Ο Ανέστης Ταρπάγκος είναι συνδικαλιστής και στέλεχος της αριστεράς στη Θεσσαλονίκη
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ
Μια υπόθεση επιστημονικής φαντασίας
Δρομολόγηση και ανεπάρκεια της αριστερής αντιπολίτευσης στο Μνημόνιο
Το ελληνικό αριστερό και εργατικό κίνημα στο σύνολό του έδωσε επί ενάμιση χρόνο (Δεκέμβριος 2009 – Ιούνιος 2011) την αντιπολιτευτική μάχη απέναντι στις συνέπειες της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, το Μνημόνιο του Μαίου 2010 και τις ρυθμίσεις του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Στο πολιτικό και κοινοβουλευτικό πεδίο με τις αναλύσεις και παρεμβάσεις του απέναντι στην καταιγίδα των αντιλαϊκών μέτρων που υπαγόρευε το διεθνικό καπιταλιστικό διευθυντήριο και η ελληνική αστική τάξη. Στο συνδικαλιστικό πεδίο με την διοργάνωση και κινητοποίηση σε συνεχείς Πανελλαδικές Πανεργατικές Απεργίες, οι οποίες και όταν ακόμη συνάντησαν μια ευρεία εργατική συμμετοχή, εντούτοις προσέκρουσαν αφενός στην αστυνομική καταστολή και την προβοκατόρικη δράση (δολοφονία των τριών εργαζομένων της Μαρφίν), και αφετέρου στον υπονομευτικό ρόλο του εργοδοτικού συνδικαλισμού σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο.
Ωστόσο αυτή η συνολική αντιπολιτευτική παρουσία της ελληνικής Αριστεράς και του ταξικού εργατικού ρεύματος, δεν στάθηκε αποτελεσματική να δρομολογήσει ένα ευρύτερο μαζικό λαϊκό αντιμνημονιακό κίνημα, και εντοπίστηκε εξ αντικειμένου στις περιορισμένες της πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Αυτό οφείλεται (πέραν της αστυνομικής καταστολής και του εργοδοτικού συνδικαλισμού) στην ίδια την υποκειμενική της ανεπάρκεια να γίνει πόλος συσπείρωσης ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων εξαιτίας πολλαπλών ιστορικών φυσιογνωμικών της χαρακτηριστικών : Τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΝ διέπονται από χαρακτηριστικά που ιστορικά έχουν καταρρεύσει εδώ και μια ολόκληρη 20ετία (κοινωνικά πρότυπα του υπαρκτού σοσιαλισμού και του ευρωκομμουνισμού) στην ευρωπαϊκή ανατολή και δύση. Η πολιτική της περιχαράκωσης – απομονωτισμού του ΚΚΕ από τη μια πλευρά και η ουσιαστική διάλυση – αποψίλωση του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη πλευρά δεν συνέβαλαν στην ανάπτυξη μιας λαϊκής συσπειρωτικής δυναμικής. Τέλος ο εμφανέστατος εκλογικισμός τους στην τρέχουσα συγκυρία αντί της επιδίωξης στήριξης και ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος για την ανατροπή των Μνημονίων και του κυβερνητικού τους φορέα, συμπληρώνει τα χαρακτηριστικά αυτής της αριστερής ανεπάρκειας.
Αποχώρηση και επανάκαμψη των αριστερών κοινοβουλευτικών ομάδων
Αυτή η αντιφατική μορφή υπόστασης της ελληνικής Αριστεράς, από τη μια πλευρά συνέτεινε στον αντιπολιτευτικό προσανατολισμό των λαϊκών δυνάμεων (εργαζομένων, ανέργων, νεολαίας, συνταξιούχων), και από την άλλη πλευρά δεν δημιουργούσε όρους μαζικής τους κινητοποίησης. Μ’ αυτή την έννοια η Αριστερά με την διπλή της αυτή υπόσταση λειτούργησε σαν ένα νόμιμο ζευγάρι άνδρα και γυναίκας (αντιπολιτευτικός ρόλος – αντιφατικά χαρακτηριστικά), που όταν ο άνδρας διαμόρφωσε μια εξωσυζυγική σχέση έρωτα με μια άλλη γυναίκα (λαϊκές δυνάμεις) και προέκυψε απ’ αυτή τη σχέση ένα παιδί (κίνημα στις πλατείες της Πραγματικής Δημοκρατίας Τώρα), ο άνδρας να αρνείται να αναγνωρίσει την πατρότητα του "νόθου" παιδιού προκειμένου να μην διαλυθεί η νόμιμη σχέση του (να μην απαλλαγεί δηλαδή από την σύζυγό του – τον φορέα της αντιφατικότητάς του και των ανεπαρκών του χαρακτηριστικών).
