Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Ευθύμιου Κοντογεώργου, Δρ Οικονομολόγου – Μέλους εκτελεστικής ΟΜΕ-ΟΤΕ
Την παρούσα χρονική περίοδο, για την έξοδο από τα προβλήματα που πρόσθεσε στις οικονομίες ο κορωνοϊός, στην Ισπανία και στη Σουηδία ξεκινούν πιλοτικά το 4ημερο εργασίας την εβδομάδα χωρίς μείωση μισθού. Με αυτό τον τρόπο αναμένεται να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, δηλαδή θα μειωθεί η ανεργία και η φτώχεια, ενώ παράλληλα θα αυξηθεί η παραγωγικότητα και θα ενισχυθεί η αναπτυξιακή διαδικασία.
Στις Η.Π.Α. αναγγέλλεται ο διπλασιασμός του φόρου επί των κεφαλαιουχικών κερδών για τα πολύ υψηλά εισοδήματα και τις μεγάλες επιχειρήσεις, ώστε να χρηματοδοτηθεί το νέο πρόγραμμα κοινωνικών δαπανών, το επονομαζόμενο και American Families Plan («Σχέδιο για τις Αμερικανικές Οικογένειες»).
Την ίδια χρονική περίοδο, στην Ελλάδα επιχειρείται να εισαχθεί ένα εκτρωματικό νομοσχέδιο που είναι κατ’ όνομα «εργασιακό», μια και ουσιαστικά οδηγεί την ελληνική αγορά εργασίας σε αχαρτογράφητα νερά κοινωνικού χάους. Συγκεκριμένα, θεσμοθετεί για πρώτη φορά σε όλο τον κόσμο την 10ωρη καθημερινή εργασία με ατομική (!) «διαπραγμάτευση» και χωρίς επιπρόσθετη αμοιβή. Με άξονα τις απλήρωτες υπερωρίες, έχουμε αύξηση των ωρών εργασίας έως και 25%, δηλαδή 50ωρο εργασίας την εβδομάδα, με 0% αύξηση των μισθών. Αν και αυτό αρκεί από μόνο του προκειμένου να τινάξει στον αέρα τον οικογενειακό και προσωπικό προγραμματισμό των εργαζομένων, εντούτοις «αποτελειώνει» την εργατική τάξη αυξάνοντας τις «επιτρεπόμενες» υπερωρίες έως και 56,25%!
Επιπλέον του θέματος του οικογενειακού και προσωπικού προγραμματισμού, ειδικά σε μια χώρα με υψηλό δείκτη εργατικών ατυχημάτων και με υψηλές θερινές θερμοκρασίες, αντιλαμβανόμαστε εύκολα την υποβάθμιση της «υγείας και ασφάλειας» στην εργασία και την έντονη αύξηση των επαγγελματικών κινδύνων που αναμένεται να προκληθούν. Ιδιαίτερα, όταν η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στην Ε.Ε. όσον αφορά στα υψηλότερα πραγματικά ωράρια εργασίας (συμπεριλαμβανομένων των υπερωριών) και τη δεύτερη θέση, μετά την Εσθονία, σε κανονικές ετήσιες ώρες εργασίας.
Με ποια λογική, λοιπόν, επιχειρείται να ακολουθηθεί στην Ελλάδα μια ιστορικά αναποτελεσματική και κοινωνικά διχαστική πολιτική στην αγορά εργασίας; Όταν μάλιστα τα εύλογα αποτελέσματα που αναμένονται στους δείκτες της οικονομίας είναι όλα αρνητικά, δηλαδή μείωση της παραγωγικότητας, της ενεργούς ζήτησης, της φορολογικής βάσης και του διαθέσιμου εισοδήματος, αύξηση της ανεργίας, της υποαπασχόλησης και της μερικής απασχόλησης. Ποιος άλλωστε εργοδότης θα προβεί σε νέες προσλήψεις όταν μπορεί να «στύψει» νόμιμα τους εργαζόμενους που ήδη έχει, χωρίς πληρωμή υπερωριών;
Επιπροσθέτως και ως «κοκτέιλ» των όσων προαναφέραμε (δηλαδή της μείωσης της παραγωγικότητας, της ενεργούς ζήτησης, της φορολογικής βάσης κλπ.), αναμένεται να επιδεινωθεί η σχέση Δημοσίου Χρέους/Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, που με τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν και παρόλες τις «φιλότιμες» προσπάθειες των ιδιαιτέρως πρόθυμων συστημικών «οικονομολόγων» να διαστρεβλώσουν την οικονομική επιστήμη, εκτινάχθηκε από το «μη βιώσιμο» 127% το 2009 (που μας οδήγησε στα μνημόνια το 2010), στο ….«βιώσιμο» 225% το 2020**! Αυτή η εξέλιξη είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι οσονούπω μας φέρνει ένα νέο ενισχυμένο μνημόνιο με παγκοσμίως πρωτότυπους αποικιοκρατικούς όρους απομύζησης του συνόλου των πολιτών και της ιδιωτικής περιουσίας, με την ίδια συνταγή μακροχρόνιας αύξησης του δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ, τη διατήρηση της ανεργίας, της μερικής απασχόλησης και της υποαπασχόλησης σε υψηλά επίπεδα και με αναπόφευκτο τελικό προορισμό τη χρεοκοπία όχι πια μόνο του δημοσίου, αλλά και των πολιτών.
