Αλέξανδρος Πραντούνας
Η 24ωρη γενική απεργία που έλαβε χώρα στις 17 Μάη είχε περιορισμένη συμμετοχή. Την ίδια στιγμή οι συγκεντρώσεις που οργανώθηκαν ήταν μεν αξιοπρεπείς, αλλά αναντίστοιχες με το μέγεθος της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Στην Αθήνα για παράδειγμα, το σύνολο όλων των (τριών) συγκεντρώσεων-πορειών ήταν ανάμεσα στις 20 – 25 χιλιάδες στην καλύτερη περίπτωση.[1]
Την επόμενη, μέρα που θα ψηφιζόταν το νομοσχέδιο, Πέμπτη 18 Μάη, είχε καλεστεί συγκέντρωση στο Σύνταγμα με πρωτοβουλία του Μ. Θεοδωράκη και συμμετοχή όλης της Αριστεράς. Στη συγκέντρωση αυτή συμμετείχαν κάποιες χιλιάδες άνθρωποι – σύμφωνα με το σάιτ του Μετώπου Ταξικής Ανατροπής (ΜΕΤΑ –που πρόσκειται στη ΛΑΕ) οι διαδηλωτές αριθμούσαν τους 15.000 περίπου.[2]
Ακόμη και αν σε αυτό τον αριθμό δεν υπάρχει καμιά δόση υπερβολής, μιλάμε για μια συγκέντρωση αξιοπρεπή μεν, αλλά χωρίς ιδιαίτερη μαζικότητα. Ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι σ’ αυτή τη συγκέντρωση είχε κινητοποιήσει τις δυνάμεις του το ΚΚΕ καθώς επίσης και η ΝΔ (πράγμα που δεν συνηθίζει βέβαια όταν αφορά κοινωνικούς αγώνες!).
Πρόκειται για μια κατάσταση που πρέπει να προβληματίσει με το σωστό τρόπο την Αριστερά και τις οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος. Μια κατάσταση που πρέπει να γίνει αφορμή για να ανοίξει η συζήτηση ως προς το τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει για να βγει ξανά το κίνημα μαζικά στους δρόμους.
Το «Ξ» ήταν ίσως η πρώτη συλλογικότητα της Αριστεράς που μίλησε με καθαρό τρόπο για ήττα, μετά την υποταγή και μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και πάνω σ’ αυτή τη βάση προειδοποίησε πως ανοίγει μια δύσκολη περίοδος για όλα τα κινήματα. Με βάση την εκτίμηση ότι στην κοινωνία το κυρίαρχο αίσθημα θα ήταν (και είναι) η πολιτική απογοήτευση και η συσσωρευμένη κούραση από χρόνια αγώνων χωρίς νικηφόρο αποτέλεσμα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν θα υπάρχουν αγώνες. Αγώνες συγκεκριμένων χώρων θα προκύπτουν και κάτω από κάποιες συνθήκες θα μπορούν να είναι και δυναμικοί ειδικά όταν δέχονται επίθεση. Όμως δεν υπάρχουν τα δεδομένα για να περιμένουμε κινήματα των εκατοντάδων χιλιάδων που κατέβαιναν στους δρόμους στην πρώτη φάση των Μνημονίων ενάντια στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
Δυστυχώς αυτή την πραγματικότητα δεν θέλει να την αναγνωρίσει η υπόλοιπη Αριστερά. Είναι ενδεικτικό το ρεπορτάζ για τη συγκέντρωση της 18/5 που ανέβηκε στην Ίσκρα, το site του Αριστερού Ρεύματος, βασικής συνιστώσας της ΛΑΕ.[3]
Το ρεπορτάζ έχει τίτλο «”Η πλατεία είναι γεμάτη με το νόημα που είχε κάτι απ’ τις φωτιές”. Ο λαός στο προσκήνιο, τα μνημόνια παρελθόν» και είναι γραμμένο σε ύφος διθυραμβικό. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ «Πλημμύρισε ξανά η πλατεία Συντάγματος από μέγα πλήθος δεκάδων χιλιάδων πολιτών». Η συγκέντρωση χαρακτηριζόταν από «μεγαλειώδη λαϊκή και νεολαιίστικη παρουσία».
Όσο για το τέταρτο μνημόνιο, αυτό «θα μείνει στα χαρτιά από το νέο κίνημα που αρχίζει να θεριεύει». Η κυβέρνηση σύμφωνα με τον συντάκτη του ρεπορτάζ ήταν «έντρομη από την κοσμοπλημμύρα του Συντάγματος». Ενώ το συμπέρασμα του είναι πως «Η κυβέρνηση τελειώνει!»
Είναι αναμφισβήτητο πως ο συγγραφέας του άρθρου θεωρεί πως μια τέτοια παρουσίαση των γεγονότων ενισχύει την αυτοπεποίθηση του κινήματος και της Αριστεράς. Το ίδιο ισχύει και συνολικά για την συντακτική ομάδα της Ίσκρα, καθώς άρθρα τέτοιου ύφους εμφανίζονται συχνά στην εν λόγω ιστοσελίδα. Όμως οι καλές προθέσεις δεν αρκούν. Αυτό που μετράει είναι η ουσία.
Και η ουσία είναι ότι η αυτοπεποίθηση του κινήματος πρέπει να πατάει πάνω σε πραγματικά δεδομένα. Αλλιώς θα αποδειχθεί «φούσκα». Η Αριστερά έχει ευθύνη όταν μια περίοδος έχει δυσκολίες, να τις αναγνωρίζει. Μόνο έτσι θα μπορέσει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να τις ξεπεράσει.
Καμιά δύναμη της Αριστεράς δεν μπορεί να αποφύγει τα αμείλικτα ερωτήματα της περιόδου. Και ένα από τα βασικά ερωτήματα είναι ποια βήματα πρέπει να ακολουθηθούν προκειμένου να ξεπεραστεί η δύσκολη κατάσταση την οποία περνάει το μαζικό κίνημα. Σε αυτή τη κατεύθυνση, ρεπορτάζ όπως αυτό που αναφέρουμε, δεν μπορούν, δυστυχώς, να βοηθήσουν.