Φτάσαμε έτσι στο κρίσιμο 48ωρο της 28 – 29 Ιουνίου της πανεργατικής απεργίας και της μαζικής δράσης του κινήματος των πλατειών, και ήταν ήδη δεδομένο και γνωστό (από την εμπειρία της κινητοποίησης της 15 – Ιουνίου), ότι θα λειτουργούσε σε ευρύτατη κλίμακα η άγρια αστυνομική καταστολή. Ταυτόχρονα είχαν ήδη κατατεθεί λογικές αποχώρησης των αριστερών κοινοβουλευτικών ομάδων από την Βουλή κατά την πραξικοπηματική συζήτηση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, και συνένωσης των αριστερών βουλευτών με το λαϊκό κίνημα έξω από το Κοινοβούλιο. Και πραγματικά σε μια πρώτη φάση οι κοινοβουλευτικές ομάδες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ αποφάσισαν να ακολουθήσουν αυτή την τακτική που τις έβγαζε από το "κάδρο" και τις μετατόπιζε προς την πλευρά της λαϊκής κινητοποίησης, πράγμα που επέδρασε θετικά στις τοποθετήσεις των αγανακτισμένων στις πλατείες.
Ωστόσο στη συνέχεια υπαναχώρησαν από την αρχική τους θέση με μια διπλή λογική : Αφενός ισχυριζόμενες ότι η παρουσία τους στη Βουλή θα μπορούσε πιθανόν να συμβάλλει στην απόρριψη του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, και αφετέρου κάνοντας σημαία τους την απαίτηση για την διεξαγωγή εκλογών. Ο πρώτος τους ισχυρισμός ήταν καθαρά προσχηματικός γιατί το ΠΑΣΟΚ είχε διασφαλισμένη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (με ενδεχόμενα δάνεια από τη ΝΔ και την ΔΗ.ΣΥ.), και σε κάθε περίπτωση η αρνητική ψήφος των αριστερών βουλευτών δεν επηρέαζε σε καμία περίπτωση το αποτέλεσμα. Η δεύτερη πάλι τους λογική βρίσκονταν σε αναντιστοιχία με την δυναμική του λαϊκού κινήματος που ποτέ δεν διεκδίκησε την προσφυγή στην "λαϊκή ετυμηγορία", και επεδίωκε ανοιχτά την ανατροπή των Μνημονίων και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Μια ανθρώπινη πολιτική ασπίδα στους διαδηλωτές του Συντάγματος
Στην αντίθετη περίπτωση, από το πρωί της Τρίτης-28-Ιουνίου θα μπορούσε να σχηματιστεί μια τεράστια ανθρώπινη αλυσίδα σε πρώτη γραμμή γύρω από την Βουλή, ακριβώς μπροστά από τα μεταλλικά φράγματα των οπλισμένων με χημικά αστυνομικών δυνάμεων που να αποτελείτο από : Το σύνολο των βουλευτών της Αριστεράς, τους εκλεγμένους εκπροσώπους της στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τους αιρετούς της εκπροσώπους στις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα, που θα αριθμούσε ήδη εκατοντάδες εκλεγμένους αριστερούς εκπροσώπους. Σ’ αυτή την περίπτωση αυτή η αριστερή ανθρώπινη ασπίδα θα λειτουργούσε κατ’ αρχήν προστατευτικά για τους διαδηλωτές της Πλατείας Συντάγματος που μέχρι το μεσημέρι είχαν ήδη κατακλύσει την πλατεία. Έτσι θα διασφαλίζονταν η άσκηση της μέγιστης λαϊκής πίεσης για την αποτροπή της κοινοβουλευτικής επικύρωσης του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος.