Η διατήρηση της ανεργίας, της μερικής απασχόλησης και της υποαπασχόλησης σε υψηλά επίπεδα, είναι απαίτηση όχι τόσο του ΣΕΒ (που πιθανότατα δεν δυσαρεστείται), αλλά κυρίως είναι απαίτηση των γερμανικών, αμερικανικών, γαλλικών κ.α. πολυεθνικών (δημοσίων και ιδιωτικών συμφερόντων) που αξιώνουν επιτακτικά να διατηρείται η διαθεσιμότητα/εφεδρεία των εργαζομένων στην Ελλάδα σε υψηλά επίπεδα, προκειμένου να συνεχίζεται η καθοδική πορεία των αμοιβών (που σύμφωνα με το σχεδιασμό τους θα αντικαταστήσουν την έννοια του μισθού). Με αυτό τον τρόπο η Ελλάδα θα αποτελεί μια χώρα με εξειδικευμένους εργαζόμενους, ευρωπαϊκό τιμάριθμο αλλά αμοιβές Ασίας, που θα είναι «παράδεισος» για επενδύσεις αποικιοκρατικού τύπου. Πρόσφατο παράδειγμα, η «επένδυση» της Volkswagen στην Αστυπάλαια που το χρεοκοπημένο ελληνικό δημόσιο χρηματοδότησε κατά το ήμισυ, προκειμένου να αποκτήσει το «προνόμιο» να την «προβάλλει» επικοινωνιακά (και στο άμεσο μέλλον προεκλογικά) στα ΜΜΕ που σχεδόν καθ’ ολοκληρία ελέγχει.***
Γιατί, λοιπόν, τα τελευταία χρόνια δεν εισακούγονται οι τεκμηριωμένες φωνές της επιστημονικής λογικής στην Ελλάδα όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην ιατρική, τη νομική, την κοινωνιολογία και αλλού; Γιατί δεν προβάλλονται οι απόψεις των συλλογικοτήτων, αλλά περιορίζεται ο πολιτικός διάλογος εις όφελος των “reality shows” και των συνεντεύξεων των “celebrities”; Γιατί λογοκρίνεται ή προβάλλεται ως «φαιδρή» κάθε άποψη που αποκαλύπτει τα αδιέξοδα των ακολουθούμενων πολιτικών; Η απάντηση είναι ότι τα αδιέξοδα των ακολουθούμενων πολιτικών έχουν δυστυχώς ήδη οδηγήσει στην αποδιοργάνωση του κοινωνικού ιστού και στον συντριπτικό περιορισμό της δημοκρατίας.
Έτσι, προβάλλεται ως «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» ένα τερατούργημα που δεν έχει καμία κοινωνική αναφορά και μεταφέρει τους Έλληνες εργαζόμενους αιώνες πίσω, σε εποχές όπου ο θεσμός της δουλείας ήταν νόμιμος. Επιβάλλεται με νόμο η υπερεκμετάλλευση του εργαζομένου, η συμπίεση του μισθού σε ιστορικά χαμηλά σε σχέση με την αξία της εργατικής δύναμης, η απλήρωτη εργασία, οι ατομικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, η παντελής υποβάθμιση των θεσμών για τη ρύθμιση της αγοράς εργασίας (π.χ. ΣΕΠΕ, ΟΜΕΔ), η μείωση του πραγματικού μισθού και της αγοραστικής δύναμης. Όλα τα προηγούμενα, προκειμένου να μοιάζουν «λογικοφανή» αλλά και για να έχουν «νόημα» διατήρησης, επιθυμούν να τα συνδέσουν ως προαπαιτούμενο για τη μελλοντική χρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό Ταμείο «Ανάκαμψης»!! Για τέτοια «ανάκαμψη» εννοούνε….
