Νίκος Μποσινάκος
μέλος ΔΣ Συλλόγου Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας
Ο λαός, δύο φορές, ψήφισε ενάντια στα μνημόνια και στην λιτότητα. Στις 25 Γενάρη, αναδεικνύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ θριαμβευτή των εκλογών και στις 5 Ιούλη με το συντριπτικό, μεγαλειώδες, ιστορικό ΟΧΙ στην πρόταση Γιουνγκέρ.
Η πολιτική ηγεσία που διαχειρίστηκε, αντί να υπηρετήσει, αυτές τις δύο ιστορικές νίκες δυστυχώς φάνηκε λίγη, ανάξια των περιστάσεων. Διστακτική, αναποφάσιστη, ερασιτεχνική.
Βασισμένη μόνο στις καλές προθέσεις, δικές της, αλλά -τι τραγικό- και των δανειστών, πορεύθηκε στο άγνωστο με βάρκα απλώς την ελπίδα.
Υποτίμησε το βασικό της όπλο, την πρωτόγνωρη λαϊκή υποστήριξη, και το περιόρισε σε ντεκόρ, "διαπραγματευτικό χαρτί" σε μια καταδικασμένη διαπραγμάτευση.
Όταν αποφάσισε να θέσει τον λαό στο προσκήνιο, έμεινε μάλλον έκπληκτη από την δύναμη που εκδηλώθηκε με το μεγαλειώδες ΟΧΙ. Και έκανε πίσω! Φοβισμένη με αυτό που θα μπορούσε να πετύχει, χρησιμοποιώντας αυτό το όπλο, το ερμήνευσε όπως της υπαγόρευσαν όσοι έτρεμαν την λαϊκή οργή.
Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έπρεπε, σε μια de facto σύγκρουση, αναπόφευκτα να διαλέξει πλευρά. Ή με το σάπιο κατεστημένο, τα κόμματα που οδήγησαν τον λαό στην χρεοκοπία, τα media που παραπληροφορούν ασύστολα, τους τραπεζίτες και όλα τα κοράκια του "πάση θυσία στο ευρώ" ή με την εργατική τάξη, τον κόσμο της δουλειάς, τους αδικημένους, τους γενναίους ανθρώπους που είπαν ΟΧΙ κόντρα στην τρομοκρατία και τον φόβο, γνωρίζοντας τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για την συμμετοχή μας στην ευρωζώνη. Και διάλεξε την λάθος πλευρά.
Δέχεται τώρα, μεταμεσονύκτια, τα εξευτελιστικά συγχαρητήρια των Μειμαράκηδων, των Πρετεντέρηδων, του Ποταμιού, τα γλοιώδη "μπράβο" των δεινοσαύρων της παρασιτικής αστικής τάξης, και γυρνάει εμφατικά την πλάτη στις λαϊκές μάζες που τόσο πίστεψαν και τόσο στήριξαν την πρώτη Κυβέρνηση της Αριστεράς. Υιοθετεί πλήρως την επιχειρηματολογία, τους φόβους, τα συμφέροντα των συμφερόντων που στοιχήθηκαν και οχυρώθηκαν πίσω από το ΝΑΙ σε ΟΛΑ!
Έθεσε ως στόχο την παραμονή στο ευρώ, έθεσε ως στόχο την αποτροπή του σεναρίου της αριστερής παρένθεσης. Λάθος στόχοι για μια Κυβέρνηση, που θα έπρεπε να θέσει ως πρώτιστο στόχο το συμφέρον των πολλών. Όχι το νόμισμα, ούτε την διατήρηση των υπουργικών καρεκλών.
Η παραμονή στο ευρώ συνεπάγεται νέα επώδυνα υφεσιακά μέτρα, νέο σπιράλ θανάτου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Σε ένα τέτοιο υφεσιακό περιβάλλον, αναδιανομή και κοινωνική δικαιοσύνη δεν νοείται. Ούτε υπό "αριστερή" διακυβέρνηση. Την φτώχεια την επωμίζεται πάντα μοιραία η εργατική τάξη. Παρά τις όποιες καλές προθέσεις, η διαχείριση της ύφεσης δεν μπορεί να είναι το όραμα μιας αριστερής Κυβέρνησης. Και το κυριότερο, το καθεστώς συνεχούς ελέγχου, επιτήρησης και αξιολόγησης συνεπάγεται βέβαιη επιβολή νέων μέτρων. Η ύφεση φέρνει μεγαλύτερα ελλείμματα και συνεπώς νέα μέτρα. Ο γνωστός φαύλος κύκλος, που ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε…
Και το πιθανότερο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση θα αποτελέσει τελικά μια παρένθεση. Δεν θα αντέξει να εφαρμόσει όσα μέχρι χτες καταδίκαζε. Αριστερή όμως όχι, απλώς παρένθεση. Μια μάταιη προσπάθεια του Δαβίδ να νικήσει τον Γολιάθ, χωρίς καν να χρησιμοποιήσει την σφεντόνα του. Μια ανόητη προτροπή του πρόβατου στον λύκο να το λυπηθεί.
Ωστόσο, κάτι θα μείνει από αυτή την παρένθεση. Τα κόμματα, οι κυβερνήσεις, οι ηγεσίες, ενίοτε αποτελούν τα κατάλληλα οχήματα για να κινηθεί η συνείδησή του κόσμου προς νέες, ανεξερεύνητες μέχρι πρότινος κατευθύνσεις και προορισμούς. Ότι δεν κάνει, παραμένοντας στην ήσυχη γωνία της, η "αλάθητη πρωτοπορία" του ΚΚΕ, το εγκυμονεί, δυστυχώς με πολύ πόνο, η αποτυχία της τωρινής Κυβέρνησης. Οι συνθήκες ωριμάζουν. Ο ελληνικός λαός είναι σήμερα πολύ πιο ώριμος, πολύ πιο αποφασισμένος, πολύ πιο συνειδητοποιημένος από ποτέ. Οι μάσκες πέφτουν οριστικά, τα στρατόπεδα συσπειρώνονται και οι …ουδέτεροι δεν έχουν θέση στην εικόνα. Από τη μία πλευρά, οι ελίτ, το κατεστημένο, η διαπλοκή, ο καπιταλισμός και τα δεκανίκια του και από την άλλη ο λαός, οι εργάτες, οι μισθωτοί, οι άνθρωποι της δουλειάς. Ο καθένας καταλαβαίνει και καταλαμβάνει τη θέση του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό την ηγεσία, του Αλέξη Τσίπρα, δίστασε να πάρει θέση και τελικά μοιραία σύρθηκε στην πλευρά της συντήρησης.
Θα το πληρώσει με την μήνη του λαού και την λήθη της ιστορίας.
Μια νέα, πραγματικά επαναστατική Αριστερά, με τον λαό, για τον λαό θα καλύψει το κενό.
Ο αγώνας συνεχίζεται… Θα νικήσουμε!