Στην περίπτωση που οι αστυνομικές δυνάμεις καταστολής επέμεναν στην εφαρμογή του σχεδίου που είχε εκπονήσει το Υπουργείο Δίωξης του Πολίτη για την πολεμική διάλυση της λαϊκής συγκέντρωσης με τον άγριο καταιγισμό των χημικών, τότε τα πρώτα θύματα αυτής της αιματηρής επίθεσης δεν θα ήταν άλλα από τους εκλεγμένους αριστερούς εκπροσώπους. Οι εικόνες των αριστερών βουλευτών να στέλνονται στα νοσοκομεία με αναπνευστικά προβλήματα και να σέρνονται από τις διμοιρίες των ΜΑΤ , κάνοντας το γύρω του κόσμου από τα διεθνή τηλεοπτικά ΜΜΕ θα διαμόρφωνε εντελώς διαφορετικούς όρους της λαϊκής αγωνιστικής κινητοποίησης. Και σε κάθε περίπτωση θα καταδείκνυε στον λαϊκό κόσμο σε πιο μετερίζι τοποθετούνται οι εκπρόσωποι του αριστερού κινήματος, που θα αγκαλιάζονταν πολιτικά από τους αγανακτισμένους διαδηλωτές.
Δυστυχώς η ελληνική Αριστερά συνεχίζει να αρνείται πεισματικά την αναγνώριση του "νόθου" τέκνου της, και να αναπαράγει το χάσμα που χωρίζει την πρακτική του εγκλεισμού της στον μονωτικό θάλαμο του αστικού κοινοβουλευτισμού με το πραγματικό κίνημα των λαϊκών τάξεων.
__________
Η ΓΟΝΙΜΗ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΠΛΗΒΕΙΑΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΥ
Η αναποτελεσματικότητα του απεργιακού εργατικού κινήματος
Στις πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες της 18-Ιουνίου και 28/29-Ιουνίου που είχαν κηρύξει οι ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, καταγράφηκε μια εξαιρετικά αναιμική συμμετοχή των μισθωτών εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της οικονομίας, παρόλη την σπουδαιότητα του διακυβεύματος της συγκυρίας (ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Στρατηγικής). Εξαίρεση αποτέλεσαν η κινητοποίηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων καθώς και των Εργατικών Ομοσπονδιών ορισμένων πρώην ΔΕΚΟ που επίκειται η ολοκληρωτική τους αποκρατικοποίηση (ΔΕΗ, ΟΣΕ κλπ.).
Η κύρια μορφή κινητοποίησης που αναδείχθηκε σ’ αυτές τις απεργίες προήλθε από τον κόσμο των αγανακτισμένων – αποφασισμένων στην Πλατεία Συντάγματος και στις Πλατείες πολλών περιφερειακών πόλεων και που αντιμετωπίστηκε με τον καταιγισμό των χημικών των αστυνομικών δυνάμεων καταστολής. Το γεγονός αυτό σηματοδοτεί το τέλος μιας περιόδου (Δεκέμβριος 2009 – Ιούνιος 2011), όπου οι πλειοψηφίες του εργοδοτικού συνδικαλισμού σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να προωθήσουν την απεργιακή κινητοποίηση της μισθωτής εργασίας παρόλη την μαζική ανεργία που έχει αναδειχθεί, την μείωση των εργατικών εισοδημάτων, την αποψίλωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων κ.ά. Η αναποτελεσματικότητα υπήρξε το βασικό χαρακτηριστικό των διαδοχικών πανελλαδικών πανεργατικών απεργιών στη διάρκεια του τελευταίου ενάμιση χρόνου, εξ αιτίας της χαμηλής εργατικής συμμετοχής (με την εξαίρεση των αγωνιστικών ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων), με την εξαίρεση της κινητοποίησης της 5-Μάη-2010, και τις σχετικές εξαιρέσεις της 15-Δεκέμβρη-2010 και 23-Φλεβάρη-2011.
Οι αιτίες που προκάλεσαν αυτή την παρατεταμένη αναποτελεσματικότητα και σταδιακή παραφθορά του εργατικού απεργιακού κινήματος, ανάγονται μεταξύ των άλλων, στους ακόλουθους παράγοντες :
Στην συνεχή υπονομευτική δραστηριότητα του συναινετικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ σε Εργατικά Κέντρα, ΕΔΟ, Ομοσπονδίες και τελικά στην ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Στην αστυνομική κατασταλτική παρέμβαση και στις προβοκατόρικες δράσεις του παρακράτους (από ην δολοφονία των τριών εργαζομένων της Μαρφίν μέχρι την αποκορύφωση της 28/29-Ιουνίου).
