Του Ηλία Πάντζιου,
Δικαστικού Υπαλλήλου
Η χτεσινή γενική απεργία στο δημόσιο ασφαλώς προκάλεσε σοβαρές δυσλειτουργίες, προκάλεσε παράλυση στο κέντρο της Αθήνας (λόγω των διαδηλώσεων της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ) κοκ, παρόλα αυτά όμως η επιτυχία της ήταν περιορισμένη.
Αυτό έχει καταρχήν και κύρια να κάνει με το γεγονός ότι από τη μεριά των συνδικαλιστικών ηγεσιών δεν υπάρχει ένας σαφής σχεδιασμός (στην πραγματικότητα κανένα σχέδιο) για την ανάπτυξη και την κλιμάκωση των αγώνων του κινήματος, έτσι ώστε να μπορέσει να ανατρέψει τα μέτρα της κυβέρνησης. Σαν αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι δεν νοιώθουν ότι υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες ο αγώνας να νικήσει. Το πρωταρχικό ζήτημα λοιπόν είναι πολιτικό.
Υπάρχει όμως ακόμη ένας παράγοντας καθόλου αμελητέος. Στο οργανωτικό επίπεδο, από τη μεριά των συνδικαλιστικών ηγεσιών δεν έγινε η παραμικρή προσπάθεια για να οργανωθεί η χτεσινή απεργία και πολύ περισσότερο η διαδήλωση.
Στο δικό μας χώρο των δικαστικών υπαλλήλων, πχ (αλλά είναι σίγουρο πως αυτό ισχύει σε όλο το δημόσιο τομέα) δεν εμφανίστηκε ούτε ένας συνδικαλιστής για να ενημερώσει τους εργαζόμενους ότι την Πέμπτη 7 Οκτωβρίου γίνεται γενική απεργία στον δημόσιο τομέα! Και αυτό δεν αφορά μόνο τους συνδικαλιστές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ. αλλά και τους συνδικαλιστές της αριστεράς! Και αυτό είναι απαράδεκτο! Γιατί οι εργαζόμενοι δεν είναι βρύση για να τους ανοίγεις και να τους κλείνεις! Για να πετύχει μια γενική απεργία (στην πραγματικότητα οποιαδήποτε απεργία) απαιτούνται συζητήσεις σε όλους τους εργατικούς χώρους, απαιτούνται γενικές συνελεύσεις, και αν αυτό o αγώνας θέλουμε να είναι πραγματικά σοβαρός, απαιτείται εκλογή απεργιακών επιτροπών για να κινητοποιήσουν στο μάξιμουμ τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος.
Η ομοσπονδία των δικαστικών υπαλλήλων δεν εμφανίστηκε καν. Δεν είναι πρώτη φορά που έχουμε τέτοιες «ανεπάρκειες». Στα μέσα του Σεπτέμβρη η Ομοσπονδία μας αποφάσισε να προχωρήσει σε διαμαρτυρίες για τις ελλείψεις προσωπικού. Και ξαφνικά ένα πρωινό εμφανίστηκαν έξω από τους χώρους εργασίας μας, με πανό και ντουντούκες ζητώντας από τους εργαζόμενους να μην εισέλθουν στο χώρο εργασίας. Δεν είχαν προηγουμένως μπει καν στον κόπο να κάνουν καμία ενημέρωση, ούτε καν «ένα τηλεφώνημα» (πόσο μάλλον να καλέσουν συνέλευση των εργαζομένων…) για να ξέρουν οι εργαζόμενοι τι θα βρουν την επόμενη μέρα το πρωί μπροστά τους! Αποτέλεσμα, ήταν, αντί οι εργαζόμενοι να «χαρούν» με την αγωνιστικότητα της ομοσπονδίας μας να εκνευριστούν με την ανόητη στην ουσία συμπεριφορά των συνδικαλιστών.
Και το φυσιολογικό ερώτημα είναι: Αν οι συνδικαλιστές μας δεν είναι ικανοί να οργανώσουν στοιχειωδώς μια κινητοποίηση αποφασισμένη πολλές μέρες πριν είναι ποτέ δυνατόν να επεξεργαστούν σχέδια δράσης του κινήματος τα οποία μάλιστα να απειλούν με ανατροπή τις πολιτικές των κυβερνώντων; Ούτε κατά διάνοια! Ο μόνος δρόμος είναι, εμείς, συνδικαλιστές της βάσης, έξω από ρουσφετολογικούς μηχανισμούς και διασπαστικές λογικές στις γραμμές της αριστεράς, να πάρουμε πρωτοβουλίες από τα κάτω, να πάρουμε σιγά-σιγά τα πράγματα στα χέρια μας, με υπομονή και επιμονή, να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των συναδέλφων μας, για να αλλάξουμε τα ισοζύγια μέσα στο εργατικό κίνημα. Αυτό το έργο θέλει χρόνο, αλλά είναι μονόδρομος.
