Το κύριο άρθρο από το Ξεκίνημα του Οκτώβρη
που κυκλοφορεί από τις αρχές της προηγούμενης βδομάδας
H βαρβαρότητα είναι εδώ! Φτώχεια, πείνα, ανεργία, άστεγοι, εκτίναξη των αυτοκτονιών και του εγκλήματος. Ολόκληρη η κοινωνία μπαίνει στο τραπέζι του Προκρούστη και πετσοκόβεται, διαλύεται, συνθλίβεται. Και γιατί; Για να πάρουν πίσω οι τραπεζίτες, Έλληνες και ξένοι, τα λεφτά που «τους χρωστάμε».
Η κοινωνία βράζει. Τα πρώτα στοιχεία λένε ότι μόνο ένα 25% του πληθυσμού πλήρωσε τους νέους κεφαλικούς φόρους. Ένα σημαντικό, πρώτο βήμα!
Άρνηση Πληρωμής των νέων φόρων
Για πρώτη φορά, επιτέλους, τα μαζικά κόμματα της αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΝ, καλούν ανοιχτά και καθαρά τον κόσμο να προχωρήσει σε άρνηση πληρωμής των νέων φορολογιών. Στον ίδιο δρόμο και πολλά ΔΣ και συνελεύσεις εργατικών Σωματείων, η βάση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η άρνηση πληρωμής των νέων «κεφαλικών» φόρων των τροϊκανών σοσια-ληστών αποτελεί στην πραγματικότητα επιστροφή του κινήματος «Δεν Πληρώνω» που είχε αναπτυχθεί το χειμώνα που πέρασε, αλλά σε ένα ανώτερο επίπεδο. Τότε το «Δεν Πληρώνω» αφορούσε σχετικά μικρά -για την κυβέρνηση- ποσά: τα εισιτήρια στις αστικές συγκοινωνίες, τα διόδια, κλπ. Σήμερα πια αφορά το αν θα πετύχουν τους στόχους τους οι κυβερνώντες και η Τρόικα, αφού το σύνολο των νέων χαρατσιών ανέρχεται σε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ!
Στηριγμένοι στην πραγματικότητα που λεει ότι τα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να πληρώσουν τις νέες φορολογίες, καθώς και στο γεγονός ότι το σύνολο των κομμάτων της Αριστεράς καθώς και όλο και περισσότερα εργατικά συνδικάτα και σωματεία στηρίζουν αυτό το κίνημα, μπορεί να πάει ένα ηχηρό μήνυμα στους κυβερνώντες, την Τρόικα και τις «αγορές» – ότι «δεν τους φοβόμαστε»!
Ένα μήνυμα του οποίου η σημασία είναι πολύ μεγάλη και για τα εργατικά κινήματα στην υπόλοιπη Ευρώπη, που μπαίνουν, κι αυτά, το ένα μετά το άλλο στο τραπέζι του Προκρούστη, ένα μήνυμα που λέει: «Εμπρός στο δρόμο των Ελλήνων εργαζομένων».
Απεργίες και καταλήψεις διαρκείας
Όσο όμως δεν παίρνουν τα λεφτά που θέλουν, άλλα τόσα μέτρα σκαρφίζονται τα αρρωστημένα μυαλά των καλοπληρωμένων γιάπηδων της Τρόικας και των εδώ «επιτελείων» και ΜΜΕ. Το κίνημα «δεν πληρώνω» πρέπει να συνδυαστεί με ένα γενικευμένο απεργιακό κίνημα – γιατί μόνο έτσι μπορούν να ανατραπούν αυτοί που κυβερνούν και οι πολιτικές τους.
Μέσα σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του εργατικού κινήματος αναπτύσσεται μια κατανόηση που λέει: «θα μου πάρουν τα πάντα και για πάντα. Αξίζει να χάσω πολλά μεροκάματα, αξίζει να απεργώ ένα ολόκληρο μήνα και ακόμα περισσότερο, αν είναι να ανατρέψω τις πολιτικές που μου επιβάλλουν»!
Αυτή είναι η μόνη σωστή, η μόνη ρεαλιστική η εντελώς απαραίτητη προσέγγιση που χρειάζεται να έχει το εργατικό, νεολαιίστικο, λαϊκό κίνημα σήμερα.
