Έχει γίνει παράδοση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος τα τελευταία χρόνια να πραγματοποιείται διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη τη μέρα των εγκαινίων της ΔΕΘ. Μ’ αυτόν τον τρόπο εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές, δεν προσπαθούν μόνο να χαλάσουν την κυβερνητική προπαγάνδα, μιας και κάθε πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ κάνει επίδειξη του …κυβερνητικού έργου. Για πολλούς εργαζόμενους και νέους αποτελεί και «ζέσταμα των μηχανών» για την συνέχιση των κινητοποιήσεων της υπόλοιπης χρονιάς.
Αυτό ειδικά για φέτος, με τις «μεταρρυθμίσεις» της ΝΔ να συνεχίζονται, με την συνέχιση της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και την κατεδάφιση της παιδείας, είχε μια ιδιαίτερη σημασία.
13 – 14 χιλιάδες διαδηλωτές
Η συμμετοχή του κόσμου στις κινητοποιήσεις ήταν αρκετά ικανοποιητική, χωρίς όμως κάτι το ιδιαίτερο από την άλλη.
Στις 3 διαφορετικές πορείες που πραγματοποιήθηκαν συμμετείχαν συνολικά περίπου 13-14.000 διαδηλωτές. Η μαζικότερη ήταν αυτή της ΓΣΕΕ, των υπόλοιπων συνδικάτων και του Φόρουμ, η οποία ξεκίνησε από το άγαλμα του Βενιζέλου. Σε αυτή συσπειρώθηκαν γύρω στις 7 – 8.000. Στου ΠΑΜΕ /ΚΚΕ συμμετείχαν 4- 5.000 και γύρω στις 2.000 στη συγκέντρωση των φοιτητών μαζί με εκπαιδευτικούς.
Αν η κινητοποίηση είχε προπαγανδιστεί και οργανωθεί καλύτερα από την ίδια τη ΓΣΕΕ, σίγουρα η συμμετοχή θα ήταν μεγαλύτερη. Αυτό βέβαια, είναι μια μόνιμη «ασθένεια» της συνδικαλιστικής ηγεσίας, που αποκαλύπτει πως ούτε μπορεί ούτε θέλει τελικά να κατεβάζει στο δρόμο αυτούς που χτυπιούνται από την χρόνια αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Πρέπει βέβαια να πούμε πως μια μεγάλη μερίδα φοιτητών ήταν αδύνατο να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, αφού ήταν σε φάση εξετάσεων. Υπό διαφορετικές συνθήκες η πορεία αυτή θα μπορούσε να αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη δυναμική με τη μαζική συμμετοχή φοιτητών σ’ αυτή.
Τα μπάχαλα
Τα λίγα επεισόδια, που ως συνήθως διογκώθηκαν από κανάλια και εφημερίδες, είναι επίσης ένας διαχρονικός παράγοντας που αποτρέπει πολύ κόσμο να κατέβει στις κινητοποιήσεις. Πρέπει το μαζικό κίνημα να κάνει κάποτε αυτούς τους αυτόκλητες σωτήρες του να καταλάβουν πως όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα με αυτές τις ψευτοσυγκρούσεις, αλλά τελικά απλά ρίχνουν νερό στον μύλο της εξουσίας.
Πολυδιάσπαση
Η βασικότερη όμως αδυναμία των κινητοποιήσεων ήταν η πολυδιάσπασή τους.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν 3 διαφορετικές προσυγκεντρώσεις και πορείες. Ξεχωριστά το ΚΚΕ με την ομπρέλα του ΠΑΜΕ. Βλέπετε, οι απολυμένες της ΣΕΞ ΦΟΡΜ ή οι οικοδόμοι δεν πρέπει –κατά την ηγεσία του ΚΚΕ- να βρίσκονται σε ακτίνα μικρότερη του χιλιομέτρου κοντά στις ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Από την άλλη ο χώρος των ΕΑΑΚ (πολιτικά προσκείμενος στο ΜΕΡΑ και το ΝΑΡ) μαζί με μερικά σωματεία του χώρου. Στην πραγματικότητα τα στελέχη της ΕΑΑΚ, επικεφαλής της πορείας των φοιτητών, δεν επέτρεψαν την κοινή πορεία με τους εργαζόμενους στη συγκέντρωση των συνδικάτων και του Φόρουμ, κρατώντας μια απόσταση αρκετών εκατοντάδων μέτρων, παρότι κατά τη δική μας εκτίμηση η πλειοψηφία των φοιτητών ήταν υπέρ της κοινής πορείας.
Κοινός νους
Είναι κοινός νους ότι όταν γίνονται πολλές συγκεντρώσεις ο μέσος εργαζόμενος αποφεύγει να συμμετέχει ακριβώς επειδή δεν είναι ενωτικές οι πορείες. Το ίδιο ισχύει και για τους φοιτητές. Και πολύ περισσότερο βέβαια όταν μικρές ομάδες ανεγκέφαλων δίνουν, με τις μολότοφ τους, τις καλύτερες αφορμές στα ΜΑΤ να κτυπήσουν τις πορείες.
Το Ξ συμμετέχει στις κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ και των συνδικάτων με βάση το πιο πάνω σκεπτικό. Γιατί είναι οι μόνες που μπορούν να παίξουν ενοποιητικό ρόλο. Κι όχι επειδή έχουμε κάποια αυταπάτη για το ρόλο του Πολυζωγόπουλου, του Παναγόπουλου, του Παπασπύρου και όποιου άλλου καρεκλοκένταυρου γραφειοκράτη. Είτε το θέλουμε είτε όχι, η πλειοψηφία των εργαζομένων επιλέγει αυτούς για την ηγεσία τους. Από εκεί και πέρα επιλέγουμε να πορευτούμε μαζί με τους εργαζόμενους, ή , διαφορετικά, ο καθένας μ’ αυτούς που συμφωνούν μαζί του. Αυτό επιλέγουν το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις της αριστεράς. Και το αποτέλεσμα είναι ο μαγαζακισμός, η μεγάλη ασθένεια της ελληνικής Αριστεράς, που σίγουρα δεν ενισχύει το κίνημα στις δύσκολες μάχες που έρχονται.
Γιώργος Κασαμπαλάκος