Ο σημερινός καπιταλισμός στην Ελλάδα, με το μανδύα του ευρώ και της «πολιτισμένης» Ευρωπαϊκής Ένωσης, δείχνει το εντελώς αποκρουστικό πρόσωπό του. Η ουσιαστική έλλειψη εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας τείνει να μετατρέψει την επονομαζόμενη «ελευθερία» της αγοράς σε ασυδοσία και τελικά την ελληνική αγορά εργασίας σε ζούγκλα, όπου ο ισχυρός (εργοδότης) επιβάλλεται έναντι του ανίσχυρου (εργαζόμενου) με νόμο, ο οποίος μάλιστα τους «αναγορεύει» και σε….. «ισότιμους»! Στο νέο νομοσχέδιο, μάλιστα, ο εργαζόμενος θα στερείται το συνταγματικό κατά τα άλλα δικαίωμά του στην εργασία, ακόμα κι όταν οι απολύσεις κρίνονται ως παράνομες και καταχρηστικές! Τα golden boys and girls, δηλαδή, σε ρόλο ανώτερο από τους Έλληνες δικαστές, ώστε να ασκούν το «έργο» της εργασιακής παρενόχλησης προς τους εργαζόμενους (mobbing) με τη δικαιοσύνη να περιορίζεται σε ρόλο κομπάρσου. Όπως λέει, δηλαδή, πολύ πετυχημένα ο λαός μας «και τα δικά τους, δικά τους και τα δικά μας, δικά τους»!
Η ανάκαμψη, τελικά, αποδεικνύεται ότι προγραμματίζεται αποκλειστικά για συγκεκριμένες χώρες που ηγεμονεύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε αυτές τις χώρες, η τεχνολογία θα μειώνει τον χρόνο εργασίας, η παραγωγικότητα θα αυξάνει το διαθέσιμο εισόδημα και το ΑΕΠ, κάποιες κατηγορίες πολιτών τους (όχι όλοι) θα έχουν ελεύθερο διαθέσιμο χρόνο για καλλιτεχνική, μορφωτική, επιστημονική δημιουργία και για ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους. Στις υπόλοιπες χώρες (βλέπε «οικονομικές αποικίες»), οι πολίτες θα βαπτίζονται από τα συστημικά ΜΜΕ ως «ελεύθεροι», το πολίτευμα ως «δημοκρατικό» και οι πολιτικές τους ως «εθνικά υπερήφανες», ενώ ταυτόχρονα θα ψηφίζονται νομο-τερατουργήματα που θα καταπιέζουν ακόμα περισσότερο τις συντετριμμένες μάζες.
Το προτεινόμενο νομοσχέδιο για την πλήρη απορρύθμιση της εργασίας και της οικονομίας, είναι μια απτή απόδειξη για το πως «σερβίρονται» σε συσκευασία «μεταρρύθμισης» και «εκσυγχρονισμού», νομοθετικές ρυθμίσεις που στην πράξη είναι απολύτως απαρχαιωμένες, ιστορικά χρεοκοπημένες και κατ΄ ουσίαν κοινωνικά εγκληματικές. Είναι μία ακόμα απόδειξη για το ότι τα ΜΜΕ αποκτήθηκαν από τους ολιγάρχες προκειμένου να ελέγχουν, να διαφεντεύουν και να καθοδηγούν, συχνά με απολυταρχικό τρόπο, τη μαζική συμπεριφορά. και τελικά το σύνολο των. Ο τελικός τους σκοπός είναι ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πόρων σε συνεργασία με το ξένο κεφάλαιο, με το οποίο συνεργάζεται αγαστά και αντλεί χρηματοδότηση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στόχος είναι ο πλουτοπαραγωγικός πόρος της εργασίας και με την επικοινωνιακή τους πολιτική, προσπαθούν ξεκάθαρα να στρέψουν την κύρια μάζα των εργαζομένων και της κοινωνίας ενάντια στα πραγματικά της συμφέροντα.