Στην ανελέητη και αδιάλειπτη ιδεολογική εκβιαστική προπαγάνδα των αστικών τηλεοπτικών ΜΜΕ με το ψευδές επιχείρημα "Ψήψιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος ή χρεοκοπία της χώρας", τη στιγμή που ο ισολογισμός των εσόδων – εξόδων του ελληνικού κράτους (με παύση πληρωμών του απεχθούς χρέους) είναι σαφέστατα πλεονασματικός.
Στο εξίσου χαμηλό επίπεδο απεργιακής συσπείρωσης των ίδιων των αγωνιστικών συνδικαλιστικών δυνάμεων (ΠΑΜΕ, Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, λαϊκές αντιπολιτευτικές δυνάμεις της βάσης της ΠΑΣΚΕ).
Κινητοποίηση της πληβειακής πρωτοπορίας των λαϊκών τάξεων
Ωστόσο πέρα από αυτούς τους υποκειμενικούς και αντικειμενικούς παράγοντες που επέφεραν την αναποτελεσματικότητα των πανελλαδικών πανεργατικών απεργιών, λειτούργησαν δύο καθοριστικής κοινωνικής σημασίας παράγοντες και συγκεκριμένα :
Από τη μια πλευρά, το γεγονός ότι στο δημόσιο τομέα οι μισθωτοί εργαζόμενοι δεν κινητοποιούνται απεργιακά παρά σε ελάχιστο βαθμό (εκπαίδευση, νοσοκομεία κλπ.), γιατί θεωρούν ότι μέσα στην ευρύτερη κοινωνική κόλαση που τους περιβάλλει, και παρ’ όλες τις σχετικές μισθολογικές μειώσεις που έχουν υποστεί, διαθέτουν μια εργασιακή κατάσταση "ασφάλειας" (μονιμότητα απασχόλησης, κανονικά ωράρια, λειτουργία συνδικαλιστικών ελευθεριών, τακτική καταβολή των μισθών), που για την ώρα δεν τους θέτει μπροστά στον κίνδυνο της γενικευμένης καταστροφής.
Από την άλλη πλευρά, στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ο ενεργός εργαζόμενος κόσμος, παρ’ όλες τις επιβαρύνσεις που έχει υποστεί (μείωση μισθών, απολύσεις, αποψίλωση ασφαλιστικών παροχών κλπ.), δεν κινητοποιείται απεργιακά παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις (π.χ. επιχειρήσεις που απειλούνται με εκκαθάριση), γιατί οποιαδήποτε τέτοια κίνησή του θα τον ωθήσει στην ανεργία, όπου ο ήδη υπερδιογκωμένος "εφεδρικός στρατός" ασκεί ισχυρή επίδραση παράλυσης και αδρανοποίησης.
Κατ’ αυτό τον τρόπο και με αυτά τα δεδομένα, οι κοινωνικές κατηγορίες που οδηγήθηκαν από τις ίδιες τους τις ζωτικές ανάγκες να αναδείξουν το Κίνημα της Πραγματικής Δημοκρατίας στις Πλατείες , δεν είναι παρά τα στρώματα που έχουν δεχθεί τα πιο συντριπτικά πλήγματα από την ασκούμενη κυβερνητική μνημονιακή πολιτική, και που στην τρέχουσα περίοδο βιώνουν την ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή. Πρόκειται για τα στρώματα που δεν διαθέτουν απασχόληση καθώς και εισόδημα και ταυτόχρονα βρίσκονται μακριά από την κατάσταση "εργασιακής ασφάλειας" των δημοσίων υπαλλήλων όπως και από την κατάσταση της ενεργού εργασίας στην καπιταλιστική παραγωγή, παρόλο που βρίσκεται υπό την τρομοκρατία του εργοδοτικού δεσποτισμού. Χωρίς απασχόληση, χωρίς εισόδημα, χωρίς κοινωνική προοπτική, χωρίς όργανα συνδικαλιστικής διαπάλης :
Τμήματα της νεολαίας της διανοητικής κυρίως εργασίας που λιμνάζουν στην ανεργία ή στην ευκαιριακή υποαπασχόληση και ετεροαπασχόληση.
Μακροχρόνια άνεργοι που δεν εισπράττουν ούτε αυτό το πενιχρό επίδομα ανεργίας, και δεν έχουν προοπτική ανεύρεσης εργασίας.
Εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που βρίσκονται έξω από τις δομές του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και αντιπροσωπεύουν την μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης (85%).
Χαμηλοσυνταξιούχοι που έχουν υποστεί ακόμη παραπέρα μείωση των ήδη χαμηλών τους συντάξεων και δεν διαθέτουν μέσα κοινωνικής πίεσης και αντίστασης.
Η συνάντηση πληβειακότητας και ριζοσπαστισμού στις Πλατείες
Μ’ αυτό το Κίνημα των Πλατειών των πιο πληβειακών λαϊκών στρωμάτων της κοινωνικής απόγνωσης, έχουν έρθει σε οργανική οριζόντια διασύνδεση δυνάμεις του εργατικού κινήματος (Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων) και του αριστερού ριζοσπαστικού κινήματος. Αυτή η συνένωση – συγχώνευση ανάμεσα σ’ ό,τι πιο πληβειακό κοινωνικά καταγράφεται στη σημερινή συγκυρία και ό,τι πιο ριζοσπαστικό αναδεικνύεται στο εργατικό και αριστερό κίνημα, αντιπροσωπεύει ένα μίγμα σημαντικής εκρηκτικής ισχύος.
Γύρω από αυτή την πρωτοποριακή γόνιμη σύγκλιση μπορεί να διαμορφωθεί (εξ αιτίας της ριζικής επιδείνωσης που πρόκειται να επιφέρει η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος) με πλατιούς μαζικούς όρους το μέτωπο της Πραγματικής Δημοκρατίας των λαϊκών και ριζοσπαστικών δυνάμεων (πληβειακά χαρακτηριστικά – ριζοσπαστική φυσιογνωμία). Αυτό μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερες δυνάμεις της ενεργού εργασίας του ιδιωτικού τομέα και ένα μέρος των δημοσίων υπαλλήλων που θα δουν την πόρτα της εξόδου από την εργασία ("πλεονάζον" δυναμικό), καθώς και τμήματα των καταστρεφομένων αυτοαπασχολουμένων μικροαστικών στρωμάτων, τον κόσμο της ανεργίας δίχως προοπτική ανεύρεσης εργασίας και των χαμηλοσυνταξιούχων σε ένα ευρύτερο λαϊκό ριζοσπαστικό μέτωπο. Αυτό μπορεί να σηματοδοτήσει και να αναδείξει μια νέα ανασυντεθιμένη ενωτική υποκειμενικότητα, με ισχυρή κοινωνική έδραση και ριζοσπαστικό πολιτικό προσανατολισμό, πέρα από τις πρακτικές του εκλογικισμού, του παραδοσιακού αριστερού υποκειμενισμού και αυτάρκειας, της υπόκλισης στον αστικό κοινοβουλευτισμό και της ποδηγέτησης του κοινωνικού από το κομματικό – πολιτικό.
________
Κρατικός Αυταρχισμός – Κοινωνική Εξαθλίωση: Οι Δύο Όψεις του Ακραίου Νεοφιλελευθερισμού
Η στέρηση των πολιτικών λαϊκών ελευθεριών
Η αιματηρή αστυνομική καταστολή των λαϊκών συγκεντρώσεων στην Πλατεία Συντάγματος το διήμερο της 48ωρης Πανελλαδικής Απεργίας και των απεργιακών διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας, στο αποκορύφωμα του Κινήματος των Αγανακτισμένων στις Πλατείες και των αγωνιστικών ταξικών σωματείων, προκειμένου να επικυρωθεί το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα στη Βουλή, και να διαλυθούν οι ισχυρές και μαζικές κοινωνικές αντιστάσεις, αντιπροσωπεύει την είσοδο της χώρας σε μια μορφή πολιτικής κατάστασης "εκτάκτου ανάγκης", επιβολής μορφών "πολιτικής δικτατορίας" που απαγορεύουν πλέον ανοιχτά την άσκηση θεμελιωδών δημοκρατικών ελευθεριών. Το δικαίωμα στην δημόσια συγκέντρωση και διαδήλωση καταργήθηκε με την άσκηση της ωμής βίας των αστικών κατασταλτικών μηχανισμών, με την προσχηματική χρησιμοποίηση των ομάδων και κέτρων του σύγχρονου παρακράτους, όχι μόνον για τους αγανακτισμένους και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις στη νευραλγική και κρίσιμη μαζική τους παρουσία στην Πλατεία Συντάγματος, αλλά και για κάθε άλλη μορφή απεργιακής διαδήλωσης στους αθηναϊκούς δρόμους. Το αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς κατόρθωσε να λειτουργήσει και να ψηφίσει τα νέα μέτρα κοινωνικού ολοκαυτώματος της εργατικής τάξης, των ανέργων, της νεολαίας, των συνταξιούχων, μόνον χάρις στην κατάργηση των δημοκρατικών λαϊκών ελευθεριών (ελεύθερη συνάθροιση, ειρηνική διαδήλωση, έκφραση συλλογικής γνώμης).