Γιατί ένα μαζικό απεργιακό κύμα που παραλύει τα πάντα, που κρατά βδομάδες, που κλείνει τις σχολές και όλη την παιδεία, που προχωρεί σε καταλήψεις δημαρχείων και υπουργείων όχι συμβολικά (όπως έκανε η ΑΔΕΔΥ και η ΠΟΕ-ΟΤΑ) αλλά με διάρκεια, που παραλύει αεροδρόμια, λιμάνια, τράπεζες κλπ, ένα τέτοιο κίνημα δεν νικιέται!
Οι στόχοι τους δεν είναι μόνο οικονομικοί!
Οι στόχοι των πολιτικών τους δεν είναι απλά οικονομικοί! Θέλουν, παράλληλα, να πετύχουν ένα στρατηγικό γι’ αυτούς στόχο: να σπάσουν το ηθικό του ελληνικού εργατικού κινήματος, να τσακίσουν μαχητικά συνδικάτα όπως των Συγκοινωνιών και των εργαζομένων στη ΔΕΗ, θέλουν να «μαντρώσουν» τους φοιτητές στις σχολές για «να μην ακούν και να μην βλέπουν» τι γίνεται γύρω τους στην κοινωνία, θέλουν να μετατρέψουν τους εκπαιδευτικούς σε yes-men, που να μπαίνουν στην τάξη με το κεφάλι σκυφτό και να παπαγαλίζουν ότι τους λένε τα μεγάλα αφεντικά. Θέλουν να κάνουν στο ελληνικό εργατικό κίνημα ότι έκανε η Θάτσερ στους ανθρακωρύχους και στο Λίβερπουλ. Έτσι ώστε το ελληνικό εργατικό κίνημα να χρειαστεί να περάσει μια 20ετία, να γυρίσει μια ολόκληρη γενιά, προτού μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι.
Αυτοί είναι οι στόχοι τους, κι αν δεν αναχαιτιστεί η επίθεση που δεχόμαστε σήμερα, οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί και μεγάλοι.
Που είναι το πρόβλημα
Το πρόβλημα του ελληνικού εργατικού κινήματος είναι ένα και μόνο ένα: αυτοί που βρίσκονται στην ηγεσία του αποτελούν εμπόδιο στην ανάπτυξη των αγώνων του! Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν προσφέρουν καμία προοπτική! Δεν παρουσιάζουν κανένα σχέδιο αγώνα! Δεν έχουν καμία πρόταση για το συντονισμό και την κλιμάκωση των αγώνων! Αυτά, όταν δεν είναι ανοιχτοί απεργοσπάστες!
Στις σημερινές συνθήκες, αν η ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ήταν άξιες του ονόματός τους θα είχαν προχωρήσει σε επαναλαμβανόμενες βδομαδιάτικες γενικές απεργίες, στην αρχή 24ωρες και 48ωρες και στη συνέχεια επαναλαμβανόμενες 3ήμερες και 5ήμερες απεργίες! Οι απεργίες να συνοδεύονται από καταλήψεις και αποκλεισμούς – υπουργείων, δήμων, λιμανιών, αεροδρομίων, του κέντρου της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, κλπ. κοκ. Αυτή, ναι, είναι απάντηση στην κυβέρνηση και την τρόικα. Να μην μπορούν οι τροϊκανοί να βρουν χώρο να συνεδριάσουν, ούτε στοιχεία για τους «λογαριασμούς» τους…
Αυτό το ρόλο θα έπρεπε κανονικά να παίζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Και αυτό θέτει το ζήτημα του τι κάνει η αριστερά.
Και η αριστερά;
Γιατί, αν τα μαζικά κόμματα της αριστεράς μπορούσαν να καλύψουν το κενό που υπάρχει σήμερα, το πρόβλημα θα ήταν μικρό. Όμως τα μαζικά κόμματα της αριστεράς είναι «μακράν»!
Ούτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΝ δεν έχουν πρόταση για ένα μαχητικό απεργιακό κίνημα που να κλιμακώνεται και να θέτει το στόχο της ανατροπής της κυβέρνησης και των πολιτικών της τρόικας. «Σχέδιο» δεν υπάρχει, ούτε από το ΚΚΕ ούτε από το ΣΥΝ – μόνο καταγγελία των πολιτικών που εφαρμόζονται! Και όχι μόνο σχέδιο δεν υπάρχει, αλλά ούτε καν η δυνατότητα για στοιχειώδη συνεργασία ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς. Εδώ οι ευθύνες βαρύνουν το ΚΚΕ και είναι πολύ συγκεκριμένες – θεωρεί όλους όσους δεν ανήκουν στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ «εχθρούς». Αυτή η πολιτική δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον Μαρξ, ούτε με τον Λένιν, ούτε με την επανάσταση και το σοσιαλισμό, που υποτίθεται ότι πρεσβεύει το ΚΚΕ. Είναι καθαρά σταλινικό κατασκεύασμα.
Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι μικρή για να μπορέσει να καλύψει αυτό το κενό. Στις γραμμές της, όπως και στις γραμμές των μαζικών κομμάτων, ΣΥΝ και ΚΚΕ, υπάρχουν πολύ αξιόλογες δυνάμεις, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχουν και οργανώσεις από τις οποίες λείπει εντελώς κάθε έννοια σοβαρότητας.
Τι κάνουμε;
Μ’ αυτά τα δεδομένα, οι δυνάμεις που κατανοούν την έκταση του προβλήματος, και που βρίσκονται είτε στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς είτε στους μαζικούς σχηματισμούς, αλλά και κύρια (ίσως) στους ανένταχτους αγωνιστές, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πάρουν πρωτοβουλίες και να κινηθούν στο επίπεδο της βάσης του συνδικαλιστικού κινήματος, σε πρωτοβάθμια σωματεία και (κάποιες) ομοσπονδίες, για να θέσουν μπροστά στους εργαζόμενους ένα «πακέτο» μαχητικών, ταξικών προτάσεων πάλης για την επόμενη περίοδο:
- Επαναλαμβανόμενες απεργίες κλάδων και ομοσπονδιών – 24ωρες ή 48ωρες σε βδομαδιάτικη βάση για να αναπτυχθεί σταδιακά μια «χιονοστιβάδα» που να συμπαρασύρει κι άλλα τμήματα του κινήματος σε απεργίες διαρκείας κλάδων και ομοσπονδιών και σε επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κάτω από την πίεση των εργαζομένων.
- Συντονισμός των διάφορων χώρων που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, καταλήψεις και αποκλεισμοί.
- Ιδιαίτερη έμφαση στο κάλεσμα στη νεολαία, μαθητές και φοιτητές, να χάσουν το εξάμηνο και να μπουν σε καταλήψεις διάρκειας. Γιατί αν χάσουν τη σημερινή μάχη για την παιδεία το αποτέλεσμα θα είναι να ζουν κάτω από τη μπότα και με ψίχουλα για να βγάζουν τα αφεντικά τους υπερκέρδη και να τους απολύουν όποτε γουστάρουν.
- Σύνδεση των απεργιών με το «Δεν Πληρώνουμε τα νέα χαράτσια» αλλά και την κρίση τους.
- Δεν πληρώνουμε την κρίση τους σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα: δεν ξεπληρώνουμε το χρέος, οι τράπεζες φεύγουν από την ιδιοκτησία των ιδιωτών και περνούν στην κοινωνία, οι ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ και οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας επίσης περνούν στην ιδιοκτησία της κοινωνίας, ο δημόσιος τομέας και η παραγωγή γενικά εκδημοκρατικοποιούνται με την καθιέρωση εργατικού ελέγχου και διαχείρισης, κι έτσι μπαίνουν οι βάσεις για το σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες της κοινωνίας.
- Παλεύουμε μαζί με τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη, και ιδιαίτερα τους Πορτογάλους, Ισπανούς, Ιρλανδούς που κτυπιούνται όπως κι εμείς, γιατί αν χάσουμε εμείς θα χάσουν κι αυτοί και γιατί η μόνη απάντηση στη σημερινή κρίση είναι διεθνιστική.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει! Όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό που προτείνουμε, αποτελεί μονόδρομο. Σ’ αυτή την πάλη, έχει σημασία να μπουν συνειδητά, χιλιάδες ανιδιοτελείς αγωνιστές της βάσης. Για να φέρουμε την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, μια ώρα πιο κοντά.
