οι άνθρωποι να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης. Που να παρέχει ταξιδιωτικά έγγραφα σε αυτούς που θέλουν να φτάσουν στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Που να παλεύει για μια αναλογική κατανομή των προσφύγων στις χώρες της Ευρώπης και για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης συνδυασμένες με πολιτικές ένταξης. Που να επιδιώκει την ένταξη των προσφύγων και μεταναστών που το επιθυμούν, με κρατικές επενδύσεις και προώθηση των συνεταιρισμών ώστε να βρουν εργασία ντόπιοι και μετανάστες/πρόσφυγες. Που να απαιτεί να περάσει η διαχείριση του προσφυγικού από τις ΜΚΟ (που τις χαρακτηρίζει έλλειψη συντονισμού και αδιαφάνεια) στα χέρια τους κράτους και της κοινωνίας.