Τα καταιγιστικά πυρά των χημικών των αστυνομικών δυνάμεων κατόρθωσαν για ένα διήμερο να αποτρέψουν την μαζική λαϊκή περικύκλωση του κοινοβουλίου και να σπείρουν τον τρόμο και τον φόβο αποτρέποντας την συμμετοχή των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών στο Σύνταγμα. Αυτή η ωμή αστυνομική βία συνοδεύτηκε από την παράλληλη ιδεολογική τρομοκρατία που όλες αυτές τις κρίσιμες μέρες ασκήθηκε από τα τηλεοπτικά ΜΜΕ με το μονότονα επαναλαμβανόμενο εκβιαστικό δίλημμα "Ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος ή άμεση χρεοκοπία της χώρας". Μια "πληροφοριακή" χειραγώγηση γκαιμπελικού τύπου από όλο το δίκτυο των τηλεοπτικών σταθμών που βρίσκονται είτε στα χέρια του αστικού κράτους, είτε του επιχειρηματικού κεφαλαίου. Αυτός η επιχείρηση "ιδεολογικού βιασμού" των λαϊκών συνειδήσεων έρχεται να προστεθεί και να λειτουργήσει παράλληλα με την άγρια αστυνομική καταστολή, καταργώντας το δικαίωμα στην πληροφόρηση και την έκφραση γνώμης, σηματοδοτώντας δηλαδή την δεύτερη καίρια πλευρά της δικτατορικής ακύρωσης θεμελιωδών λαϊκών ελευθεριών. Στόχος και σε αυτή την περίπτωση η καθήλωση των εργαζομένων και η αποτροπή της μαζικής συμμετοχής τους στις λαϊκές κινητοποιήσεις για την αποτροπή της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος.
Η κατάργηση των κοινωνικών εργατικών δικαιωμάτων
Η αναίρεση των πολιτικών συνταγματικών ελευθεριών, στην πραγματικότητα ακυρώνει την άσκηση και κάθε άλλης μορφής πολιτικού δικαιώματος, όπως της ανεμπόδιστης λειτουργίας των αριστερών κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων, εφόσον έτσι στερούνται των δυνατοτήτων άσκησης των λαϊκών τους λειτουργιών (στην προκειμένη περίπτωση της πολιτικής τους συμβολής στην διοργάνωση απεργιακών συγκεντρώσεων και λαϊκών συλλαλητηρίων). Ωστόσο δεν πρόκειται στη σημερινή συγκυρία μόνον για αυτό : Αυτή η επιβολή μορφών "δικτατορικής εξουσίας" συνοδεύεται παράλληλα στο κοινωνικό επίπεδο με επιπρόσθετες μορφές κατάργησης των κοινωνικών δικαιωμάτων, που είναι τυπικά συνταγματικά κατοχυρωμένες. Ο υπερδιπλασιασμός της ανεργίας που έχει δημιουργήσει στην τελευταία τριετία η κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου σε συνδυασμό με τα μέτρα του Μνημονίου του Μαίου 2010, φτάνοντας τον αριθμό των ανέργων στις 820 χιλιάδες (ποσοστό 17% του συνολικού εργατικού δυναμικού), αφαιρεί το δικαίωμα στην απασχόληση από ένα σημαντικό τμήμα του εργατικού πληθυσμού, και μάλιστα κατά τρόπο μακροχρόνιο.
