Δεκατετράχρονα κορίτσια σκοτώνουν 80χρονο για να του κλέψουν 10 €, ένας απελπισμένος συμπολίτης μας βάζει φωτιά στον εαυτό του μέσα σε τράπεζα στη Θεσ/νίκη, άνεργοι αυτοκτονούν!… Καλώς ήλθατε στην Ελλάδα του 2010 – της «Ευρώπης», του «πολιτισμού» και του Πασοκικού «σοσιαλισμού»!
Βαρβαρότητα είναι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει το τι έρχεται στη χώρα μας και όχι μόνον. Η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και παγκόσμια και την προκάλεσε το αδίστακτο κυνηγητό του κεφαλαίου για κέρδη! Ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια στις ΗΠΑ, ακόμα συνεχίζεται και θα συνεχίσει για πολύ καιρό ακόμη!
Όμως αυτοί που προκάλεσαν την κρίση, αρνούνται να πληρώσουν το κόστος της, για να μη μειωθούν τα κέρδη τους. Έτσι φορτώνουν το κόστος στους εργαζόμενους οδηγώντας τους μαζικά στην εξαθλίωση. Οδηγούν τους ανθρώπους στην απελπισία και την κοινωνία σε διαδικασίες διάλυσης και αποσάθρωσης.
«Δεν υπάρχει άλλος δρόμος» λένε οι καπιταλιστές, οι σοσια-ληστές και τα φερέφωνά τους στα ΜΜΕ. Στα πλαίσια του συστήματος τους, του καπιταλισμού, που τους προσφέρει κέρδη και χλιδή, ασφαλώς αυτοί δεν μπορούν να φανταστούν άλλο δρόμο – αλλά και να μπορούσαν βέβαια δεν θα το έλεγαν ποτέ γιατί το ψέμα είναι η μόνη πολιτική που έχουν μάθει. Οι πιστοί στο ρόλο του υπηρέτη καθηγητάδες των πανεπιστημίων, αυτοί που ποτέ δεν πρόβλεψαν την επερχόμενη κρίση, παριστάνουν ξανά τους σοφούς και με την ίδια σιγουριά παπαγαλίζουν, «δεν υπάρχει άλλος δρόμος»…
Και όμως… υπάρχει!
Για τους εργαζόμενους, όμως, που θέλουν στην ολότητά τους να ανατρέψουν το πρόγραμμα της κυβέρνησης της ΕΕ και του ΔΝΤ, υπάρχει άλλος δρόμος. Και αυτός είναι:
Άρνηση πληρωμής του χρέους στους Έλληνες και ξένους τραπεζίτες. Τα ελλείμματα και το χρέος δημιουργήθηκαν μέσα από την διαρκή μεταφορά πλούτου από το δημόσιο στους καπιταλιστές. Αυτοί φταίνε, αυτοί κέρδισαν, αυτοί να πληρώσουν!
Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Σχεδόν το 1/3 του χρέους είναι σε ελληνικές τράπεζες. Δανείζονται από την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) με 1% και δάνειζαν την ελληνική κυβέρνηση με μέχρι και 7% – για να βγάζουν κέρδη ακόμα και την ώρα της πιο βαθιάς κρίσης. Αυτά τα κέρδη καλούμαστε να πληρώσουμε!
Εθνικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ, και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων που καθορίζουν την πορεία της οικονομίας. Γιατί πρέπει αυτές οι επιχειρήσεις να λειτουργούν για το όφελος της οικονομίας και όχι για τους καπιτα-ληστές.
Απόλυτη διαφάνεια, κοινωνικός και εργατικός έλεγχος και διαχείριση, στον παραγωγικό ιστό της χώρας μέσα από εκλεγμένα και ανακλητά διοικητικά συμβούλια, ώστε να υπάρξει σχέδιο ανόρθωσης της οικονομίας με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και να ελεγχθεί η διαφθορά και η σαπίλα που μαστίζει τους υψηλά ιστάμενους του δημόσιου τομέα.
Πάλη για να αντικατασταθεί το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα από μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία, στηριγμένη στην εργατική δημοκρατία, την ελευθερία και τον πολυκομματισμό.
Η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή, από μόνης της δεν αποτελεί λύση, οδηγεί από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Έχει νόημα μόνο αν συνδεθεί με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και για το σοσιαλισμό στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Πάλη μαζί με τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την επίθεση που εκπορεύεται από τα διεθνή κέντρα. Και μόνο όλοι μαζί μπορούμε να χτίσουμε μια σοσιαλιστική κοινωνία σε πανευρωπαϊκό –και διεθνές- επίπεδο.
Αυτά τα καθήκοντα δεν είναι ποτέ δυνατόν να φέρουν σε πέρας τα κόμματα του κεφαλαίου – Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Και αν υπάρχουν εργαζόμενοι που εξακολουθούν να έχουν αυταπάτες στην ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όσο πιο γρήγορα τις εγκαταλείψουν τόσο το καλύτερο και γι’ αυτούς. Αυτά τα καθήκοντα μπορεί να φέρει σε πέρας μόνο η Αριστερά.
Ιστορικά καθήκοντα για την αριστερά –
η σκυτάλη στους αγωνιστές της βάσης
Μόνο που τα σημερινά κόμματα της αριστεράς, το Κ.Κ.Ε. και ο ΣΥΝ είναι μακριά από αυτές τις θέσεις. Οι ηγεσίες των μαζικών αριστερών κομμάτων αρνούνται να υιοθετήσουν ένα πρόγραμμα μετωπικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τις «αγορές» που να ανοίγει το δρόμο στην πάλη για το σοσιαλισμό. Όμως μέσα στον κόσμο της αριστεράς, μέσα στα μαζικά κόμματα αλλά και έξω από αυτά, υπάρχουν δυνάμεις, σημαντικές δυνάμεις, που αναζητούν αυτό τον δρόμο.
Σ’ αυτή την πάλη, όλοι οι εργαζόμενοι που θέλουν να αγωνιστούν για να τεθεί τέρμα στην βαρβαρότητα του καπιταλισμού δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συμμετέχουν.
Είναι η πάλη για το χτίσιμο μιας μαζικής επαναστατικής αριστεράς, με βαθιά εσωτερική δημοκρατία και μακριά από μεσσίες και Στάλιν – και όχι η εκτόνωση της οργής σε ατομικό επίπεδο, μέσα από ομάδες που πετάνε μολότοφ.
Είναι η πάλη για τη μεταμόρφωση της σημερινής αριστεράς, για το χτίσιμο μιας μαζικής επαναστατικής αριστεράς. Χωρίς αυτό το εργαλείο, της μαζικής επαναστατικής αριστεράς δεν πρόκειται ποτέ να χτιστεί η κοινωνία που θα σέβεται και θα υπηρετεί τον άνθρωπο και τις ανάγκες του!