Αλλά και πέρα απ’ αυτή την στέρηση του θεμελιώδους δικαιώματος στην εργασία, ο μαζικός "εφεδρικός στρατός" των ανέργων επιδρά καταλυτικά στην ενεργό μισθωτή εργασία και καθιστά απαγορευτική την άσκηση δύο ακόμη συνταγματικά κατοχυρωμένων λαϊκών ελευθεριών : Του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι (συνδικαλιστικές ελευθερίες) και του απεργιακού δικαιώματος, στο μέτρο που η άσκησή τους στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας επιφέρει αυτόματα την μετάπτωση στο καθεστώς της απόλυσης και της μακροχρόνιας ανεργίας. Έτσι ο εργαζόμενος κόσμος στην καπιταλιστική παραγωγή παρεμποδίζεται από τον εργοδοτικό δεσποτισμό να ασκήσει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα που τυπικά αναγνωρίζονται αλλά στην υλική πραγματικότητα είναι απαγορευμένη η άσκησή τους.
Πολιτικός και κοινωνικός κοινοβουλευτικός "ολοκληρωτισμός"
Και οι δύο αυτές κοινωνικές διαστάσεις, η καταστροφή του δικαιώματος στην εργασία και η στέρηση των συνδικαλιστικών ελευθεριών ισοδυναμεί με την επιβολή ενός καθεστώτος "κοινωνικού φασισμού". Κατ’ αυτό τον τρόπο βρισκόμαστε πλέον μπροστά στην κυριαρχία μιας μορφής "αστικής δικτατορίας" στο πολιτικό επίπεδο (κατάργηση θεμελιωδών πολιτικών ελευθεριών) και ενός ορισμένου είδους "κοινωνικού φασισμού" στο παραγωγικό επίπεδο (στέρηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων). Αυτές οι δύο μορφές αφαίμαξης του δημοκρατισμού του αστικού κοινοβουλευτισμού αντιπροσωπεύουν τις άμεσες συνέπειες του εφαρμοζόμενου ακραίου νεοφιλελευθερισμού που παραδίδει τον εργαζόμενο κόσμο, τη νεολαία, τους συνταξιούχους ως αποκλειστική βορά στο εγχώριο και ευρωπαϊκό τραπεζικό κεφάλαιο, στις χρηματοπιστωτικές αγορές, και στην ελληνική και τις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις. Προκύπτει έτσι το σημερινό καθεστώς του "κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού", ανεξάρτητα αν λειτουργούν στο αστικό κοινοβούλιο και πολιτικοί σχηματισμοί λαϊκής αντιπροσώπευσης, οι οποίοι στο μέτρο που δεν μπορούν να ασκήσουν το ρόλο τους στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, οδηγούνται σε αχρηστία και απονεύρωση.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, οι μορφές του αριστερού ριζοσπαστικού κινήματος που δεν αναλώνονται αποκλειστικά στην κοινοβουλευτική "καταγγελιολογία" ή στον εκλογικισμό, καθώς και οι αγωνιστικές ταξικές συνδικαλιστικές συγκροτήσεις, και πολύ περισσότερο το "αυθόρμητο" κίνημα της "Πραγματικής Δημοκρατίας Τώρα" που έχει αναδείξει ισχυρές μορφές πολιτικής και κοινωνικής "συνείδησης" και "αυτοπροσδιορισμού", καλούνται από την ίδια τη συγκυρία και τις προκλήσεις της να επαναπροσδιορίσουν τις τοποθετήσεις τους προκειμένου να επιτύχουν την αναγκαία αποτελεσματικότητα σ’ αυτό το περιβάλλον της ωμής αστυνομικής βίας και της εκτεταμένης κοινωνικής εξαθλίωσης. Ήδη η ρωγμή που έχει αναδειχθεί ανάμεσα στην πλατιά λαϊκή εργαζόμενη πλειοψηφία και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις του δικομματικού νεοφιλελεύθερου μονόδρομου, τους ευρωπαϊκούς οικονομικούς μηχανισμούς, την επιχειρηματική εργοδοσία και τα αστικά ιδεολογικά κέντρα είναι πλέον τεράστια σήμερα : Τα μαζικά πυρά των χημικών των αστυνομικών δυνάμεων, τα συνεχή κύματα των απολύσεων, η φίμωση των λαϊκών τάξεων από τα ΜΜΕ, η κατάργηση σε τελευταία ανάλυση όλων των λαϊκών συνταγματικών ελευθεριών, αντιπροσωπεύει την απαρχή μόνον του ολομέτωπου κοινωνικού και πολιτικού "πολέμου" που έχει ξεσπάσει από την επιβολή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
